Joey de Mol Eigen haard is goud waard, dus wanneer deze waardevolle thuishaven wordt bedreigd, is er alles aan gelegen om ‘m met hand en tand te verdedigen. Zo moet ook sluipmoordenaar Connor – de Brits-Indiaanse hoofdpersoon in Assassin’s Creed 3 – hebben gedacht, toen hem duidelijk werd dat ‘buitenlandse’ mogendheden het op zijn leefruimte hadden gemunt. In een poging dit noodlottige tij te keren maakt hij van zijn thuishaven Davenport een uitvalsbasis van waaruit hij zijn tegenaanvallen lanceert.
In een recente speelsessie kregen wij de mogelijkheid een aantal van die campagnes (uit sequentie 6) uit te voeren. De eerste missie die Connor aannam was de zogeheten Peg Leg-missie, waarvoor hij sieraden moest verzamelen voor een eenbenige dronkelap (compleet met houten poot, zoals de naam Peg Leg al doet vermoeden). In ruil voor één van deze sieraden – waar Connor naar op zoek moest in een bosgebied vol hongerige wolven – kreeg hij een belangrijke brief terug, waarin genoeg aanknopingspunten stonden voor een gerichte en effectieve prikactie tegen de vijand.
Dit specifieke geval leidde Connor naar het Britse Fort Wolcott, een onoverzichtelijke fortificatie alwaar hij zich ongezien een weg door moest banen. Deze missie lijkt een beetje een mengeling tussen de geheime missies uit de voorgaande delen (waarmee Ezio Auditore een likkebaardend mooi sluipmoordenaarskostuum wist te verkrijgen) en de missies van Leonardo Da Vinci uit Assassin’s Creed: Brotherhood (waarin Ezio de brute machtsmiddelen van de uitvinder moest vernietigen). In Fort Wolcott klimt en klautert Connor op spectaculaire wijze van muur naar muur, van gebouw naar gebouw, terwijl hij onderwijl allemaal vijanden om zeep helpt. Na een pittige, geruisloze omzwerving door het fort vindt Connor in één van Wolcotts gevangeniscellen uiteindelijk waar hij naar op zoek is. Wanneer hij dan alsnog wordt betrapt door een groepje roodjassen, zet hij het op een rennen. Zijn soepele freerunning vlucht uit het fort wordt extra spectaculair wanneer jouw bondgenoten het fort vanuit de baai aan gort knallen met hun boordkanonnen en je langs wat kroonluchters langs de gigantische verwoesting zwiert.
Deze prikactie is niet het enige soort dat Connor vanuit Davenport kan lanceren. Niet ver van de plaats waar Peg Leg zich ophoudt, ligt namelijk een klein haventje. Hier tref je de havenmeester, die je van allerlei missies op zee voorziet, om zo de Britse invloed in de Amerikaanse wateren in te dammen. In de door ons gekozen missie (uit een veld van vier missies in deze sequentie) nam Connor het commando over een flink oorlogsschip om een Amerikaans koopvaardijschip te beschermen tegen kleinere, Engelse galjoenen. Dit doe je in eerste instantie door – al varende over de woeste golven – de galjoenen in het vizier van de draaibare kanonnen te nemen en ze vervolgens te bestoken met een korte barrage aan kleine kanonskogels. Deze manier van strijden is vrij eenvoudig, omdat je het camerastandpunt slechts voor korte tijd hoeft te veranderen en daardoor een groot deel van de tijd het overzicht houdt over de met rotsen bezaaide zee. Hierdoor zie je obstakels ver van te voren aankomen en kun je ze simpelweg omzeilen of (in het geval van zeemijnen) tijdig onschadelijk maken door het draaibare kanon te positioneren en te laten vuren.
Het gebruik van de boordkanonnen, later in deze zeeslag, vergt veel meer kunde. In dit geval moest Connor vanuit open zee een vijandelijke nederzetting op een heuveltop bestoken en bleken de lichtgewicht, draaibare kanonnen daar geen geschikt middel voor. Bij de afwikkeling van deze penibele situatie is het essentieel om rekening te houden met de windrichting en -kracht (moet je gaan voor vol- of halfzeil), het vermijden van de kanonnenbarrages vanuit het fort, de afstand tot het fort en de hoge deining van de golven (zodat de golf niet je volledige stortvloed aan kanonskogels opslokt). Een pittige opgave, zo bleek, want na vier verwoede pogingen het vijandelijke fort ten gronde te richten, was onze Connor nog steeds niet succesvol.
De deceptie die ontstond na afloop van de zeeslag, hebben we verwerkt met een stedentripje naar het altijd bruisende Boston. De sfeer is hier uitstekend en terwijl Connor door de pittoreske straatjes wandelt (of klimt), wordt hij bestookt door bietsende weeskindertjes, kan hij een spelletje spelen in het plaatselijke koffiehuis en moet hij continu uitkijken voor passerende huifkarren en de surveillerende Britse troepenmacht. Maar helaas, alvorens Connor zich echt goed in deze inspirerende omgeving kan onderdompelen en de in Boston gelegerde Britse troepenmacht kan decimeren, zit de speeltijd er op en moeten we Boston en Assassin’s Creed 3 vaarwel zeggen. Vaarwel en tot ziens, want dankzij deze veelzijdige speelsessie hunkeren we naar meer.