Jules Schlicher Red, Blue Jay, Blue Jake, Blue Jim, Chuck, Bomb, Matilda, Stella en Bubbles; dat zijn de vogeltjes van Angry Birds Trilogy. Een stel varkens jatten over de gehele wereld hun eieren, verstoppen die op de vreemdste plaatsen en bewaken ze in aparte constructies van glas, hout en/of steen. Tja, daar zou iedereen boos om worden. Het is dan ook volkomen begrijpelijk dat Red, de Blue’s en de rest zich middels een katapult op die vervelende varkens en hun beledigende bouwwerken afschieten, om ze de digitale onderwereld in te helpen.
Een trio met Rio
Dat het zo makkelijk is sympathie te voelen voor deze geteisterde vogels, heeft ertoe geleid dat miljoenen mensen de avonturen van de Angry Birds hebben beleefd, met een miljoenenfranchise als gevolg. De drie hoofddelen van de serie – Classic, Seasons en Rio, zijn voor de consoles geoptimaliseerd met een nieuwe lik verf, verbeterd wapentuig en extra toeters en bellen. Onder de noemer Angry Birds Trilogy, kunnen gamers nu aan de slag met de gekleurde vogels en varkens op de Xbox 360, PlayStation 3 en Nintendo 3DS.
De grootste en fijnste upgrade die deze overgang van de draagbare naar de statische console met zich meebrengt, is de besturing. Het werkt op zich goed om op een smartphone je vingers over het scherm te trekken, maar zodra je met een groter scherm werkt en geen last meer ondervindt van vette en onhandige vingers, wordt de ervaring een stuk makkelijker. Zoals bij vele games zijn de pookjes van de consolecontrollers ideale hulpstukken om accuraat en relaxt op doelwitten te richten. Feitelijk kun je bij Angry Birds ook geen betere verbetering hebben dan dat.
Helaas hebben de homeconsoles wel een nadeel: ze staan in je huiskamer en zitten vast aan je televisie, ze zijn niet bedoeld om mee te nemen. Angry Birds biedt een draagbare ervaring. Je speelt kleine, simpele levels die je soms neurotisch vaak opnieuw speelt om een hogere score te behalen, maar voor een consolegame voelt het nietig, karig en kort. Waar de handheldversie van de game voor iedereen bedoeld is die even wat wil spelen in de trein – in bed of op de wc, lijkt de consoleversie voornamelijk voor kids te zijn bedoeld, die nog maar net van papa en mama mogen gamen.
Knokken tegen Kinect
Dat voelt tegenstrijdig aan als je kijkt naar de toevoeging van Kinect. Waar je met de controller simpelweg een pookje naar achteren trekt, op een knopje drukt om de vogel af te schieten en op datzelfde knopje drukt om de speciale kracht van de vogel te activeren, kun je het nu doen met vermoeiende gebaren. Met je linkerhand trek je de katapult naar achteren en moet je richten, om te schieten, beweeg je je rechterhand naar boven en om een speciale kracht te activeren beweeg je je rechterhand weer naar beneden. Dit houd je niet langer dan een half uur vol, en niet in de laatste plaats omdat het voor geen meter werkt. De precisie die je nodig hebt om fatsoenlijk te richten, faalt bij de onmogelijkheid van Kinect om fijne handbewegingen te lezen. Daarbij is het vermoeiend om continu met geheven handen tegen Kinect te vechten.
Angry Birds Trilogy is op z’n best als het de eenvoudige, leuke en verslavende ervaring biedt van het afschieten van vogels op varkens en hun bouwwerken. De vermoeiende poespas van Kinect past niet in het plaatje, omdat het de gestroomlijnde ervaring alleen maar in de weg zit. Feitelijk is dit de beste Angry Birds-ervaring die er te beleven is, alleen is het jammer dat deze door z’n statische karakter de geringe omvang van de gameplay negatief benadrukt.