Joey de Mol Al sinds het allereerste deel – en ook nu in Assassin’s Creed III – schuwt de Assassin’s Creed-serie het niet om hedendaagse zaken (complottheorieën zo je wilt) als het ontstaan van de Nieuwe Wereldorde historie te geven door beïnvloeding van geschiedkundige gebeurtenissen. Het eerste deel deed dat tegen de achtergrond van de Derde Kruistocht in de Middeleeuwen. Deel twee, Brotherhood en Revelations speelden ten tijde van de Renaissance en behandelden onder meer de beslommeringen van de familie Borgia. Assassin’s Creed III speelt wederom in op een ander deel van de wereldgeschiedenis; de Amerikaanse Revolutie en de geboorte van de natie die vandaag de dag dé wereldmacht is.
Historische feitelijkheden
Alle vijf de verschenen hoofddelen hebben gemeen dat ze – ondanks de specifieke perioden en locaties – draaien om de onophoudelijke strijd tussen de Assassijnse sekte enerzijds en de Orde der Tempeliers anderzijds. Tegen de achtergrond van de historische gebeurtenissen in Assassin’s Creed III wordt de eerstgenoemde groep vertegenwoordigd door de Britse Indiaan Connor Ratonhnhaké:tokn, maar blijft – zonder al te veel te verklappen – ook de Tempelorde allerminst onderbelicht. Sluipmoordenaar Connor begint zijn avontuur vanuit de Indiaanse nederzetting waar hij opgroeide en raakt op uiterst fijnzinnige wijze betrokken bij reeks van historische feitelijkheden uit de Amerikaanse Onafhankelijkheidsoorlog. De Boston Massacre, de Slag om Lexington en Concord, de benoeming van George Washington als opperbevelhebber van het Continentale Leger; ze zijn stuk voor stuk in de game opgenomen en Connor wordt er op majestueuze wijze in verwerkt.
Connor kan in Assassin’s Creed III meermaals het ruime sop kiezen als kapitein van de Aquila. Met dit schip kan hij de invloed van de Britse zeemacht verkleinen, waardoor bevriende handelsschepen minder risico lopen. Slechts twee van deze zeevaardersmissies zijn verplicht, de rest is optioneel. Het kan echter geen kwaad ze allemaal lekker te spelen, want het varen (en voeren van zeeslagen) steekt goed in elkaar en is leuk.
Het knappe schuilt hem voornamelijk in het feit dat je de historie niet bewust aanstuurt, maar er slechts in verzeild raakt. Een goed voorbeeld hiervan is de zojuist genoemde Boston Massacre, het bloedbad in Boston waarbij vijf onschuldige Amerikaanse burgers werden neergeschoten door een regiment Britse soldaten. Connor is op die dag om een doodonschuldige reden in de stad, neemt kennis van wat schunnigheden, gaat op onderzoek uit en zet uiteindelijk een reeks van voorvallen in gang die leidt tot het bloedbad. De gewelddadigheden spelen zich recht voor je ogen af en het voelt haast alsof je er zelf – als nietsvermoedende burger – bij aanwezig bent. De plusminus vijftien uur die het verhaal in beslag neemt bevat meerdere van dit soort sterke belevingsmomenten, waarmee Ubisoft aantoont heer en meester te zijn in verhaalvertelling. Althans, tot het verhaal zijn einde nadert.
Zo richting het einde van het hoofdverhaal zakt de verhaalvertelling namelijk ineen, met als dieptepunt het allerlaatste half uur van de game. Er is niet langer sprake van een aaneenschakeling van historische belevingsmomenten, maar eerder van een beklemmend stramien waarin Connor wordt opgezogen. Veel meer dan wat vluchtig reizen, moorden en tussenfilmpjes bekijken is het opeens eigenlijk niet meer. En als klap op de vuurpijl word je heel abrupt uit het lichaam van Connor getrokken om deelgenoot te zijn van een op zijn minst opmerkelijk (en ronduit matig) schouwspel waarin nakomeling Desmond Miles – de persoon die alle Assassin’s Creed-games met elkaar verbindt – de hoofdrol speelt. De zwakke laatste loodjes van het hoofdverhaal geven het voor de rest ijzersterke plot toch een wat bittere nasmaak mee.
Sfeervolle locaties
Gelukkig is het speelplezier dat Assassin’s Creed III biedt geenszins exclusief voorbehouden aan het verhaal, maar hebben de sfeervolle locaties bijvoorbeeld ook wat in de pap te brokkelen. Allereerst omdat de hele wereld (in dit geval de noordoostkust van de Verenigde Staten) er prachtig uitziet en fenomenaal mooi is vormgegeven. Daarnaast zijn de twee belangrijke steden, Boston en New York, best gezellig. Ze zijn bezaaid met kraampjes, winkeltjes en scheepswerven en de bijbehorende arbeiders laten de drukke straten behoorlijk authentiek aanvoelen. Verwacht echter niet dat Boston en New York ook maar in de buurt komen van steden uit voorgaande delen, zoals een Rome of Constantinopel, want geen enkele uit de kluitengewassen koloniale nederzetting kan op tegen de culturele rijkdom die door die steden door de eeuwen heen is verzameld.
Het gemis van de impact van een stad als Rome wordt in Assassin’s Creed III bijna volledig gecompenseerd door een derde gebied, de frontier. Dit bosgebied in New England is namelijk op kundige wijze in elkaar gezet. Zo is het bos immens, maar voelt geen enkele plek hetzelfde aan vanwege duidelijke variatie in begroeiing en landschap. Daarnaast bevat het bos allerlei kleine nederzettingen, zoals het eerdergenoemde Lexington en Concord, maar stikt het er ook van de wilde dieren waarop Connor zijn jachtinstinct kan loslaten. En het allerleukste dat het bos te bieden heeft: je kunt er eindeloos veel klimmen en klauteren in de bomen en op de rotsen.
Om het beklimmen van bomen en rotsen mogelijk te maken heeft Ubisoft het klimsysteem uit de voorgaande delen volledig op de schop genomen. Dit resulteert in veel soepelere en natuurlijker ogende klimbewegingen van Connor, maar zorgt er ook voor dat je niet continu allerlei knoppen ingedrukt hoeft te houden. Wanneer je eenmaal bent begonnen aan een soepele klim (of het nu door de bomen of op een kerkje is) hoef je enkel richting te geven met de analoge stick en begeeft de Britse Indiaan zich met veel souplesse naar boven. Het klauteren is hiermee wat handelbaarder en daarmee zeker fijner geworden.
Voor eenieder die tijdens het spelen van Assassin’s Creed III even een pauze in het verhaal wil inlassen zit de game vol met allerlei extra. Veel van die extra’s kennen we uit voorgaande games, zoals bijvoorbeeld het economisch systeem. Ditmaal heb je een kleine nederzetting tot je beschikking die je naar eigen inzicht kunt uitbouwen tot een welvarende, economisch florerende gemeenschap.
Naast het klimsysteem is ook het vechtsysteem helemaal omgegooid. Nog steeds voert het principe van verdedigen en counteren de boventoon, maar niet langer worden alle tegenaanvallen met een min of meer dezelfde animatie afgedaan. Connor beschikt namelijk over een gigantisch scala aan vette moves, waarmee hij de tegenstanders op even gruwelijke als sierlijke wijze afmaakt. Maar niet alleen qua vorm is het vechtsysteem sterk verbeterd, ook qua snelheid is er een tandje bij gedaan. Connor maakt weliswaar geen aanspraak op de titel van snelste vechtjas, maar het gaat in ieder geval wat vlotter dan bij zijn voorgangers Ezio en Altaïr.
De nieuwe vechtmechanieken komen natuurlijk hand in hand met nieuwe wapens, waarvan er een aantal erg cool zijn. Allereerst – het meest prominente wapen – de tomahawk, een bijl die zich voor velen zal ontpoppen tot meest gebruikte wapen. De tomahawk is erg snel en Connor is er zeer bedreven mee, wat leidt tot een hoop bloedige taferelen. Een ander wapen dat zeker de aandacht verdient is de rope dart. Dit mes aan een touwtje blijkt een ontzettend effectief wapen om een tegenstander snel te doden en vervolgens (middels het touw) ongezien naar je toe te trekken. Nog leuker wordt het wanneer je dit coole wapen gebruikt vanuit één van de vele bomen, want met een juiste timing hang je vijanden op aan een tak zoals criminelen aan een galg worden gehangen.
Al die verbeteringen die Assassin’s Creed III brengt verdienen alle lof, maar er mag niet voorbij worden gegaan aan een klein heikel puntje dat de serie vanaf het allereerste begin al achtervolgt. Hoewel het in negen van de tien gevallen goed gaat, klimt Connor soms ongevraagd tegen een gebouw op, terwijl je jacht maakt op een razendsnelle tegenstander. Op de momenten dat dit voorkomt is het bijzonder irritant en dit smetje had nu eindelijk wel eens mogen worden aangepakt. Toch weet deze soms de kop opstekende irritatie de niet af te houden van een prachtig eindresultaat. Assassin’s Creed III is namelijk een fantastische game.
Deze game is getest op de PlayStation 3