Wesley Domingos Het rebooten van Need for Speed: Most Wanted is een stukje fanservice volgens het boekje. Niet voor niets staat het origineel bij menig fan te boek als de beste Need for Speed van deze generatie, met slechts Criterions herziene versie van Hot Pursuit als waardige concurrent. Ditmaal leek het diezelfde studio “wel geinig” om de setting van Most Wanted in een open wereld te gieten; voor de hand liggend en briljant tegelijk. Geen wonder dat juist deze studio sinds kort eindverantwoordelijk is voor de franchise.
Hoewel jij in de game een geboren bad boy bent, moet je jouw meerdere erkennen in een tiental gasten die – geloof het of niet – nog veel beruchter zijn dan jij. Tijd dus om de stad volledig naar jouw hand te zetten in een omgeving die je belooft zoet te houden totdat je bovenaan de piramide staat. De route naar de top zelf is onbelangrijk, aangezien je op allerlei manieren ervaringspunten verdient. Natuurlijk levert het voltooien van races het meest op, maar je kunt net zo goed de stad op stelten zetten om vervolgens de politie van je af te schudden. In de tussentijd wordt je XP-rekening bijgespekt vanwege het roekeloos rijden, terwijl je eveneens progressie kan boeken door billboards en hekken te molesteren. Deze collectables kenmerken zich regelmatig door de vreemde locaties, die je dwingen de omgeving uitvoerig te bestuderen. Het gevolg is dat je al gauw creatieve manieren vindt om gebouwen te ‘beklimmen’, alleen maar om in de buurt te komen van één zo’n billboard. Gamers die bekend zijn met Burnout Paradise zullen bekend zijn met dit principe.
Helemaal ontkomen aan het racen doe je trouwens niet. Wanneer je namelijk genoeg ervaringspunten hebt verzameld om het op te nemen tegen een schurk uit de top 10 (na elke 100.000 XP ontgrendel je de volgende showdown), zul je met diegene af moeten rekenen in een lange één-tegen-één race. Alhoewel, oom agent speelt eveneens een belangrijke rol in deze straatraces. In het begin valt de tegenstand uiteraard mee en hoef je slechts uit te wijken voor enkele spike strips en wegblokkades, maar later krijg je hordes politiewagens en zelfs helikopters op je dak. Bovendien gaan achtervolgingen in Most Wanted gewoon door na de finish, dus er zijn geen makkelijke ontsnappingen meer. Nadat je de rivaal hebt verslagen, heb je de optie zijn auto definitief over te nemen met een rake takedown. Need for Speed blijft op zijn best in de snelste auto’s – met alle respect voor sympathieke voertuigen als de Ford Focus en vierwielgedreven bakken als de Subaru Impreza.
Er zijn ook makkelijkere manieren om aan een nieuw vervoersmiddel te komen. De wereld van Need for Speed: Most Wanted herbergt namelijk ruim honderd wagens die elk verstopt zijn in de game, de één beter weggemoffeld dan de ander. Een gevonden auto is ten allen tijde beschikbaar, zodat je je garage als het ware altijd bij de hand hebt. Belangrijker is echter dat iedere bolide voorzien is van vijf eigen, specifieke races (één easy, twee medium, twee hard): een creatieve en leuke opzet om de game enige structuur mee te geven. Door deze uitdagingen met succes te voltooien verdien je upgrades voor de wagen in kwestie. Zo kun je in de eerste race steevast nitrous verdienen voor je auto, terwijl je na latere missies doorgaans de topsnelheid op kan voeren en je auto voorziet van een vrijwel onverwoestbare body.
Het is een structuur die de variatie ten goede komt, maar die minder gunstig gezind is voor de flow van de game. Want als jij jouw bolide maximaal hebt geüpgradet, betekent dat eveneens dat je alle races voltooid hebt en je zodoende wel van auto móet veranderen om een nieuwe uitdaging aan te gaan. Daar komt bij dat de races van de verschillende wagens elkaar al redelijk snel overlappen. Nu is het uiteraard te mooi om waar te zijn dat iedere auto beschikt over een unieke set races, maar het is enigszins teleurstellend om je te realiseren dat je over bekend terrein scheurt zonder concreet doel. Je racet immers niet voor trofeeën of het ontgrendelen van auto’s, maar slechts voor de ervaringspunten. Wat dat betreft geeft het meer voldoening om de wagens te vinden dan ze daadwerkelijk te besturen.
Take it easy
Most Wanted mag dan wel als een arcade racer te boek staan, maar met de handige EasyDrive-feature laat Criterion zien wel degelijk inspiratie te kunnen putten uit het echte leven. De meest gebruikte functies zijn allemaal bereikbaar via de D-pad, zodat je als een hands-free beller zonder onderbreking gewoon door kunt rijden. Het kiezen van je volgende bestemming, het selecteren van upgrades, het veranderen van auto, noem maar op! Erg fijn wanneer de politie op je hielen zit en er dus geen tijd is voor een pitstop.
Je kunt weliswaar niet bijzonder lang genieten van je upgrades, maar het heeft wel degelijk nut om die upgrades te verdienen. Met name in de moeilijkere missies kan het voorkomen dat je simpelweg de topsnelheid mist om voor goud te gaan, zeker in de zogenaamde Speed Runs (time trials met een focus op gemiddelde snelheid in plaats van geklokte tijden). Dat gezegd hebbende biedt de game uitdaging, al zijn ze niet onoverkomelijk. Zoals we vaker zien in Need for Speed-games blijft de AI in principe in de buurt, of je je nu voorop of juist achteraan bevindt. Het is daarom overbodig om fantastisch stuurwerk te demonstreren vanaf de start. Belangrijker is het om in de laatste ronde of kilometer niet te crashen, daarmee haal je de winst eigenlijk altijd wel binnen. De grootste uitdaging van Most Wanted zit hem in de stad die echt tjok- en tjokvol verkeer zit. Dat zorgt voor een levendige sfeer, maar dat betekent eveneens dat op elke hoek gevaar loert van medepatsers en willekeurige vrachtwagenchauffeurs. Het is mogelijk om alternatieve routes te volgen om dergelijke narigheden te vermijden, maar pas op: het is makkelijk om in alle drukte een checkpoint te missen. En omdat Most Wanted geen rewinds kent, komt een verkeerde afslag in de praktijk neer op een verloren race. Het is daarom veiliger om te vergeten dat dit een arcade racegame is en gewoon af en toe op de rem te stappen voor een druk kruispunt.
Waar je in het hoofdavontuur gebonden bent aan reguliere races, Speed Runs en politieachtervolgingen, kent het multiplayergedeelte opmerkelijk genoeg meer variatie (ondanks de ontbrekende politie). Afwisselend coöperatief en competitief zul je de ene keer op zoek gaan naar de verste jumps, terwijl een volgende keer na een teamrace zomaar een driftwedstrijd gehouden kan worden. Je kunt dus stellen dat de echte speeltuinervaring zich online pas openbaart, zeker in de wetenschap dat er twaalf man per sessie kunnen participeren én jouw online XP opgeteld wordt bij je offline saldo. Bovendien houdt Autolog ditmaal allerlei stats bij naast je beste tijden, zodat je ten allen tijde gewezen kan worden op de prestaties van je maten. Daar staat tegenover dat we helaas opnieuw geen offline multiplayeropties zien, al is dat misschien maar beter ook. Het komt immers met enige regelmaat voor dat de framerate hikt. Los daarvan ziet Most Wanted er prima uit, met slechts een kanttekening betreffende de 24-uurscyclus. Stilstaand is namelijk duidelijk te zien dat de schaduwen in de wereld niet dynamisch zijn, maar om de tig seconden opnieuw berekend worden en zich zodoende al haperend verplaatsen. Geen ramp, maar een lust voor het oog is anders.