LarsCornelis Terwijl Connor in het noorden de Amerikaanse Revolutie helpt starten, laat Assassin´s Creed III: Liberation ons zien hoe het er halverwege de achttiende eeuw aan toe gaat in het zuiden van de V.S. In New Orleans zorgt de jonge Aveline ervoor dat Tempeliers niet rustig Mardi Gras kunnen vieren.
Aveline de Grandpré
Aveline de Grandpré is een jonge vrouw met een Franse vader en Afrikaanse moeder. Een interessante afkomst, in een interessante periode. In achttiende eeuw is slavernij namelijk nog heel gewoon en bovendien werd New Orleans in die periode door de Fransen overhandigd aan de Spaanse regering. Als vrouw met een kleurtje trekt Aveline zich het lot van de slaven tijdens de politieke veranderingen erg aan. Haast vanzelfsprekend in Assassin’s Creed is niets zo onschuldig als het lijkt en hebben de Tempeliers een behoorlijke vinger in de slavenhandelpap.
Dat Aveline een getinte vrouw, is niet alleen maar een excuus voor een slavenhandel-gerelateerd verhaal. Aveline is een echte femme fatale. Ze heeft er geen enkele moeite mee om haar vrouwelijke charmes en huidskleur in de strijd te gooien om haar doel te bereiken. Exitus Acta Probat; het doel heiligt alle middelen. Aveline beschikt over drie verschillende kostuums: het standaard Assassin-kostuum, een formele jurk en een slavenvod. Als Assassin is ze het snelst en bovendien goed bewapend, maar als vrouw in Assassin-pak valt ze in die tijd een beetje uit de toon en kan maar moeilijk opgaan in de omgeving. In haar nette jurk kan ze geen gebouwen beklimmen, maar zijn bewakers weer veel coulanter. Als nette dame doe je immers niemand kwaad, toch? Sommigen zijn zelfs te verleiden door charmant te zwaaien. Als slaaf let eigenlijk niemand op je, zeker niet als je aan het straatvegen bent of een kist heen en weer sjouwt.
Deze verschillende kostuums zorgen voor nog meer mogelijkheden tijdens het beramen van snode plannetjes. In het begin word je nog een beetje gestuurd welk kostuum je moet dragen voor een missie, maar later krijg je hier volledige vrijheid in en mag je zelf bepalen hoe je een missie voltooid. Een prachtig schoolvoorbeeld vinden we als we een officier in een fort moeten omleggen. Charmeren we de bewaking als dame, om vervolgens een giftige pijl met een paraplu af te vuren? Of pakken we als slaaf een krat op en doen we alsof we hard aan het werk zijn? Of toch old fashioned als Assassin over daken rennen, om vervolg ons doelwit van boven te bespringen en zijn leven te beëindigen met een hidden blade? Duidelijk mag zijn dat Aveline niet het zoveelste Assassin-personage is. Er is echt moeite gedaan om haar afkomst in de gameplay te integreren. Met succes.
Abstergo’s ‘waarheid’
Toch is Aveline als persoon niet zo goed neergezet. Het verhaal van Assassin’s Creed III: Liberation is, zeker voor een Assassin’s Creed-game, een tikkeltje matig. Waar we bij Altaïr, Ezio en Connor meeleefden omdat zij een heel persoonlijke reden hebben om zich aan te sluiten bij de Brotherhood, wordt juist die motivatie bij Aveline helemaal niet belicht. Als de game begint, is zij al een Assassin. De uitleg hoe ze bij de Brotherhood is gekomen en waarom, is summier. Misschien komt het gebrek aan personalisering wel door de absentie van een hedendaagse verhaallijn. Er is geen ‘Desmond’, die de herinneringen van Aveline beleeft. Er is overigens weldegelijk een Animus-elementje. Het idee is dat jij als speler een Abstergo-product hebt gekocht en zo de herinneringen van Aveline beleeft. Al snel blijkt dat Abstergo ons echter niet de onvervalste geschiedenis voorschotelt. Terwijl de game vordert zul je dan ook de échte waarheid proberen te ontrafelen. Verwacht hier overigens niet teveel van, want ook deze ‘plottwist’ haalt het niet bij de twists die we gewend zijn van de serie.
Onvervalste sluipmoordenaarsactie
Op gebied van content probeert Liberation wel het volledige pakket te bieden Alles wat we uit de grote broers kennen, is present. Niet alleen rent Aveline net zo soepel over daken, om vervolgens een hidden blade in iemands ribbenkast te steken en bliksemsnel over te schakelen op een hakbijl om de overgebleven guards arbeidsongeschikt te maken. Aveline kan net zo goed als Connor in bomen klimmen en moet in de Bayou ook wel eens de strijd aangaan met een alligator. Naast het complotten ontrafelen heeft Aveline ook nog eens genoeg munten, voodoopoppen, schatkisten en kleedkamers (waar ze tussen haar kostuums kan wisselen) te verzamelen. Ze kan vanuit haar hoofdkwartier goederen verhandelen tussen verschillende havens. En tot slot zijn er nog wat zijmissies te doen. Genoeg afwisseling dus, hoewel we per saldo wel iets minder content in Liberation aantreffen.
Wie naast Assassin’s Creed III: Liberation ook Assassin’s Creed III voor de PlayStation 3 bezit, kan de twee systemen aan elkaar koppelen en zo extra content vrijspelen. Connor’s Tomahawk, een extra multiplayer-personage en een grotere buidel voor munitie zijn na het koppelen beschikbaar in Liberation. Daarnaast is er een speciale missie met Connor te spelen op de Vita. In Assassin’s Creed III op de PS3 ontvang je helaas geen extra’s.
Dat komt voornamelijk omdat in Assassin’s Creed III: Liberation minder omgevingen te vinden zijn. Aanvankelijk zijn alleen New Orleans en de nabij gelegen Bayou beschikbaar. Deze omgevingen zijn minder groot en uitgestrekt dan we van Assassin’s Creed gewend zijn en daarom vinden we ook wat minder zijmissies terug. Toch is dat niet zo erg, omdat Liberation een game voor de Vita is. De compactere omgevingen maken de game wat duidelijker en geschikter voor korte speelsessies. Bovendien verken je naarmate het verhaal vordert ook nog enkele andere omgevingen, maar daar verklappen we natuurlijk niets van. We konden er in ieder geval prima mee leven dat er op gebied van content iets is ingeleverd.
Vervelende gimmicks
Helaas is besloten dat Assassin’s Creed III: Liberation ook de unieke mogelijkheden van de Vita moest benutten. De domste keuze die de studio had kunnen maken. De momenten waarop de touchscreen, rearpad en zelfs camera gebruikt moeten worden, zijn talrijk. Enveloppen moet je openscheuren, roeien in een kano en zakkenrollen doe je met de rearpad en er moeten zelfs brieven tegen het licht worden gehouden. Met name die laatste feature is ongekend vervelend en kwam ons al heel erg snel de neus uit. Het ondermijnt de speelbaarheid onderweg (ga je Vita in de trein maar eens tegen het licht houden), maar bovendien werkt de minigame gewoon niet. Het is volledig willekeurig of de lichtbron waar je op richt met de camera goed genoeg is. Bovendien voegt geen van de features ook maar iets toe. Het is alsof Sony als een soort Abstergo Industries Ubisoft Sofia heeft opgelegd zoveel mogelijk gebruik te maken van de Vita’s features. We kunnen ons niet voorstellen dat een ambitieuze, weldenkende gameontwikkelaar tevreden is over deze features. In de geest van Assassin’s Creed had er toch iemand aan de bel moeten trekken, maar dat is helaas niet gebeurd.
Sociale sluipmoordenaars
Voor de multiplayerfeatures is gekozen voor een meer sociale benadering. De mutliplayermodus van Assassin’s Creed III: Liberation is geen herkauwing van de multiplayermodus van de consolegames, maar een volledig nieuwe game waarin spelers niet direct tegen elkaar spelen. Middelpunt van de multiplayer is een wereldbol, waarop allerlei grote steden staan aangegeven en een beetje doet denken aan de speelkaart uit Tom Clancy’s EndWar. Als speler kies je de kant van de Assassins of die van Abstergo en probeer je met jouw factie de wereld te veroveren. Je kunt met jouw agenten steden van de andere factie aanvallen of je eigen steden verdedigen en als maar genoeg bondgenoten je bijstaan, verovert jouw factie uiteindelijk die stad. Op dit moment is er bijvoorbeeld een bloederige strijd gaande tussen het Amsterdam van de Assassins en het door Abstergo veroverde Brussel, maar het spelbeeld kan elk moment veranderen. Het is leuk dat Ubisoft Sofia een originele multiplayer probeert te bieden die geschikt is voor korte speelsessies, maar echt diep en interessant is de multiplayermodus niet te noemen. Daarnaast ondersteunt de game ook nog ‘near’. In de game gevonden boeken, munten en broches zijn via ‘near’ uit te wisselen, maar je moet je wel heel erg vervelen wil je je daar mee bezig houden. Wederom zo’n nutteloze, Vita-exclusieve feature die in de game is geforceerd.
Technische issues
In plaats van de focussen op kansloze implementaties van ‘near’ etc., had Ubisoft Sofia beter meer aandacht kunnen besteden aan het perfectioneren van Liberation. De game heeft namelijk een handvol kleine technische issues. Het opvallendst is de van tijd tot tijd hakkelende framerate, maar daarnaast staan er ook vaak genoeg guards en schatten aangegeven op de kaart die er in werkelijkheid helemaal niet zijn. Bovendien is de achtergrondmuziek wel erg ‘aanwezig’. Het is niets dat de speelervaring echt verpest, maar Liberation had met iets meer aandacht en focus op belangrijke punten (en dus geen stomme rearpad-features) wel een stukje beter kunnen zijn.