LarsCornelis “Voor Need for Speed: Most Wanted op de Vita leveren we niets in,” verzekerde een medewerker van Criterion mij op de afgelopen Gamescom in Keulen. Nu ik inmiddels een van de meest gezochte straatracers op de Vita ben, moet ik constateren dat de beste man gelijk had. Need for Speed: Most Wanted brengt inderdaad de console-ervaring naar de handheld.
Need for Speed meets Burnout
In Need for Speed: Most Wanted maak je met roekeloos rijgedrag de straten van de fictieve stad Fairhaven onveilig. Het doel is de meest beruchte straatracer van Fairhaven te worden. In het begin moet je een aantal racers voor je dulden, maar door straatraces te winnen verdien je steeds meer ervaringspunten en klim je op in de ladder der beruchte straatracers. Als je berucht genoeg bent, gaat een andere straatracer de directe confrontatie met je aan en door die race te winnen, streef je ‘m definitief voorbij op de ranglijst. Het zijn ook vooral in deze races dat de politie haar gezicht laat zien. Met wegversperringen en spijkerstrips wordt er alles aan gedaan om jou en je rivaal te stoppen. Dit soort races zorgen eens in de zoveel tijd voor die ouderwetse adrenalinerush waar Need for Speed mee groot is geworden.
Waar je in de meeste racegames onderaan de hiërarchie begint in een klein Japannertje en je gaandeweg probeert steeds meer Italiaanse of Duitse bolides probeert te veroveren, start je in Need for Speed: Most Wanted al gelijk achter het stuur van een Porche 911 en blijkt al snel dat het hier niet de bedoeling is zozeer steeds betere, snellere, mooiere auto’s te verzamelen. In de stad staan op allerlei plekken nieuwe auto’s verstopt. Auto’s waar menig jongetje van droomt, zoals een Audi R8 en een Chevrolet Corvette, maar ook een lompe Ford pickup truck en eenvoudige auto’s als de Lancia Delta zijn in Fairhaven te vinden. Per auto zijn er vijf races te spelen. Ben je met een bolide vijf keer als eerste over de finish gegaan, dan ben je dus haast verplicht die auto weer aan de kant te zetten en over te schakelen naar de volgende.
Deze ontraditionele manier van progressie boeken is origineel en zorgt ervoor dat iedere auto aan bod komt, in plaats van dat je alleen maar achter het stuur van de snelste bolides kruipt. Ook die logge Ford F-150 SVT Raptor moet je op een gegeven moment inzetten, wat Need for Speed: Most Wanted heel divers houdt. Nadeel van deze stijl is dat het winnen van races minder bevredigend werkt. Het loont soms meer om door de stad te cruisen en auto’s te zoeken, dan om races te voltooien. Bovendien verliezen de upgrades die je na iedere race wint, zoals betere banden, carrosserie, nitro en een aangepaste versnellingsbak, een beetje hun nut. Je ruilt immers na een paar races je wagen alweer in voor de volgende.
Toch zijn er na het behalen van vijf gouden plakken nog wel dingen waarvoor je je auto nog wél nog voor kunt gebruiken. Fairhaven barst namelijk, naar voorbeeld van Paradise City uit Criterion’s Burnout: Paradise, van de reclameborden, flitspalen en afzettingen. Waar je in het echte leven zo’n flitspaal liever niet ziet afdrukken, is het in Need for Speed: Most Wanted juist de bedoeling met een zo hoog mogelijke snelheid te worden vastgelegd. Ook door reclameborden en afzettingen moet je met een zo hoog mogelijke snelheid heen beuken. Hiermee verdien je niet alleen weer nieuwe ervaringspunten, waarmee je het illegale straatracecircuit verovert, maar bestorm je ook nog eens Autolog.
Autolog en Easydrive
Autolog, het sociale racenetwerk dat met Hot Pursuit werd geïntroduceerd, keert namelijk ook in Most Wanted terug. Het idee is dat al jouw statistieken het wereldwijde web op worden geslingerd en automatisch vergeleken worden met die van je vrienden. Hoe hard ging jij langs die flitspaal? En welke tijd zette je neer bij die ene race? Heeft een vriend beter gepresteerd, dan zie je dat direct op de Speedwall. Een poging doen zijn tijd te verbeteren, is dan weer eenvoudiger dan ooit tevoren dankzij Easydrive.
Easydrive is een soort boordcomputer waarmee alles in Need for Speed: Most Wanted te regelen is. Via de D-pad is tijdens het rijden eenvoudig een nieuwe bestemming te selecteren. Beschikbare races zijn snel aan te klikken, maar als iemand uit je vriendenlijst een betere tijd heeft neergezet bij een specifieke race, is ook die race eenvoudig opnieuw te starten. Zo is er altijd wel iets te doen in Need for Speed: Most Wanted en is het extreem laagdrempelig om uit de beschikbare evenementen iets leuks te selecteren.
Overzetting naar de Vita
Tot nu toe had deze recensie ook over de consoleversie van Need for Speed: Most Wanted kunnen gaan, want al deze features zijn één op één overgezet naar de versie voor de PlayStation Vita. Dat is iets goeds, want Criterion lijkt daarmee de handheldversie serieus te nemen. Geen uitgeklede handheldversie, maar de volledige ervaring. Toch was het beter geweest als Criterion nog even specifiek aandacht had besteed aan deze versie, om ‘m te optimaliseren. Technisch loopt Need for Speed als een zonnetje. Er zijn geen framedrops en hoewel het schademodel beperkt blijft tot wat blikschade en je online maar met maximaal vier mensen kunt racen, krijg je als Vita-bezitter nergens het idee afgescheept te worden met een inferieure versie. De besturing is echter misschien iets te direct overgezet vanaf de consoles. De kleinere analoge sticks van de Vita zijn iets minder nauwkeurig dan de grote pookjes van een PlayStation 3-controller, maar Need for Speed vraagt wel diezelfde precisie. Zeker wanneer je met dik tweehonderd kilometer per uur een bocht probeert te nemen en dan plots een muur ziet opdoemen, moet je wel over een heel stabiel duimpje beschikken om niet als accordeon te eindigen. Het is niet onmogelijk, maar het vergt de nodige tijd om de besturing echt onder de knie te krijgen en zelfs dan moet je altijd geconcentreerd blijven. Hoewel een beetje concentratie bij snelheden van boven de tweehonderd kilometer per uur natuurlijk sowieso wel aan te raden is.
Om de draw distance ook op de Vita hoog te houden, verschijnen objecten in de verte in lage resolutie en worden steeds gedetailleerder. Dit gebeurt heel gelijkmatig, waardoor er van popup nauwelijks sprake is. Het nadeel is dat je pas vrij laat ziet dat dat lichtvlekje in werkelijkheid de koplampen van een tegenligger zijn. Ontwijken is dan vanwege de bovengenoemde besturingsproblemen niet altijd eenvoudig en voor je het weet klap je bovenop ‘m. Wederom is Need for Speed: Most Wanted dus misschien iets té één op één overgezet naar de Vita en waren aanpassingen deze versie juist ten goede gekomen.