LarsCornelis Terwijl grote broer Call of Duty: Black Ops II een mediacampagne van jewelste genoot, bleef het verdacht stilletjes rondom Black Ops Declassified voor de Vita. Zo’n stilte is zelden een goed teken. We hoeven er ook geen geheim van te maken dat deze Black Ops de naam Call of Duty niet waard is.
Singleplayer van drie kwartier
Toen Black Ops Declassified afgelopen Gamescom eindelijk werd gedemonstreerd, dachten veel mensen even dat het om een on rails-shooter ging. De waarheid zit daar niet heel ver naast. Elke Call of Duty heeft een trainingsmissie waarin de speler zo snel mogelijk door een schietgallerij rent en kartonnen borden tot splinters reduceert. Dat is bij Black Ops Declassified eigenlijk de gehele singleplayer zo. In pak ‘m beet drie tot vijf minuten ren je door een gebouw heen, vlam je iedereen af en en passant plaats je nog even een bom of bevrijd je gijzelaars. De missies zijn extreem kort en missen die filmische impact die de singleplayer van een Call of Duty normaliter heeft. Het is echter een handheldgame en wat dat betreft snappen we deze compacte opzet wel.
Dat er vervolgens maar tien van deze missies zijn, valt dan weer niet te begrijpen. De bedoeling is dat je elke missie meerdere keren gaat spelen om hogere scores te behalen, maar de opdrachten zijn dusdanig slecht uitgewerkt dat ook dit idee geheel verloren gaat. Daarvoor zijn de tegenstanders te dom en is alles te gescript. Soms legen ze vol overtuiging magazijn na magazijn op een muur, omdat ze wel weten waar je zit, maar je stiekem helemaal niet kunnen zien. Het verschil tussen de kartonnen borden uit de trainingsmissies en deze ‘echte’ tegenstanders is echt nihil. Tot slot wordt elke missie nog ingeleid met telkens dezelfde dialogen, die vooral lijken te bestaan uit het woordje ‘fuck’ of een vervoeging ervan, wat de beoogde snelheid van de game ook nog eens ondermijnt. Oh, en dan is er nog een sneu verhaaltje dat tussen neus en lippen door wordt verteld. Kort gezegd: de singleplayer is een lachertje.
Naast deze wel heel korte ‘campaign’, zijn er nog een vijftal echte shootingrange-missies, waarin het de bedoeling is om zo snel mogelijk alle kartonnen borden (dit keer echte) vol gaten te schieten. Schiet je liever op echte mannetjes, dan verlengt Hostiles misschien nog de levensduur van Black Ops Declassified. Dit is een soort Horde-modus voor één speler, waarin je oneindige waves van vijanden moet afslaan. Maar door de traagheid waarmee ze spawnen, tegenstanders die wederom zo intelligent zijn als een goudvis, en de rommelige maps, is deze spelmodus nog minder geslaagd dan wat door moet gaan voor de ‘echte’ singleplayer. Op zombies schieten is er trouwens niet bij in deze Black Ops, hoewel de vijanden in Declassified niet veel intelligenter overkomen.
Ongeïnspireerde multiplayer
Zou de multiplayermodus dan de revelatie van Black Ops Declassified zijn? Het is immers Call of Duty. Eventjes voelen we een lichte vorm van opwinding, als we zien wat er online allemaal mogelijk is. Matchmaking, een partymodus om met vrienden te spelen, zelf classes maken en deze zelfs delen via Near, tal van challenges, wapens, een prestigemodus en zelfs een ad-hoc modus waarin je meteen alle wapens tot je beschikking hebt… Dat klinkt als een volwaardige Call of Duty!
Maar schijn bedriegt. Alle opsmuk in de menu’s blijkt lood om oud ijzer. Allereerst is de multiplayermodus maar voor acht spelers. Begrijpelijk, het is immers een handheldgame, maar daardoor ontbreekt de sensatie en overweldigende chaos. Het voelt nogal stom om met zijn achten voortdurend in een rondje te lopen door de kleine maps, hopend dat je de eerste bent die raak schiet bij een confrontatie. Voor de slechts vijf maps en vier modi, waarvan drie vormen van (Team) Deathmatch, bovendien geen enkel geldig excuus te vinden.
Daarnaast is niet duidelijk aangegeven wie bij jouw team hoort en wie niet, waardoor je nog wel eens kogels verspilt. Tot slot is de game wel stabiel, maar gaat het vinden en joinen van een server niet altijd zonder slag of stoot. Waar de singleplayer echt bedoeld is voor korte potjes, zul je voor de multiplayermodus echt even de tijd moeten nemen, al was het maar om überhaupt van start te kunnen gaan. Al met al moet je wel heel erg wanhopig en tegelijkertijd stug zijn om voor deze handheldversie van Call of Duty te gaan.
Kap nou eens met nutteloze touchbesturing!
Wat Call of Duty: Black Ops Declassified wel goed doet, is bewijzen dat een shooter in theorie prima mogelijk is op de Vita. De besturing is lekker precies, waardoor headshots uitdelen eigenlijk net zo eenvoudig is als op de consoles. Jammer genoeg moet Nihilistic het toch een beetje verpesten door de touchscreen te gebruiken om granaten te werpen. Ja, want dat werkte ook zo goed bij jullie vorige product; Resistance: Burning Skies. De game ziet er verder wel prima uit voor een handheldgame en loopt in ieder geval stabiel. Echte shooters op de Vita, het kán dus. Nu nog een capabele studio vinden die een complete game kan maken, in plaats van een veredelde demo die je maximaal twee uur van binnen en van buiten kent.