Daniel Wewerinke De Mad Doctor lijkt bekeerd te zijn in Epic Mickey 2: The Power of Two. Wanneer Wasteland geterroriseerd wordt door aardbevingen beweert de gestoorde professor in kwestie niet de veroorzaker te zijn van dit natuurgeweld, maar wil hij de Disney-inwoners er juist tegen beschermen. Daarvoor heeft hij de hulp van Oswald the Lucky Rabbit nodig en al snel wordt ook Mickey Mouse erbij betrokken. Bewapend met zijn magische penseel duikt de muis opnieuw het boek van tovenaar Yen Sid in en gaan Mickey en Oswald samen op pad om te onderzoeken wie of wat de aardbevingen veroorzaakt in het Disney-dorp.
Disney magie
Als de game begint, valt direct op hoe mooi alles er uitziet ten opzichte van zijn voorganger. Doordat The Power of Two dit keer ook op de PlayStation 3 en de Xbox 360 te spelen is, krijgen we eindelijk een Epic Mickey-game in HD voorgeschoteld en daarnaast hebben ook de cutscenes een spreekwoordelijk likje verf gekregen. De tekenfilmpjes die tussentijds het verhaal uit de doeken doen hebben bewegelijkere animaties dan voorheen en zijn volledig voorzien van voice-overs. Sterker nog, de Mad Professor is een heuse musicalster geworden doordat al zijn teksten in rijm-vorm worden gezongen. Dit alles komt de rijkelijke Disney-sfeer alleen maar ten goede.
Het is dan wel jammer dat het hoofdverhaal minder leunt op de bekende Disney-personages. Donald Duck, Goofy en de drie biggetjes, om er maar een paar te noemen, zitten nog wel in de game, maar dit keer dienen ze voornamelijk als start- en eindpunt van sidequests. Waar Captain Hook en Petronic in het vorige deel nog eindbazen waren, moet je het nu doen met de minder bekende animatronic-creaties (een deftig woord voor robots) van de Mad Doctor die nog op het slechte pad zijn.
Begrijp me niet verkeerd, het heeft nog altijd iets magisch om door de Disney-werelden te lopen en te zien hoe allerlei oude Disney-cartoons gebruikt zijn als thema’s en decors, waarbij vooral de 2D-secties van het spel indruk maken. Maar het hoofdverhaal van Epic Mickey 2 mist helaas diepgang en voelt daardoor net wat minder episch aan dan dat van zijn voorganger.
Pins verzamelen en ruilen, foto’s maken en kostuums vrijspelen zijn slechts een paar voorbeelden van de grote hoeveelheid replay-value die The Power of Two rijk is. Vaak gaat dit verzamelgeweld gepaard met side-quests die soms ook wat sub-verhalen van Disney-personages uitdiepen. Zo moet je bijvoorbeeld Donald’s boot repareren, zodat hij op tijd kan zijn voor zijn date met Katrien. Dit soort extra Disney-referenties mis je als je enkel het hoofdverhaal speelt.
Tijdens het platformen en puzzelen gebruik je net als in deel één regelmatig je verf of verdunner om respectievelijk objecten in de wereld te laten verschijnen of verdwijnen. Daarnaast heb je Oswald continu aan je zijde en hij kan je assisteren met zijn elektrische krachten en boemerang-arm. Regelmatig werk je in de game samen om puzzels op te lossen of vijanden te verslaan. In de praktijk komt het er vaak op neer dat Oswald de animatronic-vijanden onschadelijk maakt voor- of nadat Mickey ze met zijn kwast te lijf gaat. De keuze is aan jou of je vijanden laat verdwijnen met verdunner of ze tot vriend maakt met verf en uiteindelijk zorgt dit tot subtiele verschillen in de game. Je hoeft geen noemenswaardige ethische keuzes te verwachten, maar het is wel leuk de keuzevrijheid weer terugkeert in Epic Mickey 2.
Slordig
De gehele game is in co-op te spelen via een drop in drop out-systeem. Op elk gewenst moment kan een medespeler een controller oppakken en Oswald besturen, waardoor de game in split-screen verder gaat. Wordt de controller weer uitgezet, dan neemt de computer de besturing van Oswald weer over. Dit systeem werkt snel en als de computer Oswald bestuurt, doet het gelukkige konijn meestal netjes wat jij van hem verwacht. Zelden staat hij in de weg en als hij je kwijt raakt, teleporteert hij weer netjes naast Mickey. Maar af en toe komt het voor dat Oswald niet zo’n gelukkig konijn is. Hij is dan gewoon een vervelend rotkonijn die soms extreem lang doet over het herladen in een gevecht of nog erger, ineens besluit niet meer mee te helpen met het oplossen van een puzzel. Het overkwam mij zelfs dat een tweede controller aangesloten moest worden om tot de constatering te komen dat Oswald weldegelijk een schakelaar over kon halen bij een puzzel, ook al wilde hij dat uit zichzelf niet doen.
Zoals gezegd doet Oswald meestal wel wat hij moet doen, maar de game lijkt op bepaalde momenten gewoon last te hebben van slordige bugs. De gevechten in de game worden nooit super spannend, maar door deze bugs wel erg verwarrend. Midden in een gevecht hield een eindbaas bijvoorbeeld niet op met schieten, waardoor zijn zwakke plekken simpelweg onmogelijk te raken waren. Gremlin Gus hoort zichzelf iets te graag praten en bleef ons maar hinten dat we verf moesten gebruiken op zijn zwakke plekken, maar door deze bug was dit simpelweg niet te doen. Dood gaan en opnieuw proberen bleek de enige remedie te zijn. Dit soort slordige taferelen kwamen vaker voor en leiden niet alleen tot frustratie, maar ook tot een zekere verwarring. Zeker toen ik de game alleen speelde vroeg ik me wel eens af of het nu aan de game of aan mij lag dat ik even niet verder kwam.
Camera en cursor
De camera is gelukkig verbeterd ten opzichte van het origineel, maar perfect is hij nog zeker niet. De besturing met de PlayStation Move lijkt erg op die van de originele Epic Mickey met de Wii-mote, met als groot verschil dat de camera draait als je met de cursor tegen een rand van het scherm komt. Hierdoor heb je met de bewegingsbesturing zowel controle over de cursor als de camera, maar erg snel roteert de camera op deze manier helaas niet. Speel je met een reguliere controller, dan bestuur je zowel de cursor als de camera met de rechterstick. Op deze manier kun je wel snel uit de voeten met de camera, maar is de keerzijde weer dat de cursor minder nauwkeurig wordt, waardoor je het verf in de game een stuk minder precies hanteert.
In geen geval is de camera dus perfect, maar uiteindelijk ging onze voorkeur toch naar de reguliere controller, zeker na de instelling te hebben gevonden om de cursor te centreren op het scherm. Warren Spector beloofde in een oud interview nog dat je in The Power of Two nauwelijks de camera handmatig hoeft aan te passen, door het ‘geweldige’ nieuwe camerasysteem. Dit bleek iets te voorbarig, want de camera moet nog vaak genoeg bijgedraaid worden. Het goede nieuws is wel dat de camera zelden nog blijft vastzitten op irritante posities, iets dat in het origineel regelmatig voorkwam.
Deze game is getest op de PlayStation 3.