Jules Schlicher Dragon Ball Z Budokai HD Collection is een hele mond vol, maar evenwel een kleine hap uit een erg grote taart. Zet je tanden erin en je proeft twee vullingen: Budokai 1 en Budokai 3. Eigenlijk verwacht je Budokai 2 er ook nog tussen te vinden, maar die zit nog ergens in het gebak verstopt. Of je daar überhaupt naar op zoek gaat, is nog maar de vraag. Want wat vechtgames uit de Dragon Ball Z-franchise in hapklare vorm betreft, is de Budokai HD Collection een interessante culinaire ervaring.
Eerst het zuur…
Zoals gezegd vind je in deze collectie de eerste en laatste game van de Budokai-trilogie, Tenkaichi en dergelijke daargelaten. Het origineel verscheen alweer negen jaar geleden en z’n tweede opvolger is alweer zeven jaar oud. De eerste Budokai is een degelijke game, maar wel eentje met gebreken. Het vechtsysteem is niet zo snel of dynamisch zoals je dat van een Dragon Ball-game zou verwachten. Daarbij is het niet mogelijk om te vliegen. In plaats van echt op te stijgen en de stoerste knokpartijen in de lucht uit te vechten, word je in Budokai beperkt tot slechts zweven. En dat zweven kun je alleen als jouw tegenstander je de lucht in werpt of andersom!
Budokai wordt ook geplaagd door een erg korte en saaie verhaalmodus. Tot en met de Cell-games is het knokken geslagen, maar daarna is het ook weer voorbij. Modi zoals de duel- en toernooi vergroten de levensduur van de game enigszins. Helaas zijn er maar 23 vechters beschikbaar,die nagenoeg hetzelfde spelen, waardoor die opties water bij een weinig smakelijke wijn zijn. Het helpt ook niet dat de vechtarena’s karig ogen. Ze mogen dan net als de personages voorzien zijn van een nieuw likje verf, het zorgt er niet voor dat de omgevingen net als in 2003 kaal en duf ogen.
… dan het zoet!
De andere helft van deze collectie doet het een stuk beter. Budokai 3 schotelt ons bijna de gehele Dragon Ball Z-kroniek voor, evenals kleine uitstapjes met bijvoorbeeld Broly en een aantal personages en elementen van Dragon Ball GT. De vele historische gevechten zijn in verhaalvorm te beleven in de schoenen van Goku, Vegeta, Gohan en een aantal andere bekende koppen. Per personage is er ongeveer een uur à anderhalf uur speelplezier in de game gestopt, waarbij je bij elk apart avontuur verschillende personages, moves en prullaria vrijspeelt. Hierdoor beleef je niet alleen de fun die elke stuk verhaal te bieden heeft, maar krijg je er ook veel leuks voor terug.
Dit komt voornamelijk omdat Budokai 3 veel flitsender omgaat met zijn cast. De tegenover de eerste Budokai bijna verdubbelde beestenbende heeft bijvoorbeeld meer unieke moves. Door het cell shaded-uiterlijk van de game komen aanvallen als Vegeta’s Final Flash en Goku’s Spirit Bomb ook veel beter tot hun over-the-top recht. Daarbij zijn alle knokpartijen lekker rap en levendig. Reageer op tijd om een aanval te blokkeren en je vechter beweegt zich op lichtsnelheid achter zijn tegenstander om hem in zijn rug een pak rammel te verkopen. Time het goed en je kunt een opponent vijf of zes keer op en neer meppen.
De kers op de vlaai
Het grootste plezier wordt natuurlijk gehaald in gevechten met vrienden. Niet alleen zorgen deze games voor de opgewonden en geagiteerde lol die alleen de tofste vechtgames kunnen veroorzaken, ze zorgen ook voor energieke en vrolijke nostalgie. Iedereen kiest zijn favoriete vechter, doet zijn best om juist die ene toffe aanval uit te voeren en als ’t allemaal niet lukt, dan krijg je met knoppenrammen nog steeds de vetste actie. Denk aan de straalgevechten tussen een Galic Gun en een Kamehameha, op het nippertje een aanval ontwijken en direct met een Masenko in the face counteren; het is allemaal zó vet! Hier putten Dragon Ball-games hun fun en vitaliteit uit. En het moge duidelijk zijn dat de derde Budokai dat perfect aantoont. Dragon Ball Z Budokai 3 is echt het hoofdingrediënt van deze figuurlijke maaltijd. De originele Budokai is simpelweg ‘wel oké’, waardoor z’n jongere broer een erg grote vooruitgang vooruit lijkt te zijn, alsook een nog betere game.
Bij de opkrikbeurt die de games hebben gekregen, heeft deel drie ook aan het langste eind getrokken. Het origineel heeft bijvoorbeeld om de een of andere reden geen Engelse stemmen meer en, zoals vermeld, komen de arena’s erg karig over. Beide games hebben vreemd genoeg een PlayStation 2-save menu – dat groene scherm dat aangeeft op welke memory card je iets opslaat – dat een tikkeltje ongepast en gewoonweg lelijk is. Dat terzijde hebben de twee Budokai-games een fantastische upgrade gekregen.