Tomb Raider – Review

Lara Croft zoals we haar kenden is niet meer. Wanneer de credits van Tomb Raider voorbij rollen is de heldin die haar oorsprong vond in de jaren ’90 niets meer dan een vervlogen herinnering uit het verleden. Dit is de nieuwe Lara: realistisch, geëmotioneerd en onzeker. Sceptisch was ik, toen er keer op keer gezegd werd dat de transformatie van de onschuldige Lara naar een doorgewinterde heldin centraal zou staan in deze reboot. Maar na de epische conclusie van het verhaal kon ik niet anders concluderen dan dat Crystal Dynamics meer dan geslaagd is in haar doel. Niet alleen weten ze een frisse start te maken met Tomb Raider, ze tillen de serie zelfs naar een hoger niveau.

Tomb Raider is daarmee een échte reboot. Aan alle aspecten van de game, van de ontwikkeling van het personage Lara tot aan de puzzels en de combat, is te merken dat de serie met de tijd is meegegaan. De drie belangrijkste elementen – puzzelen, schieten en platformen – staan echter nog steeds centraal, zij het in een iets moderner jasje.

Vechten om te overleven

Zo is het kenmerkende auto-aim syteem overboord gegooid en speelt de game nu meer als een Third Person Shooter. Lara zoekt daarbij automatisch dekking wanneer ze zich achter muren, tonnen en kisten bevindt en dat werkt prima; ik heb een speciale knop voor cover (zoals in Uncharted en Gears of War) geen seconde gemist. De gevechten zijn sowieso allesbehalve doorsnee, want Lara vecht echt als iemand die alle mogelijke manieren gebruikt om te overleven. Ze gooit zand in de ogen van haar tegenstanders, steekt pijlen door hun benen, pakt stenen op om vijanden de genadeklap te geven en ze gebruikt de omgeving in haar voordeel.

Dat moet ook wel, want de vijand doet er van alles aan om je het leven zuur te maken. Ze gooien met granaten of zetten het muurtje waar je achter schuilt in de fik, waardoor je voortdurend in beweging moet blijven om vijanden een stapje voor te zijn. Gelukkig heeft Lara met de pijl-en-boog een geweldige troef in handen om haar tegenstanders geruisloos om te leggen. Later in de game krijg je ook de beschikking over een machinegeweer en een shotgun, maar die geven toch net even wat minder voldoening dan wanneer je een vijand met een brandende pijl in de fik zet om hem vervolgens al gillend van een klif te zien flikkeren.

Alles dondert in elkaar

Overigens flikkert Lara zelf ook regelmatig ergens vanaf. Het lijkt wel of het eiland te kampen heeft met een houtwormenplaag, want je kunt nog geen drie traptreden lopen of de boel stort in elkaar. De actiescènes waarin dit resulteert vormen echter de hoogtepuntjes van de game. Met veel grafisch geweld probeert Lara haar eigen hachje te redden in instortende grotten, brandende tempels en woest kolkende rivieren. Deze momenten zijn zo scripted als maar kan, maar omdat ze zo spannend zijn stoort dat geen moment.

Shoot-outs en scripted scènes worden afgewisseld met het nodige klim- en klauterwerk en hier en daar een puzzel. In plaats van hendeltjes overhalen en blokken duwen los je deze puzzels op door in de weer te gaan met elementen als vuur, water en zwaartekracht. Langer dan een paar minuten ben je er nooit mee bezig, en mocht je echt vast komen te zitten dan kun je altijd nog gebruik maken van Lara’s survival instinct, waarmee bruikbare objecten in de omgeving oplichten. Dit zou ik echter niet aanraden, aangezien het de uitdaging in de toch al vrij simpele puzzels wegneemt. Hoewel de nadruk een stuk minder op de puzzels ligt, vormen ze een welkome afwisseling op al de hectische actie.

Bovendien zijn er genoeg mogelijkheden om zelf op onderzoek uit te gaan. Op het eiland kun je niet letterlijk gaan en staan waar je wilt, maar er zijn wel een aantal grote gebieden die als hub dienen en een hoop geheimen herbergen. Denk aan optionele tombes die te verkennen zijn, GPS-ontvangers waarmee je de locaties van schatten op de kaart vrijspeelt en relikwieën waarmee je ervaringspunten verdient. Deze ervaringspunten heb je weer nodig om skills vrij te spelen. Dit zijn soms passieve skills (denk aan sneller klimmen bijvoorbeeld) en soms actieve skills, zoals een execution move.

Genieten van het uitzicht

De balans tussen de verschillende gameplay-elementen is nagenoeg perfect en omdat het geheel ook nog eens zo prachtig in beeld wordt gebracht heb je soms geeneens door dat je een game aan het spelen bent. De acteerprestaties van de voice actors (en dan met name Camilla Luddington, de stem van Lara) mogen zeker genoemd worden en tillen het geheel naar een hoger niveau. Maar het is vooral het eiland dat de show steelt. Wanneer je vanaf een hoog punt over een enorme raffinaderij heen kijkt met op de achtergrond de woeste oceaan en een ondergaande zon, dan móet je gewoon even stil staan om van het uitzicht te genieten.

In principe is het mogelijk om het hoofdverhaal in één keer door te spelen zonder al te veel zijstappen te maken, maar wie al zijn skills en wapens maximaal wilt upgraden voor de laatste missie moet toch echt op zoek naar alle verborgen schatten. Doe je dat niet, dan ben je zo’n dertien tot vijftien uur bezig met de game, maar dan heb je je ook geen moment verveeld. Nadat het slotakkoord is gespeeld blijf je achter met de drang naar méér. Je kunt dan natuurlijk besluiten om de game opnieuw te spelen, maar er is ook nog de multiplayer-modus.

Samen overleven

Mensen hebben zich terecht afgevraagd of Tomb Raider een multiplayer nodig heeft, en na mijn speelsessie in London van een tijdje geleden was ook ik een beetje sceptisch. Zo waren de camera en de controls nog niet optimaal. Des te blijer was ik toen ik zag dat die problemen nu zijn weggewerkt. De multiplayer speelt lekker en sluit met name in de modi Rescue en Cry For Help mooi aan op het survivalthema van de singleplayer. In de zojuist genoemde modi speel je in twee verschillende teams: de survivors en de eilandbewoners (voor een uitgebreidere uitleg kun je mijn preview lezen). Doordat de survivors maar een beperkt aantal keren dood kunnen gaan is teamwerk belangrijk, en zul je strategisch gebruik moeten maken van de omgeving (net zoals in de singleplayer dus).

Hoewel het spel vooralsnog maar vijf verschillende maps heeft, zijn ze allemaal wel lekker groot en divers qua opzet. Je kunt natuurlijk als een malle losgaan met je wapens, maar wie zoals gezegd tactisch speelt gebruikt ook de omgeving in zijn voordeel. Overal staan explosieve kisten, er zijn vallen die je kunt zetten en bovendien heeft elk level een ‘game changer’: een voor dat level specifiek element waarmee je het tij kunt keren. In het level Chasm bijvoorbeeld is er een tandwiel waarmee je een zandstorm activeert. Dit zorgt ervoor dat je tegenstanders geen hand voor ogen meer zien, terwijl jouw team tijdelijk de locaties van de tegenstanders ziet.

Daarmee is de multiplayer simpelweg een hele leuke extra voor mensen die klaar zijn met de singleplayer. Het biedt genoeg content en een originele insteek waardoor het niet overkomt als een geforceerde poging om ‘iets met multiplayer’ te doen.

Deze game is gespeeld op Xbox 360.