Jelle van Es Met Persona 4: Golden wordt de geschiedenis van Persona 4 herhaald. Een paar jaar geleden, in 2009 om precies te zijn, kwam de game uit op de PlayStation 2. Dat was in een tijd waarin iedereen al lang en breed over was gestapt naar de volgende generatie spelcomputers. Nu in 2013 komt de remake uit op de PlayStation Vita op een moment dat het platform door velen als dood wordt beschouwd. En in beide gevallen blijkt Persona 4 een topgame van formaat te zijn.
Gelijk boeiend
Persona 4 weet de speler op een sublieme wijze vanaf het begin af aan te boeien. Als stadsjongen reis je voor een jaar af naar het Japanse platteland van Inaba. Daar ga je een jaar bij je oom wonen, omdat je ouders hebben besloten er een jaartje tussen uit te knijpen. In Inaba blijkt niet veel te doen in vergelijking met de grote stad, maar hey: je maakt er het beste van. Totdat er vlak na jouw aankomst een moord plaatsvindt. En vlak daarna nog één. Inaba blijkt ineens niet meer zo’n rustig stadje te zijn en jij belandt in een groots avontuur.
In dat avontuur krijg je te maken met twee werelden. Er is de normale wereld waarbij jij als student de lessen op school volgt, bijbaantjes hebt om geld te verdienen en in de boeken duikt om jezelf als mens verder te ontwikkelen. En er is de wereld van de televisie. Op onverklaarbare wijze kun jij samen met je nieuw gemaakte vrienden de televisie in springen om daar op avontuur te gaan en er achter te komen wie er verantwoordelijk is voor de verschillende moorden die gepleegd worden.
Nieuw op de Vita
Ten opzichte van de gouden ouwe PlayStation 2-versie kent de Vita-versie een paar extra’s. De belangrijkste is de toevoeging van een nieuw personage en het daarbij behorende verhaal, maar ook zijn er wat dialogen extra ingesproken en kent de Vita-versie de mogelijkheid om tijdens het vechten in een dungeon de hulp van andere spelers online in te roepen. Hierbij komt het er op neer dat je dan tijdelijk sterker bent. Handig als je health-balk laag is.
In deze wereld vindt de meest actie plaats. Samen met je metgezellen verken je verschillende dungeons. Elke dungeon bestaat uit een aantal verdiepingen, waarin je telkens op zoek bent naar de trap naar een hoger niveau. Hoe hoger je komt, hoe dichter je bij de eindbaas komt en een stukje van het mysterie oplost. Maar tegelijkertijd zijn de vijanden ook een stuk sterker. Je doet er dan ook goed aan om op de lagere levels de confrontatie met de vijanden aan te gaan en de experience die je per gewonnen gevecht verdient te gebruiken om in level te stijgen.
Bonuskaarten
Daarnaast krijg je om de zoveel gevechten de kans om een keuze te maken tussen verschillende bonuskaarten. Die geven je bijvoorbeeld een experience boost of een bonus aan jouw Persona. Die Persona is in het kort je ‘andere ik’. Het is de verpersoonlijking van je innerlijke kracht en geeft jou in de gevechten de mogelijkheid om bijvoorbeeld jouw vrienden te genezen of magische aanvallen op de vijanden af te vuren. De aanvulling van kaarten werkt goed en houdt de speler constant in spanning. Ten eerste de spanning of je de mogelijkheid krijgt om na het gevecht zo’n nieuwe kaart vrij te spelen en ten tweede de spanning om wat je precies kunt scoren.
Door deze elementen voelt het grinden, wat je in zowat elke Japanse RPG tegenkomt, niet als werk: het is leuk om te doen en voelt niet als belemmering voor de rest van de game. Zodoende is elke minuut die in Persona 4 wordt geïnvesteerd een nuttige. Of je nu door de dungeons heen reist of in de normale wereld lessen volgt om je vaardigheden op het gebied van dapperheid en verstand te verbeteren, om daar vervolgens weer andere spelmogelijkheden mee vrij te spelen; de game weet van het begin tot het einde te boeien.
Bovendien zijn de dialogen die je met je vrienden hebt echt heel erg goed uitgeschreven. Elk personage heeft zijn eigen karaktertrekken, die voor een gevarieerde groep zorgen. Daarnaast zijn de dialogen nergens echt vreemd. Dat is belangrijk om te noemen, omdat je soms in Japanse RPG’s de meest rare zinnen of boodschappen voorgeschoteld krijgt. Geen twaalfjarig meisje met Cup D die in deze game de wereld gaat redden. Het zijn jongeren die opgroeien en te maken hebben met alle problemen die zich op die leeftijd voor doen. Of het nou gaat om school, de toekomst of relaties, er komt veel aan bod en het geheel wordt boeiend verteld. Je neemt daardoor in Persona 4 echt de tijd om de verschillende gesprekken te volgen: ze raken je.
En dan is er nog één punt dat de game compleet maakt: de lengte. Wie klaagt dat hij de Vita een tijd niet heeft aangeraakt omdat er niks op te beleven valt, moet Persona 4 halen. Het hoofdverhaal kan je met gemak zestig uur bezig houden, maar sta niet raar te kijken als je na honderd uur nog steeds bezig bent. Het enige wat wel belangrijk is, is dat je altijd je oplader bij je in de buurt moet houden, want de batterij van de Vita krijgt het zwaar te verduren.