Timo Pleus De overeenkomsten tussen het leven van een Monster Hunter en een gamecriticus zijn legio: presteren onder tijdsdruk, afreizen naar de meest exotische oorden en – vul deze zelf maar in – zo nu en dan oog in oog staan met een verschrikkelijk wezen. Het scheelt voor de man met pen dat de kans om doorboord, vertrappeld en opengereten geworden aanzienlijk lager ligt. Alhoewel, kritiek doet ook erg pijn. Nee, doe dan toch maar liever het leven van een monsterjager in Monster Hunter 3 Ultimate.
Tri
“Nee, niet three, maar tri!”, tikte de Japanse tolk mij een paar jaar geleden nog op de vingers. Om vervolgens een Ultimate-totaalpakket uit te brengen waarin de drie het o zo heilige tri heeft verdreven. Enfin, Monster Hunter 3 Ultimate is de Wii-game Monster Hunter Tri, opgeleukt tot een HD-variant en ondersteund met een hoop ‘gratis’ content door Capcom.
Voor wie niet bekend is met de Monster Hunter-reeks, is het principe nog altijd vrij simpel. De beste omschrijving van de game zit namelijk al in de titel. Je jaagt. Op monsters. Deze uit de kluiten gewassen wezens zijn voornamelijk gebaseerd op dinosauriërs, wat de Jurassic Park-fanaten ongetwijfeld aanspreekt. Wanneer je de monsters eenmaal hebt verslagen, leveren ze allerlei spullen op waarmee je nieuwe wapens en bepantsering kan smeden. De kracht van je personage wordt volledig bepaald door deze uitrusting; er komen geen levels en ervaringspunten aan te pas.
Verbonden
“De connectivity tussen de Wii U- en 3DS-variant van Monster Hunter 3 Ultimate is een goede zet van Capcom en Nintendo. Niet alleen omdat het gamers uitnodigt om meer geld uit te geven, want het doet precies wat het moet doen. Tijdens het userpreview-evenement zag ik al snel de IG-leden lachend naar de verschillende schermen staren, terwijl ze elkaar om items vroegen of tactieken vluchtig bespraken. Het is bijna alsof de hoogtijdagen van Final Fantasy: Chrystal Chronicles en The Legend of Zelda: Four Swords Adventures nooit zijn vervlogen! … Bijna dan.
De kracht zit hem in de schaal en diversiteit van de monsters. De Monster Hunter-wereld bestaat uit verschillende klimaten en omgevingen, en elk monster voelt zich op een andere plek op zijn gemak. Zo zijn in beboste gebieden totaal andere wezens te vinden dan op ijsvlaktes. Daarnaast is er van veel monstersoorten ook een exceptioneel grote variant te vinden. Zeg maar, de eindbaas van het stel. Dit zijn de ware doelwitten van een monsterjager, aangezien zij de spullen leveren om de beste uitrusting te produceren. Ze zijn uitdagender, krachtiger en indrukwekkender dan hun kleinere broeders en vormen de reden dat Monster Hunter als een pittige reeks gezien wordt. Het is wel jammer dat er in de eerste paar uur nog weinig van deze kanjers te bekennen zijn. Je houdt je dan nog vooral bezig met triviale opdrachten.
Dat Monster Hunter pittig is, komt niet alleen door de kracht van de grote monster. Ook de op het eerste oog logge besturing draagt daar aan bij. Het gros van de wapens is vrij zwaar, waardoor een zwaardslag of –stoot langzaam gaat en nogal wat tijd in beslag neemt. Eenmaal een aanval ingezet, moet je ‘m ook helemaal uitzitten; de zwaai is niet met een simpele druk op de knop te annuleren, waardoor een fout getimede aanval meestal resulteert in een hap van je levensbalk.
Gamepad
Op dat gebied is de GamePad een aangename verandering ten opzichte van de Wii-mote met Nunchuck. Uiteraard is er bij de Wii-variant de optie om met de Classic Controller aan de slag te gaan, maar in elk opzicht voelt de GamePad fijner aan. Vooral wanneer er onderwater moet worden gemanoeuvreerd. De mogelijkheden van de GamePad worden overigens in zijn geheel optimaal benut. Capcom heeft het zich er niet makkelijk vanaf gemaakt door op het touchscreen enkel een kaart te tonen. Nee, de speler kan naar lieve lust zelf aanpassen wat hij wel en niet op zijn persoonlijke schermpje te zien krijgt. Wie de voorkeur geeft aan snel zijn voorwerpen gebruiken, stelt een directe knop naar zijn buidel in. Wil je dat de gehele HUD van het grote beeldscherm verdwijnt? Dan tover je rap de levens- en uithoudingsbalk naar de GamePad toe.
Buiten de gevechtszones om – waar het gebruik van items overbodig is – transformeert het schermpje op de controller tot een handig menu van waaruit je jouw jager met een enkele druk op de knop naar het multiplayergebied verplaatst, of waarmee je checkt welke grote monsters zich nu weer in de bossen begeven. Capcom levert een goede generale af van hoe je sterk gebruikmaakt van de mogelijkheden van de GamePad, zonder het besturingsapparaatje daadwerkelijk onderdeel te maken van allerlei gameplaymechanieken.
De vraag die wel opdoemt, is of het gebruik van de GamePad het rechtvaardigt om weer de volle mep uit te geven aan een inmiddels al drie jaar oude game, ook al ziet ‘ie er dan wat mooier uit. Gelukkig biedt Capcom ook een hoop nieuwigheden en genoeg uitdaging voor de doorgewinterde monsterjagers, via een uitgebreide planning van extra en gratis content. Daarnaast zitten er ook een handjevol nieuwe monsters in het ‘hoofdverhaal’ van de game verwerkt, met een nieuw ultiem monster als troef. Zeker wanneer je deze nieuwe monsters samen met anderen online in de pan hakt, ervaar je Monster Hunter zoals het zou moeten zijn. En op een apparaat dat wel weer een echte hardcore game kan gebruiken.