BioShock: Infinite Review

BioShock: Infinite is één van de beste games die ik deze generatie heb gespeeld. There, I said it. Het is een game die iedereen blind kan aanschaffen, een game waar je ongelofelijk veel voldoening uit haalt en een game die je na het uitspelen meteen voor een tweede keer opstart. Het is een game waar je het uren met vrienden over hebt en tijdens dat soort gesprekken kom je keer op keer tot de conclusie dat je een heel speciaal avontuur hebt beleefd. BioShock: Infinite verdient dan ook geen teasende review, waarbij je aan het einde van de tekst pas leest wat het oordeel is. BioShock: Infinite is eigenlijk een game waar je niet over moet lezen, maar die je gewoon moet spelen.

Een stad met vele gezichten

Dat gezegd hebbende weet ik dat dat voor de fanatieke lezer van InsideGamer niet genoeg is. Sommigen moeten overtuigd worden met voorbeelden waarom deze game zo gruwelijk geniaal is. Laten we beginnen met de stad waarin BioShock: Infinite zich afspeelt: Columbia. Columbia is een vliegende stad, die een haast perfecte wereld laat zien. Bij aankomst in de stad zie je mensen genieten van een zondagse picknick, zijn er kraampjes met vrolijke verkopers die allemaal lekkernijen in hun standje hebben staan en schijnt de zon de hele dag. Het is een wereld zoals we die nog nooit gezien hebben, met kleurgebruik dat net zo uniek is. Vanaf het allereerste moment dat je aankomt raak je verliefd op Columbia.

Daarmee is de setting in mijn ogen al een stuk boeiender dan de vergane wereld van Rapture, waar je in de eerste BioShock pas binnenkomt op het moment dat het al compleet mis is gegaan. In BioShock: Infinite maak je het verval van de stad van begin tot einde mee. De manier waarop dat gebeurt is zo enorm krachtig, dat je bijna het gevoel krijgt dat Columbia een personage op zich is en jij de verschillende kanten van hem of haar krijgt te zien.

Bovenop het unieke karakter van de stad, is het leveldesign belachelijk goed. De weg van punt A naar B is altijd duidelijk, maar door alleen je doel te volgen mis je zeker vijftig procent van het totale avontuur. Elke ruimte die je betreedt, biedt enorm veel geheimen. De ene keer vind je een zak met geld achter een toilet, de andere keer een voice recorder met daarop boeiende boodschappen die je meer van het verhaal vertellen, en weer een andere keer een speciale potion, die je levens-, schild- of magie-balk aanvult. Columbia verdient het om compleet verkend te worden en biedt enorm veel moois.

Door het vuur voor Elizabeth

Nog boeiender dan de wereld is het verhaal. Een verhaal dat eigenlijk heel rustig begint. Jij kruipt in de huid van Booker DeWitt en krijgt de opdracht om naar Columbia af te reizen om daar een meisje te ontvoeren. Dit meisje is Elizabeth en beschikt over bepaalde paranormale krachten. Met die krachten kan zij portalen, genaamd Tears, openen naar andere dimensies en later blijkt dat zij daarmee ook de tijd kan beïnvloeden. Hierdoor is zij door Father Comstock, de religieuze leider van Columbia, opgesloten in een toren om haar goed in de gaten te houden.

Het verhaal begint daardoor redelijk zwart-wit met een duidelijk doel en een duidelijke bad-guy in de vorm van Father Comstock. Maar net zoals in de eerste BioShock wordt zwart-wit al heel snel grijs en is uiteindelijk niks wat het lijkt. Als speler word je daardoor constant op het verkeerde been gezet en dat zorgt er weer voor dat het verhaal van het begin tot het einde blijft boeien.

Een glansrol daarvoor is weggelegd voor Elizabeth zelf. Nadat je haar uit de toren bevrijdt, strijdt zij aan jouw zijde en begin je langzaam een band met haar op te bouwen. Ze begint daarbij als een jong en onnozel meisje, maar bloeit in het avontuur op tot een jong volwassene, die steeds meer en meer haar mening heeft over de acties die jij uitvoert. Door haar sterke personage en een belachelijke goede stemactrice, begin je al snel om haar te geven en verandert zij van handige sidekick tot iemand waarvoor je door het vuur wil gaan.

Samen met haar beleef je een aantal prachtige en emotionele momenten, die ik niet kan uitwerken in verband met spoilergevaar. Maar om toch een klein tipje van de sluier op te lichten kan ik een situatie beschrijven die met het verhaal weinig van doen heeft: op een gegeven moment loop je een bar binnen en daar kun je naar de kelder gaan in de hoop mooie voorwerpen te vinden. Eenmaal beneden zie je een stoel met daarop een gitaar. Jij pakt die gitaar, gaat wat pingelen, waarna Elizabeth een prachtig lied begint te zingen. En terwijl zij dat doet, pakt zij een sinaasappel op en geeft die aan een bang en hongerig jongentje. Het is een enorm sterk en krachtig moment, dat je wellicht niet gaat tegenkomen, omdat het inlopen van die bar compleet optioneel is, maar het gaf mij echt een brok in de keel. Voornamelijk ook door alles wat je daarvoor bent tegengekomen.

BioShock: Infinite heeft mij uiteindelijk een uurtje of vijftien beziggehouden en daarmee ben je eigenlijk nog niet klaar met de game. Net zoals het origineel eindigt de game zo enorm krachtig en mindblowing, dat je hem eigenlijk een tweede keer moet spelen. Zonder te overdrijven: ik heb echt vol verbazing ‘Nee, nee, what the fuck’ tegen de televisie aan lopen mompelen. En toen ik de credits aan het kijken was, waren er echt tientallen dingen die door mijn hoofd schoten. Ik kan dan ook niet wachten om met mijn collega’s en vrienden te bespreken wat we hebben meegemaakt wanneer ook zij de game uitspelen.

Kraai-werpen en vuurbal-slingeren

Naast het verhaal en de wereld kent BioShock: Infinite nog een ander sterk punt en dat is de actie zelf. BioShock: Infinite is ten opzichte van zijn voorganger wat actievoller geworden, maar eigenlijk past dat wel bij de hele setting. De stad waar Booker zich in bevindt leeft en kent zodoende meer potentiële vijanden. Wanneer je meer dan vijf vijanden tegelijkertijd tegenkomt heb je geen tijd om allemaal vallen klaar te leggen en ze slim uit te schakelen, je pakt je schietijzers en knalt er lomp op los.

Het schieten zelf werkt, maar is niet het meest soepele shootersysteem dat je ooit bent tegengekomen. Zo gaat het inzoomen niet via de traditionele linker trigger, maar werkt het geheel via het inklikken van de rechter stick. Daardoor voelt het wat sluggish aan en moet je het vaker van sprayen dan van gericht schieten hebben.

Waarom de linkertrigger dan niet wordt gebruikt? Daarmee gebruik je magische krachten in de vorm van Vigors. Deze Vigors geven je bijvoorbeeld de mogelijkheid om de vijanden door middel van een vuurbal af te laten fikken of om ze tijdelijk voor jou te laten vechten via de Possession-skill. Net zoals in de eerste BioShock kun je jezelf door middel van de Vigors een speelstijl aanmeten. Ga je agressief spelen, dan pak je Vigors als de vuurbal of de Murdering Crows (stuurt een zwerm kraaien op de vijand af), terwijl de rustige speler door middel van Possession en elektriciteit grote groepen tegenstanders onder controle houdt. Het is heel leuk om met de Vigors te spelen en te experimenteren, maar ik had het nog leuker gevonden als de Vigors nog gebruikt zouden worden om bepaalde puzzels in de game op te lossen, wat nu niet het geval is. Je hoeft dus geen dingen te ontdooien met je vuurbal of een object met telepathie op te vangen om weer ergens anders heen te sturen.

De game biedt uiteindelijk meer dan genoeg actie en doet dat in de juiste verhouding. Na elke intense schietpartij geeft de game je de rust om de straten van Columbia verder te ontdekken, om daarna weer in het volgende gevecht te geraken. De game doet dit tijdens het vijftien uur durende avontuur constant goed, met uitzondering van een klein stukje op drie kwart van de game. Dan ben je ongeveer een half uur à drie kwartier iets te veel bezig met schieten. Gelukkig veranderde het tempo net op het moment dat het me begon te irriteren, maar toch wil ik dit als enige kleine minpunt noemen.

Deze game is gespeeld op de PlayStation 3