Jules Schlicher De Russische oorlogsmachine tijdens WO2 sloeg als een tang op een varken. Propaganda wakkerde de vuren van vrijwilligers aan, maar in feite draaide de motor op angst. De Duitse vijand rukte genadeloos op, maakte soldaat en burger af en werkte koelbloedig aan het bereiken van zijn doel: Moskou. Met minstens zoveel meedogenloosheid vocht Rusland terug, zonder de eigen strijdmacht in acht te nemen. Een Russische soldaat streed met oogkleppen op. Wie omdraaide, werd gedood door strijdmakkers. Een al venijnige oorlog werd op deze manier bloediger en gruwelijker dan ooit tevoren. Toch stammen er verhalen van heroïek uit deze tijd en inspireert dit Oostfront tot indrukwekkende fictieve historie. Company of Heroes 2 is daar een spectaculair voorbeeld van.
Correspondent aan het Oostfront
In Company of Heroes 2 volgen we Lev Abramovich Isakovich, een luitenant annex oorlogsjournalist. Hij blikt in een Siberische cel met zijn voormalige bevelhebber Churkin terug op zijn beleving van de oorlog. De dialogen tussen de twee Russen introduceren elke keer de levels en luiden deze ook weer uit. Beide heren brengen twee heel verschillende en interessante visies op de oorlog naar voren, maar door de houterige, dikwijls lelijke animaties en dik aangezette dialogen voelen hun gesprekken vaak ongemakkelijk aan. Het is maar goed ook dat het echte verhaal in gameplay wordt verteld.
Levs verhaal speelt zich af in veertien missies, die hem van grote steden naar open vlakten leiden en van de ene kant van het Oostfront naar de andere. Ze spelen zich niet allemaal chronologisch af, maar zijn meer gerangschikt op onderwerp. Zo draaien de eerste missies vooral om de gruweldaden van de Russen tegenover hun eigen land en soldaten, om de Duitse vijand maar te beletten. Akkers worden verbrand, huizen vernietigd en apparatuur opgeblazen, zodat de vijand er niets van kan gebruiken. De tactieken zijn bruut, maar zorgen wel voor een keerpunt in de oorlog. In latere missies volgen we dan ook een Lev die deel uit maakt van het oprukkende Russische leger.
Er zit veel potentie in de opzet van de singleplayer van Company of Heroes 2 en jammer genoeg is die niet helemaal benut. Zo voelen missies meer aan als uitgebreide interactieve instructievideo’s. Je maakt kort kennis met de verschillende facetten van bijvoorbeeld Generaal Winter en TrueSight. Daar de verhaalmodus best kort is, krijg je niet de mogelijkheid vaker aan te klooien in sneeuwstormen met alle Russische eenheden tot je beschikking. Het is daarom een gemiste kans dat er niet meer herinneringen van Isakovich te spelen zijn. De verschillende levels bieden wel allemaal gevarieerde en degelijke actie, maar er had meer in gezeten. Dit wordt duidelijk in korte uitstapjes waarin een vijftal sluipschutters in de bossen hun kameraden moeten bevrijden uit Duitse tengels, of een klein team een Tigertank moet overnemen. Deze levels hebben de impact die we van Company of Heroes gewend zijn.
Meesterlijke modi
Company of Heroes 2 laat zich pas van zijn beste kant zien in de twee andere modi die het biedt: Skirmish en Theatre of War. De Skirmish kennen we al uit het vorige deel. Deze is minstens zo intens en boeiend als die van zijn voorganger, vooral door enkele toevoegingen aan de gameplay. We doelen dan natuurlijk op het winterweersysteem en TrueSight. Waar de singleplayer maar weinig inspeelt op de verrassende sneeuwstormen en vrieswinden, laat je in Skirmish met veel plezier in je eentje of met anderen soldaten rondbanjeren in de vorst. Het zorgt ervoor dat je extra goed let op je manschappen. Ze moeten precies zo staan om agressief dan wel defensief te handelen, terwijl ze tegelijk beschermd worden door een warm vuurtje.
TrueSight draagt ook bij aan die tactische plaatsing van je manschappen. Dit systeem zorgt ervoor dat de speler alleen ziet wat zijn manschappen zien. Op de speelvelden van krap bebouwde steden en dik beboste gras grasvlakten, kan daarom om elke hoek een hinderlaag liggen. Aangezien elke soldaat zijn gewicht in lood (lees: kogels) waard is, is het van groot belang voorzichtig te werk te gaan. Andersom biedt deze mechaniek de mogelijkheid vallen te leggen voor je vijanden. Het geeft een immens gevoel van trots en voldoening als een bataljon van de tegenstander met open ogen in een val loopt en jij met een druk op de knop dood en destructie ontketent. Daarentegen zorgt het gebruik van artillerie er voor dat deze spanning grotendeels verdwijnt. De mortierinslagen vliegen je dikwijls om de oren en voor je er erg in hebt, ben je je linie kwijt en stormen de Duitsers of Russen met het grootste gemak je basis binnen.
Sowieso gebeurt het wel vaker dat je opponent met een groepje soldaten zonder pardon op jouw basis verschijnt. De AI is namelijk erg wisselvallig in zijn tactieken. Soms bewegen vijanden traag en voorzichtig, maar het komt net zo vaak voor dat ze als een kip zonder kop jouw soldaten voorbij rennen. Het kan dus wel eens voorkomen dat drie of vier idioten tussen jouw gebouwen rondzwerven met een duidelijke doodswens in hun achterhoofd. In feite werkt de AI overigens redelijk goed. Soldaten bewegen en handelen bijvoorbeeld zoals je zou verwachten. Ze nemen dekking, zetten spervuren op om oprukkende groepen te dekken en bovendien flankeren ze je als je niet oplet. Desondanks zorgt de grilligheid ervan voor ergernissen.
A midwinter Night’s Explosion
Alle irritaties verdwijnen als sneeuw voor de zon in de Theatre of War-modus. Deze biedt solo-, coöperatieve en multiplayermissies, die het beste van de singleplayer en skirmish combineren. Zo verdedig je een basis tegen verschillende aanvalsgolven, of speel je simpelweg een multiplayerpotje met een AI-partner. Er is geen vooraf bepaald patroon zoals in de verhalende levels, maar ook niet zulke vrijheid als in de skirmish. Eigenlijk is er precies de juiste balans om het speelplezier gericht en gevarieerd te houden. Er is spanning, focus en explosiviteit, zoals we dat van Company of Heroes kennen.
Explosies zijn sowieso geweldige hoogtepunten van de game. Ontwikkelaar Relic Entertainment heeft zich uit de naad gewerkt om zo realistisch mogelijke geluidseffecten te verzorgen, wat ze ruimschoots gelukt is. Zelfs wanneer spervuren en artillerie-inslagen door elkaar klinken, hoor je elk zuiver schot en iedere geniale ontploffing. De visuele kant van dit knalfestijn is ook meer dan prima. Hoewel de game er degelijk uit ziet, excelleert Company of Heroes 2 in het afbeelden van vernieling en explosies.
Eigenlijk is er maar één andere game als Company of Heroes 2, namelijk zijn voorganger. Het moge duidelijk zijn dat het eerste deel een van de beste strategiegames aller tijden is; deel 2 heeft de ondankbare taak daar overheen te gaan. In zeven jaar tijd is er echter weinig veranderd of verbeterd aan de formule. Company of Heroes 2 voelt, in vergelijking met zijn illustere stamoudste, daarom als ‘meer van hetzelfde’. Hier is echter weinig mis mee. Zelfs met de paar misstappen en weinige aanpassingen, betreft het een dijk van een game, waar veel spelers vele uren bombastisch en spectaculair plezier uit zullen halen.