- - Dinsdag 11 juni, half vier ‘s middags, het Los Angeles Convention Center. Ik zit voor de hoofdingang een sigaret te roken en geniet van de zon. Mijn eerste dag op de beurs zit erop, ik heb net een paar prachtige games van Warner Bros. bekeken en ik ben enthousiast over de E3. Op de beursvloer heb ik ook enkele grote persoonlijkheden gezien, zoals een Peter Molyneux die handtekeningen uitdeelt en een Troy Baker die een praatje maakt met fans. Ik zit in het zonnetje en ik ben even de gelukkigste man op de planeet, want een kinderdroom is uitgekomen en ik zit er nog steeds middenin. En dan zie ik ineens een bekende kop, recht tegenover me, zo’n vijfentwintig meter van me vandaan. Het is Ryan Davis, mede-oprichter van GiantBomb en voormalig werknemer bij GameSpot; een grootheid in de game-industrie, voor mij jaren lang een bron van inspiratie. De beste man is 3 juli overleden op 34-jarige leeftijd, slechts enkele dagen na zijn trouwerij, en ik mis deze lichtelijk gestoorde gamecriticus nu al.
Mijn collega’s op de redactie weten dat ik een fan ben van GiantBomb, daar kunnen ze niet omheen. Er is een soort van ‘maandvergaderingbingo’ die wordt bijgehouden in de notulen, en je kunt wegstrepen wanneer ik over GiantBomb begin. Al sinds ik droom van dit vak werd ik geïnspireerd door andere gamecritici, maar dit werd vooral versterkt toen ik Amerikaanse sites begon te bezoeken. Enkele GameSpot-recensenten spraken me vooral aan, waaronder Jeff Gerstmann, Brad Shoemaker, Alex Navarro en Ryan Davis. Toen Gerstmann werd ontslagen bij GameSpot vanwege het hele Kane & Lynch-fiasco, richtte hij samen met Ryan Davis GiantBomb op, en ze namen enkele collega’s/vrienden mee. Met dit nieuwe platform besloten ze dingen anders te doen, dusdanig anders dat ik (ongeveer een jaar na de oprichting) fan werd van al hun werk. Alle toffe gasten van GameSpot zaten nu bij GiantBomb en ze deden nieuwe dingen, hadden een andere aanpak en ze genoten veel meer vrijheid. Ik begon de site steeds vaker te bezoeken, totdat ik het niet meer kon weg denken uit mijn leven. Tot de dag van vandaag bezoek ik hun site dagelijks, bekijk ik vrijwel alle video’s en luister ik trouw naar de Giant Bombcast.
En daar zit hij dan, Ryan Davis himself, recht tegenover me. Tussen zijn stevige vingers klemt hij een sigaret waar hij een flinke hijs van neemt. Ik had me al voorgenomen dat ik – mocht ik de gasten van GiantBomb tegenkomen – hen de hand zou schudden en zou bedanken voor al hun toffe werk. Jarenlang volg ik ze al, want het idee dat je zo groots kunt worden in de game-industrie als criticus was voor mij het nodige zetje om deze droom na te jagen. En toen zij met hun nieuwe site bewezen dat je alle bestaande richtlijnen overboord kunt gooien (zoals de ongeschreven regel dat internetvideo’s kort moeten zijn), was ik helemaal verkocht.
Ook hun persoonlijke benadering sprak mij heel erg aan; ik heb de GiantBomb-crew erg goed leren kennen door hun werk te bekijken, en dat geeft alleen maar aan dat hun content bomvol persoonlijkheid zit. Ik heb hardop gelachen om Ryan Davis die de Dragonball: Evolution-game tot de grond toe afbrandt met collega Vinny. En ik had buikpijn van het lachen toen hij en Jeff de Kinectgame Motion Sports gingen spelen. Een ander moment dat alleen mogelijk is bij GiantBomb, is de bespreking van een quote in de New Yorker waarin Ryan uitlegt hoe tof het is om mensen neer te steken in Assassin’s Creed II. Maar het meest kenmerkende Ryan Davis-moment is natuurlijk zijn rol als host van de GiantBombcast, die hij altijd begon met: “Hey everyone it’s tuuuuuuesday!” Ik heb dit zinnetje zo ontiegelijk vaak gehoord dat het gebrandmerkt in mijn hersenpan staat.
Ik heb net mijn eerste dagje E3 gehad en ben verschrikkelijk gelukkig, en dan zie ik ook nog eens één van mijn grootste bronnen van inspiratie zitten. Uiteraard wil ik van de gelegenheid gebruik maken en hem de hand schudden, want wie weet wanneer ik hem ooit weer zal zien? Ik druk mijn peuk uit en loop op hem af. Tijdens de vijfentwintig meter die ik stapvoets overbrug, denk ik aan alles wat Ryan Davis bereikt heeft en hoeveel hij en zijn collega’s voor mij betekend hebben. Dagelijks zie ik hen op een scherm, of hoor ik ze door mijn headset. Hun ongelofelijke kennis van games, hun sterke gevoel voor humor en hun originele aanpak is voor een groot deel verantwoordelijk voor mijn aanwezigheid op de E3; deze Amerikaanse grootheden in de gamejournalistiek hebben mij geïnspireerd om mijn dromen na te jagen, en één daarvan was werkzaam zijn als journalist op de E3. Nu ben ik op de E3, en inspiratiebron Ryan Davis komt steeds dichterbij.
Hij staart naar zijn telefoon en neemt nog een hijs van zijn sigaret, terwijl ik net voor hem ga staan. “Mister Ryan Davis?” vraag ik. Hij kijkt op met grote ogen en zegt op kenmerkend jolige wijze: “Yes sir!” We schudden elkaar de hand, waarna ik hem vertel dat ik al zijn werk enorm waardeer en dat ik al jarenlang geniet van alle GiantBomb-content. Het klinkt misschien een beetje dom dat de ene journalist fan is van andermans werk, zo verklaar ik, maar ik wilde toch even zeggen dat ze goed en inspirerend werk leveren. Ryan bedankt me vriendelijk en zegt dat hij het ontzettend tof vindt dat iemand hem zo benadert om te bedanken, en het doet hem goed om dit te horen. De gelukkigste gamecriticus op de planeet is heel even ‘super saiyan 4-gelukkig’.
8 juli, bijna een maand nadat ik Ryans hand schudde, komt het nieuws van zijn overlijden naar buiten. In eerste instantie kan ik het niet geloven. De afgelopen paar maanden hoorde ik bijna wekelijks hoe hij zijn trouwplannen besprak met zijn collega’s van Giantbomb, en hoe raar het hem leek om geld als huwelijkscadeau te ontvangen van vrienden en familie – hij vond dit iets te ‘Goodfellas-achtig’. Hij wilde een Japans toilet – met verwarmde zitting en andere snufjes – op zijn cadeaulijst zetten, maar zijn vrouw wilde niets poepgerelateerd op deze lijst zien. Op 3 juli, nog geen week na zijn trouwerij, is hij overleden. Een jaar en drie dagen na het verlies van mijn moeder zou je zeggen dat ik wel een beetje gewend ben aan het idee van verlies, maar alsnog doet het mij enorm veel verdriet. Tot diep in de nacht bekijk ik een stream die fans hebben opgezet waarop Ryans mooiste en grappigste momenten worden getoond. Ik kijk met een brok in mijn keel, want één van mijn grootste inspiratiebronnen is niet meer.
Fans over de hele wereld bekennen dat ze met tranen in hun ogen achter hun scherm zitten in één van de 6500 reacties onder de bekendmaking van zijn dood, en Ryans vader deelt jeugdfoto’s op twitter. Op de grootste gamesites ter wereld worden herdenkingsartikelen geplaatst, en zelfs de wekelijkse Harmonix-stream staat in het teken van Ryan Davis, want hij was een persoonlijke vriend van vele ontwikkelaars. Voor nuchtere Hollanders klinkt dit waarschijnlijk allemaal erg overdreven, maar bedenk je goed dat deze man een haast dagelijks onderdeel was van vele levens. Ik ben slechts één van de talloze personen, en het feit dat mensen massaal rouwen om dit verlies geeft enkel aan hoe groots deze man was. Nu tikt deze nietsbetekenende gamecriticus een Nederlandstalig stukje om hem te eren, want hij is mede verantwoordelijk voor het feit dat ik nu bij InsideGamer werk.
11 juni, net buiten de Los Angeles Convention Center. De gelukkigste gamecriticus ter wereld is kort in gesprek met een Amerikaanse collega die geen idee heeft wat hij voor de Hollandse knul betekend heeft. Het gesprek loopt ten einde en ik neem afscheid van Ryan Davis. Het was een eer om hem te mogen ontmoeten.
Bedankt Ryan.
