De stront is aan de knikker in Splinter Cell: Blacklist; een terroristische organisatie genaamd The Engineers wil dat de Amerikaanse troepenmacht zich terugtrekt uit het buitenland en huiswaarts keert. Als het land zijn wereldwijd gestationeerde troepen niet terugroept dan zullen de Verenigde Staten eens per week getroffen worden door een aanval. De Blacklist is geïnitieerd.

Op de Blacklist prijken ‘creatieve’ namen voor de verschillende aanvallen op de wereldmacht; American Consumption, American Freedom, American Fuel, enzovoorts. De eerste onaangekondigde aanval op een militaire basis in Guam laat gelijk zien waar de Engineers toe in staat zijn. Nadat de basis van de aarde is weggevaagd duurt het niet lang voordat de Verenigde Staten zich richten tot the right man for the job: superspion Sam Fisher.
Het klinkt in eerste instantie misschien als een interessant spionageavontuur, maar het komt helaas neer op een redelijk generiek verhaal, waarin diepgang en karakterontwikkelingen achterwege blijven. Het verhaal is in dit geval gewoon een manier om de verschillende missies met elkaar te verbinden. Jammer.
Fourth Echelon
Van je oude werkgever Third Echelon is na de gebeurtenissen in Conviction weinig meer over en derhalve geeft de president jou de controle over een nieuwe geheime organisatie: Fourth Echelon. Originaliteit is niet iets wat je de president kan nageven, maar ze zorgt wel voor alle technologische snufjes die je maar kan wensen en een hypermodern vliegtuig genaamd Paladin, die als centrale hub dient gedurende de game.
Sam, wat klink je raar
Sam klinkt in Splinter Cell: Blacklist wat anders dan in de vorige delen. Dat komt omdat Michael Ironside, die in alle voorgaande Splinter Cell-delen de stem van de superspion verzorgde, vervangen is voor nieuwkomer Eric Johnson . En hoewel hij het niet slecht doet, is hij helaas geen evenknie van de rauwe stem van Ironside.
Vanuit Paladin lanceer je de verschillende missies en al snel merk je dat Blacklist veel meer terugvalt op de klassieke Splinter Cell-games dan voorganger Conviction. Je kunt nog wel als een ware Rambo door het level heen beuken, maar er is meer ruimte gecreëerd voor de spelers die Splinter Cell spelen zoals het hoort: stilletjes. Waar Conviction het tempo voor je dicteerde, heb je in Blacklist zelf de controle.
Dat sluipen gestimuleerd wordt, zie je terug in de manier waarop de levels zijn opgebouwd. Hoewel de gebieden waarin je je begeeft grotendeels lineair zijn, zijn er genoeg verschillende paden om te nemen, waardoor ze juist weer groot aanvoelen. Altijd is er wel een raampje in de buurt waar je uit kunt klimmen of een rooster dat je kunt openen om een nieuwe route te creëren. Ook puntsgewijs wordt sluipen aangemoedigd. Blacklist geeft namelijk punten voor jouw prestatie in de missie, en met het omzeilen van vijanden valt verreweg het meeste punten te verdienen. Doordat je punten ontvangt, blijf je na het uitspelen van de game terugkomen bij de verschillende missies om elke keer net een iets hogere score neer te zetten.

Mocht je toch wat meer voelen voor de Rambo-methode, dan word je ook op je wenken bediend. De Mark & Execute-functie uit het vorige deel, waarmee je maximaal drie vijanden markeert en vervolgens met een druk op de knop naar het hiernamaals stuurt, is ook in Blacklist weer aanwezig. Sluippuristen onder ons kunnen echter gerust zijn, de hele game is prima uit te spelen zonder de functie te gebruiken.

De punten die je verdient, worden omgezet in geld, dat je besteedt aan het uitbreiden van Paladin. Het upgraden van de cockpit van je vliegtuig zorgt er bijvoorbeeld voor dat je een in-game radar krijgt waarop je de locatie van nabije vijanden ziet; een handig hulpmiddel voor zelfs de meest doorgewinterde superspion. Verder koop je op het vliegtuig ook nieuwe gadgets en verbeter je je uitrusting. Je kunt bijvoorbeeld een broek kopen waarmee je stiller beweegt of er juist voor kiezen om te investeren in betere bepantsering, al maak je dan wel meer lawaai tijdens het sluipen.
Rot op, fikkie!
Meer lawaai tijdens het sluipen betekent dat je vaker in aanraking komt met vijanden. Sam krijgt tijdens zijn kruistocht tegen het terrorisme heel wat voor zijn kiezen: zwaar bepantserde vijanden, die enkel van achteren knock-out te slaan zijn, en bestuurders van drones, die niet alleen de kleine rondrijdende drones besturen, maar er ook voor zorgen dat je jouw night vision niet kan gebruiken. Ook hebben de terroristen regelmatig viervoeters in de buurt, die je van een afstand ruiken. Kom iets te dichtbij de viervoeters en hun geblaf zorgt ervoor dat het hele vijandige kamp zich naar jouw positie begeeft. Een flinke uitdaging als je de sluipmissie perfect wilt voltooien, zeker op de hogere moeilijkheidsgraden.
Vijanden komen sowieso een stuk realistischer over dan in Conviction. Als jij een terrorist bewusteloos hebt gehoekt en zijn lichaam hebt verstopt, dan vragen zijn maten zich na een tijdje af waar hun vriend zich bevindt. Looppatronen van de terroristen veranderen en je moet opnieuw gaan uitvogelen hoe je nou ongezien voorbij de bewapende mannen komt.
Met z’n tweetjes
Spies vs. Mercs
In Blacklist duikt na lange afwezigheid de multiplayermodus Spies vs. Mercs weer op. Helaas hebben we de multiplayermodus nog niet voldoende kunnen testen, en dus is hij ook niet opgenomen in deze recensie. Jullie houden ‘m nog van ons tegoed.
Naast de hoofdmissies, die je enkel alleen speelt, biedt Blacklist ook nog een aantal zijmissies. Hiervan zijn een aantal enkel met z’n tweeën te spelen, maar voor het merendeel geldt dat ze geschikt zijn voor zowel singleplayer als co-op. Vooral de missies die worden aangeboden door oude bekende Anna Grímsdóttir (beter bekend als Grim) zijn bijzonder uitdagend. In haar missies mag je niet gespot worden door de vijanden, en zodra dat wel gebeurt is het game over en begin je opnieuw. Speel je hetzelfde level als duo, dan zijn er bepaalde paden die voor je openen. Zo kunnen bepaalde deuren alleen geopend worden door Sam en zijn sidekick Isaac Briggs. Enkel de missies die je van technologie-man Charlie Cole krijgt, waarin je in een soort Horde-modus meerdere waves aan vijanden voor je kiezen krijgt, voelen niet op zijn plaats. De andere missies zijn echter veelal bijzonder vermakelijk en bieden een goede zeven à acht uur extra gameplay.

En hoewel gameplay in Splinter Cell-games altijd voorop staat, is het toch jammer dat er niet wat meer aandacht is besteed aan het grafische aspect. Gezichtsanimaties in cutscenes zijn op momenten bedroevend en omgevingen zien er niet altijd even scherp uit. Toch is het maar een klein smetje op een verder sterke sluipgame.
Deze game is gespeeld op de Xbox 360