- - Er zijn een paar gamedesigners die vrij bekend zijn, en het geval wil dat er enkele unieke persoonlijkheden tussen zitten. Maar één van deze grote namen steekt er met kop en schouders bovenuit als het gaat om het uitzonderlijke werk dat hij produceert, en dat is Goichi Suda, voor velen bekend als Suda 51. Deze Japanse ontwikkelaar staat bekend om zijn vreemde verhaallijnen die menig gamer achter zijn of haar oren doet krabben. En ook al zijn Suda’s games niet voor iedereen weggelegd, ik kan iedere gamer sterk aanraden om tenminste één van zijn titels te proberen. Wellicht zijn aankomende game, Killer is Dead.
Suda 51-games zijn raar
Nu moet ik van tevoren zeggen dat ik niet zijn meest loyale fan ben die werkelijk al zijn games gespeeld heeft en hem op de voet volgt. Maar ik speel met liefde sommige titels van zijn hand omdat ze gewoon zo totaal anders zijn dan alle andere games. Suda is niet een man die graag zegt dat hij ontzettend uniek is, hij bewijst dit door simpelweg werkelijk unieke games te maken. Zijn verhaallijnen zijn vreemd en complex, en hij hanteert veelal grafische stijlen die menig speler zal afschrikken. Het is vrij duidelijk dat hij geen ontwikkelaar is die zich blind staart op verkoopcijfers en dat alleen al is voor mij reden genoeg om te zien wat hij te bieden heeft. Het is voor mij ook de reden dat ik ontzettend benieuwd ben naar Killer is Dead.
Om dit beter te begrijpen, moeten we teruggrijpen naar zijn verleden. Begin jaren negentig werkte Suda nog als een begrafenisondernemer wanneer hij een vacature zag van Human Entertainment (makers van de Fire Pro Wrestling-reeks). Hij reageerde en kreeg – na enkele weken niets gehoord te hebben – direct de baan. Nu was hij verantwoordelijk voor het schrijfwerk van de volgende Fire Pro Wrestling-game. De tweede game waar hij aan werkte, Super Fire Pro Wrestling Special, was een duidelijke indicatie van zijn unieke benadering: het verhaal van deze worstelgame was ontzettend grimmig en eindigde zelfs met de zelfmoord van de hoofdpersoon, omdat hij zijn dierbaren was verloren en zonder hen was het gewonnen kampioenschap een holle overwinning. Worstelen was een afleiding, een manier om met zijn depressie om te gaan, maar het bracht hem uiteindelijk geen waar geluk… Ja, we hebben het over een 16-bit worstelgame op de Super Famicom (SNES). Geef Suda de creatieve teugels, en je hebt automatisch geen garantie meer dat je paard nog levend het einde zal bereiken, en wellicht blijkt het paard uiteindelijk geen paard te zijn maar is het de representatie van de hoofdpersoons psyche. Suda 51-games zijn raar.
Meesterwerk of trucje?
Daar kwam ik achter toen ik kennis maakte met Suda’s werk, via Killer 7. Het is een bizarre game die ontzettend stijlvol oogt en klinkt, en het verhaal lijkt een soort mozaïek van plotmomenten die elkaar niet beïnvloeden. Dit wordt allemaal duidelijk aan het einde, maar dan moet je wel het geduld hebben om dit einde te bereiken. Het was voor mij de eerste keer dat een game zo werkelijk anders was dan alles wat ik ooit gespeeld had, dat ik gewoonweg naar het scherm staarde tijdens het spelen zonder kritische vragen te stellen. Ik had geen idee wat het precies was of wat het moest voorstellen, dus ik besloot om het maar gewoon op me af te laten komen. Deze beslissing werd beloond met een schitterend en tragisch einde dat nog dagen lang door mijn hoofd spookte. Ik heb nog even aan mijzelf getwijfeld of ik niet gewoon een sukkel was die in een trucje van een designer was getrapt, misschien maakte ik meer van de game dan het werkelijk was omdat ik in eerste instantie zo weinig begreep. Na enig onderzoek – en met een voorliefde voor Japanse cultuur – kwam ik erachter dat Suda werkelijk iets te vertellen had, en dat Killer 7 een waar meesterwerk is, al is het niet voor iedereen weggelegd.
No More Heroes Forever
Daarna volgde No More Heroes, een totaal andere game die thematisch gezien een vervolg is op Killer 7. Ik had mijn Wii omgebouwd en de Amerikaanse versie geïmporteerd, want ik wilde uiteraard wel de ongecensureerde versie vol bloedfonteinen. Maar met deze titel bewees Suda aan mij (al hoeft hij mij niets te bewijzen uiteraard) dat hij ook een totaal andere toon kan hanteren. De hilariteit in No More Heroes is net zo groot als het niveau van totale waanzin. Ik heb veelvuldig hardop gelachen om de rare gedragingen en gewoontes van hoofdpersoon Travis Touchdown, en ook verhalende momenten en eindbazen zijn typisch ‘Suda 51’ te noemen.
Ik zal nooit vergeten hoe tegen het einde van de game een enorme onthulling wordt gedaan die mij stijl achterover blies van verbazing. De uitleg die hieraan vooraf gaat wordt echter op hoge snelheid afgespeeld, want zoals de onthullende persoon zegt: “Ik kan je dit niet vertellen, het is te verschrikkelijk. Het zou de leeftijdscategorie van de game nog verder verhogen. Wat als het spel uitgesteld wordt? Je wilt toch niet dat dit ‘No More Heroes Forever’ wordt?” Op dat moment besluit Travis dat de game maar tijdelijk versneld afgespeeld moet worden, waardoor de speler de uitleg totaal ontgaat. Je krijgt na de uitleg enkel de grote plottwist te horen, daar moet je het mee doen. Uiteraard zijn er mensen op Youtube die deze cutscene vertraagd afspelen en het achterliggende verhaal is oprecht verschrikkelijk. Of dit versneld afspelen werkelijk noodzakelijk was vanwege de leeftijdscategorie is mij niet bekend, maar het toont hoe dan ook aan dat Suda de ballen heeft om zijn eigen verhaal te gebruiken als grap. Hij durft het belangrijkste moment in zijn vertelling om te zetten naar humor, omdat dit beter past bij de toon van de game. Het is voor mij het bewijs dat Suda er werkelijk op uit is om te doen wat het beste is voor de game.
Totale overgave
De twee bekendste titels van zijn hand die hierna volgde, zijn Shadows of the Damned en Lollipop Chainsaw, bizarre humorvolle titels. Ik heb ze gedeeltelijk gespeeld, maar nooit gekocht. Hoe tof het ook is dat Suda zo divers is en de meest uiteenlopende games durft te maken, ik zit meer te wachten op een titel die in het straatje van Killer 7 en No More Heroes past. Killer is Dead is die game. Het lijkt eigenlijk op (naar mijn mening) de perfecte combinatie van deze twee titels: de stijl en de serieuze verhaalvertelling van Killer 7, en de actievolle hack ’n slash gameplay van No More Heroes. Wat de game precies inhoudt? Geen idee, ik heb wat trailers gezien maar ik vermijd eigenlijk alle informatie. Ik heb geleerd van Killer 7 dat het soms het beste is om eenvoudigweg een game te spelen zonder kritische vragen te stellen, en om de game te nemen voor wat het is. Hopelijk kan ik die totale overgave belonen met een lovende recensie.
