Joey de Mol Rayman: Origins vormde twee jaar terug dé spetterende wedergeboorte van een platformheld, Rayman, in verval. Een razendsnelle en prachtige platformgame, waar timing en tempo hand in hand gingen, zette het mannetje zonder ledematen weer helemaal terug op de kaart. Het vervolg, Rayman: Legends, bouwt voort op zijn ijzersterke voorganger en gebruikt deze zelfs als springplank om tot nog grotere hoogten te stijgen.
Herkenbaar arsenaal
Rayman, tezamen met kornuiten als Globox en een aantal barbaars ogende prinsessen, heeft in Rayman: Legends nog steeds hetzelfde arsenaal aan handelingen tot zijn beschikking. Hij kan in essentie lopen, rennen, zweven en slaan. Allerhande gekke power-ups, zoals we die met regelmaat zien in andere platformgames, ontbreken dus volledig, maar dat is absoluut geen gemis. Dit pakket aan moves is lekker beperkt gehouden, zodat je tijdens intense en bewegelijke levels snel kunt reageren met de juiste handeling. Een must, want de game stikt van dit soort spannende, zenuwslopende en vernieuwende levels.
Snelheid, dynamiek en een constante implementatie van nieuwe, onverwachte platformideeën vormen namelijk de sleutelwoorden voor het gros van de levels in Rayman: Legends. De werelden staan bijna nooit stil, sommige platformen bewegen, dodelijke obstakels verrassen je te pas en te onpas en elke level heeft wel met een verrassende twist. Uiteraard loont het om in sommige bewegelijke situaties een uitgebreide risicoanalyse te maken, alvorens het diepe in te duiken, maar in de meeste gevallen kom je daar niet zomaar mee weg. Zeker niet wanneer je net als wij alle verzamelbare objecten in de levels, zoals Lums, Teensies en gouden munten, te pakken wil krijgen en al helemaal niet in de latere levels, waarin de game zich van zijn uiterst pittige kant laat zien.
Een goed voorbeeld van zo’n bewegelijk level waarin je bijzonder rap te werk moet gaan, is één van de levels uit de themawereld 20.000 Lums Under The Sea (waarvan de naam een leuke verwijzing is naar het bekende boek van Jules Verne). Deze levels, die zowel boven- als onderwatersegmenten kennen, puilen uit van de gevaren, waarop je vaak binnen een fractie van een seconde moet reageren. Zo kom je op het droge een hele reeks lasers tegen die continu van richting veranderen. Het is zaak om deze lasers in een vloeiende beweging te ontwijken en waar mogelijk een extra sprongetje te wagen om een moeilijk bereikbare Teensie te bevrijden. Stilstaan is geen optie, want binnen de kortste keren word je van alle kanten getroffen door meerdere laserstralen en wordt er een dodelijk projectiel op je afgestuurd.
Vallen en opstaan
In zulke lastige omstandigheden is het vaak dus niet mogelijk om in rust alle mogelijke opties uit te denken. Gewoon proberen en alert blijven, zo luidt het devies in dit soort situaties. In veel gevallen faal je regelmatig, alvorens je de gevaren met een perfecte keten van handelingen weet te ontlopen, maar met elke poging komt het succes dichterbij. Rayman: Legends barst van dit soort intense momenten, maar weet het frustratieniveau goed te temmen. Leg je het loodje, dan is het namelijk altijd je eigen schuld en nooit de schuld van de game. Daarvoor zitten de dynamische levels gewoonweg te goed in elkaar, zijn ze veel te leuk om te spelen en blijven ze je te vaak verrassen met nieuwe creatieve ideeën.
Release Murphy
De Wii U is, ondanks het uitstel van de game, nog steeds hét platform waarop je Rayman: Legends wil spelen. Om de paar levels is het namelijk mogelijk om eens lekker los te gaan met je Gamepad door Murphy, de groene sidekick van Rayman en de anderen, los te laten. Murphy kan met behulp van het touchscreen vijanden onschadelijk maken door ze te kietelen, voorwerpen uit de grond trekken en de waarde van Lums verdubbelen door ze kort aan te tikken. Belangrijker nog is de mogelijkheid om platformen en objecten via de Gamepad op dusdanige wijze te positioneren dat Rayman (computergestuurd of gespeeld door een speler met een Wii-remote) onbereikbare voorwerpen en geheime kamers, alsnog kan bereiken. Het klinkt misschien wat simplistisch, maar dat is het zeker niet. De Murphy-levels vormen een fijne afwisseling en tonen bovendien aan dat de Wii U-Gamepad op niet-opdringerige en vermakelijk wijze in een game kan worden geïmplementeerd.
De levels excelleren niet enkel op het gebied van uitstekende platformgameplay, maar zijn in de regel ook nog eens een lust voor het oog. In tegenstelling tot Rayman: Origins, zijn niet alle werelden meer even kleurrijk, maar de komische stijl en het kunstzinnige gevoel voor detail komen onverminderd goed naar voren, zo nu en dan tot het overdadige aan toe. De achtergronden zijn zelden statisch en vormen bijna altijd een levend schilderij waarin je bij elke speelsessie iets nieuws ontdekt. Ook op de voorgrond ziet de game er fenomenaal uit en bezorgen simpele zaken als een rennende Globox, compleet met vunzige tong uit zijn mond, voor een glimlach van oor tot oor. Doordat de visuele stijl best wel overdadig kan zijn, kunnen er zo nu en dan, zeker wanneer je met meerdere spelers tegelijkertijd speelt, wat chaotische situaties ontstaan. Gelukkig nemen deze nergens op echt storende wijze de overhand en doen ze beslist geen afbreuk aan de game.
Het doorspelen van de levels is, dankzij de combinatie van het betere platformwerk en de sterke stijl, allerminst een straf te noemen. Dat geldt zeker wanneer je je bedenkt waar je het allemaal voor doet: de briljante, muzikale levels waarmee de themawerelden worden afgesloten. Deze grande finales van elke wereld behoren tot de beste platformlevels die wij ooit hebben gespeeld en zijn stuk voor stuk van een gigantisch niveau. Ze hebben eigenlijk allemaal een paar dingen gemeen: je moet blijven rennen en alle handelingen die je uitvoert moet je precies timen op de maat van de muziek. Op deze manier sjees je door een het Castle Rock-level op de noten van Ram Jams Black Betty en hak je in Mariachi Madness in een sneltreinvaart vijanden neer op de melodie van de Mexicaanse mariachi-versie van Eye of the Tiger. Deze perfecte synergie van muziek en gameplay overklast elk level dat Rayman: Origins twee jaar terug te bieden had en kroont het toch al zo sterke Rayman: Legends tot een meer dan waardige opvolger.
Deze game is gespeeld op de Wii u
