Ferdi Nelemans Het is altijd een risico als een nieuwe ontwikkelaar aan de slag gaat met een gevestigde serie. Het kan goed uitpakken en nieuwe impulsen geven aan een reeks. Het kan ook de verkeerde kant opgaan en een aantal unieke elementen van de serie overboord gooien. Helaas is dit laatste het geval bij Lost Planet 3.
Dat betekent echter niet dat ontwikkelaar Spark Unlimited geen verbeteringen aan de serie heeft toegevoegd. Verhaal en emotie zijn namelijk veel nadrukkelijker aanwezig dan in voorgaande delen. Lost Planet 3 draait om Jim Peyton, een mijnwerker die op E.D.N. III voor de corporatie NEVEC komt werken. Het baantje als huurling heeft Jim alleen aangenomen om zo voor zijn vrouw en kind te kunnen zorgen, en dat wordt goed duidelijk. Tijdens zijn werkzaamheden krijgt Jim regelmatig berichtjes van zijn vrouw over hoeveel ze wel niet van hem houdt en hoe het gaat met zijn zoontje Hank. Op zijn buurt stuurt Jim natuurlijk ook weer liefdevolle berichtjes terug. Het klinkt allemaal heel cliché, maar het zorgt ervoor dat je hoopt dat alles goed uitpakt voor Jim.
Standaard tegenstand
Makkelijk is een werkdag voor onze protagonist namelijk niet. De inheemse insectachtige Akrid zijn niet gesteld op de komst van de buitenaardse bezoekers en hun werkzaamheden en ze zullen de speler dan ook regelmatig dwars zitten. Gelukkig heeft Jim voldoende training met geweren om zijn mannetje te staan. De gameplay die hiermee gepaard gaat is echter behoorlijk standaard: ontwijken, dekking zoeken (voor zover dat überhaupt nodig is) en schieten, meer is het niet. Je knalt er lekker doorheen, maar echt spannend wordt het nooit.
De structuur van de missies draagt ook niet echt bij aan een goede spanningsboog. Je krijgt constant dezelfde repetitieve taken voorgeschoteld in een net iets ander jasje. Schakelaars activeren, liftritjes nemen en natuurlijk ladingen aan Akrid afknallen. Het zorgt ervoor dat veel missies hetzelfde aanvoelen. De nieuwe Akrid brengen in eerste instantie welkome afwisseling, maar wanneer je vervolgens twintig van dezelfde monsters voor je kiezen krijgt, verdwijnt de nieuwigheid als sneeuw voor de zon.
Zelfs de grootste Akrid weten niet te overtuigen. Waar je in de vorige games het opnam tegen kolossale vijanden die je soms wel twintig minuten bezighielden, moet je het nu doen met een stuk minder memorabele giganten. Toegegeven, de gevechten met Akrid van de categorie G (voor Giant) waren in de vorige games vaak overdreven lang en uitgerekt, maar het voelde wel alsof je het opnam tegen een massief wezen. In Lost Planet 3 kennen vrijwel alle grotere Akrid (niet eens categorie G, want daar zijn er maar twee van) hetzelfde aanvalspatroon. Wachten tot ze toeslaan, de aanval ontwijken en toeslaan terwijl ze vastzitten met hun klauw, staart of ander lichaamsdeel. Weinig tactisch en veel te voorspelbaar.
Hetzelfde geldt als je in je rig zit. Jouw persoonlijke mechanische mijnmachine mag dan geen wapens hebben, het kan alsnog flinke klappen uitdelen. Helaas zijn de gevechten in de rig veelal hetzelfde als op de grond, zo niet nog voorspelbaarder. In je mijnmachine kun je aanvallen blokkeren. Doe je dit op het juiste moment, dan kun je de aanval van de Akrid counteren. Na drie of vier keer dit zelfde kunstje uit te halen zal de Akrid ter aarde storten en een aantal hoopjes thermal energy achterlaten.
Zijn we er al?
Met dit oranje goedje kon je jezelf in de vorige games warm houden, maar in Lost Planet 3 wordt het uitsluitend gebruikt als betaalmiddel. Je kunt er je wapenarsenaal mee uitbreiden en verbeteren of je kunt je centen gebruiken om een aantal aanpassingen te maken aan je rig. Je zult dit echter niet gauw doen, want de laadtijden tussen de verschillende verdiepingen van de basis zijn hels. Je kunt net zo goed wachten tot je een keer verplicht die kant op moet voor een missie en dan al je benodigdheden kopen.
Ditzelfde geldt overigens voor de zijmissies. In één zijmissie moet je een aantal Akrid vermoorden en het bloed naar een onderzoeker brengen. Die onderzoeker zat echter verscholen achter drie laadschermen, twee langzaam openende deuren en een trage lift. Het was gelijk de laatste missie die ik heb gedaan voor deze man. Het is opvallend dat de game zoveel laadtijd nodig heeft, want zo mooi is Lost Planet 3 niet. Zeker zaken als textures die traag laden, framerate drops en monden die niet gelijk lopen met het geluid zijn fikse afknappers en eigenlijk gewoon onacceptabel.
Online spookstad
Zoals vrijwel elke game heeft ook Lost Planet 3 een multiplayermodus. Met zes maps en een aantal toffe modi, weet de multiplayermodus te vermaken. De game gooit de traditionele multiplayermodi iets door elkaar. Zo is er een Capture the Flag-modus, waar je eerst met beide teams een grote Akrid moet uitschakelen om vervolgens het andere team af te maken om de capsule die hij laat vallen. Ook is er een modus waarin beide teams het eerst opnemen tegen Akrid in een soort Horde-modus, om vervolgens in de derde ronde om te schakelen naar King of the Hill tegen het andere team. Het zijn geen wereldschokkende veranderingen, maar ze zorgen er wel voor dat de multiplayer interessant blijft. Opvallend is dan ook dat er nu al bijna niemand online te vinden is. Meermaals kwam een server niet voller dan drie spelers. En hoe leuk een modus ook mag zijn, met maar drie man is er weinig aan.
Deze game is gespeeld op de PlayStation 3