Joey de Mol Met The Legend of Zelda: The Wind Waker HD zet Nintendo een tien jaar oude topgame opnieuw in de lak. Oneffenheden worden weggepoetst, de game ondergaat een vakkundig uitgevoerde facelift en tal van nieuwe technische vernuftigheden worden geïmplementeerd. De haast tijdloze Zelda-game is hiermee nog tijdlozer geworden. The Wind Waker HD is simpelweg een fantastische restauratie van een ijzersterke game.
Neem bijvoorbeeld de uiterst bijzondere cel shaded-stijl waarmee het origineel tien jaar terug furore maakte. Die unieke smoel komt nog beter uit in 1080p. Omgevingen zijn nog kleurrijker, fijnzinniger, betoverender en het gros van de koddige personages ziet er beduidend veel strakker en scherper uit. De visuele verbeteringen zorgen er ook voor dat de emoties – toch al één van de sterkst uitgewerkte elementen uit de GameCube-versie – nog beter van de gezichten zijn af te lezen. De adequate wisseling van Links gezichtsuitdrukkingen, van verbouwereerd tot vastbesloten, is daardoor simpelweg magnifiek.
Belichting
Toch is de transitie naar het High Definition-tijdperk niet op elk vlak even fraai doorgevoerd. Dat zit hem met name in de belichting. In veel gevallen zorgt de dikker aangezette lichtreflectie weliswaar voor levendigere en dynamischere beelden, maar zo nu en dan slaat de balans een beetje te veel door. Op deze momenten is er sprake van een dusdanige overbelichting, dat de cel shaded-stijl wordt overstemd en Link haast lijkt te veranderen in een oersimpel 3D-model dat nagenoeg niet getextured is. Dat is zonde, maar zeker niet onoverkomelijk. Onder de streep is The Wind Waker HD op visueel vlak namelijk een significante verbetering ten opzichte van het origineel.
De HD-bewerking weet niet enkel qua beeldenpracht te overtuigen, maar voert ook op het gebied van gameplay sterke verbeteringen door. Allereerst is er de slimme implementatie van de Wii U-gamepad. Hierop kun je te allen tijde de wereld- en kerkerkaarten inzien en heel erg snel van items wisselen. Als Link met zijn dirigeerstokje (the Wind Waker) de natuurelementen wil beïnvloeden met één van de muziekriedeltjes, staan deze bovendien gewoon keurig opgelijnd op het tweede scherm. Dit alles is geen reuzensprong voorwaarts, maar blijkt wel verdomde handig. Ook biedt de gyroscoop van de gamepad de mogelijkheid om wapens en gebruiksvoorwerpen – denk aan de Hero’s Bow en de Grappling Hook – op hun doel te richten middels bewegingsbesturing. Dit werkt in praktijk veel soepeler dan met de analoge sticks, vooral omdat de analoge sticks gewoon beschikbaar blijven om Link rond te laten lopen.
Triforce-fragmenten
Eén van de meest noodzakelijke verbeteringen heeft betrekking op de verfoeide zoektocht naar de Triforce-fragmenten op de bodem van de oceaan, tegen het einde van de game. Dit bleek in het origineel te saai, te lang en haalde het tempo volledig uit de game. In The Wind Waker HD is dit leed iets dragelijker, doordat er slechts drie Triforce-stukjes onder het water oppervlakte verborgen liggen. Bovendien is de oceaan een stuk sneller te bevaren dankzij een nieuw en sneller zeil op Links boot, waardoor de reistijd tussen de te vinden fragmenten redelijk wordt verkort.
Echte bikkels houden niet van hartjes
Voor eenieder die The Wind Waker HD met wat extra uitdaging wil doorspelen, is er de Hero Mode. In deze speelstand veroorzaken vijanden Link dubbel zoveel schade en zijn er in de levels geen hartjes te vinden om zijn gezondheid te verbeteren. De Hero Mode is behoorlijk uitdagend en zorgt ervoor dat de game een net iets minder vriendelijk gezicht krijgt.
Toch zijn we nog steeds niet helemaal in onze nopjes met dit onderdeel van de game. De geforceerde indruk die de zogeheten Triforce-jacht in het origineel maakte, blijft in de HD-remake toch nog wel overeind. Het is makkelijker gezegd dan gedaan, dat beseffen we ons terdege, maar Nintendo had zichzelf onsterfelijk kunnen maken door de hele zoektocht naar de fragmenten te vervangen door één van de oorspronkelijk geplande en geschrapte kerkers. De toevoeging van nieuwe kerkers zou er bovendien voor zorgen dat de gigantische oceaan wat meer invulling zou krijgen. Net als in het origineel is er namelijk niet genoeg te beleven om jezelf buiten het hoofdverhaal uren zoet te houden.
Ondanks de ietwat lege oceaan, staan een aantal van de bestemmingen gelukkig nog steeds garant voor briljante ervaringen. The Wind Waker HD huisvest namelijk een aantal steengoede kerkers. Vooral de coöperatieve Earth Temple en Wind Temple, waarin Link wordt bijgestaan door een hulpje, zijn majestueus goed en mogen zich bij de beste kerkers van de serie scharen. Deze en andere tempels hebben de tand des tijd buitengewoon goed doorstaan en zijn dankzij de nodige gameplayverbeteringen en visuele restauraties aantrekkelijker dan ooit tevoren. The Legend of Zelda: The Wind Waker HD is dan ook een fantastische herbeleving geworden, die dankzij de broodnodige vernieuwingen weer jaren meekan. Het origineel is overtroffen.