Rob Ha, dacht je daar mooi even dat ik iets over Kingdom Hearts ging schrijven he? Mooi niet. Iets over het voor velen legendarische Castle of Illusions (waar onlangs nog een remake van uitkwam) dan? In de buurt, maar ook die klassieker staat niet in de spotlight. Als kind vond ik namelijk maar één ding leuker dan videospelletjes spelen: videospelletjes spelen met vriendjes. En daarom heb ik het vandaag over de heilige graal der coöperatieve games in het 16-bit tijdperk: World of Illusion!
De eerste reden dat World of Illusion zo’n briljante game is heeft te maken met het feit dat het gewoon een hele sterke en diverse platformer is. Tuurlijk ging de meeste aandacht in die tijd uit naar Sega’s vlaggenschip Sonic the Hedgehog met zijn flitsende gameplay. Maar hoewel World of Illusion een stuk traditioneler is qua gameplay, doet het geenszins onder voor de Sonics en Mario’s uit die tijd.
Vliegende tapijten en vleesetende zeesterren
De game is in de basis een toegankelijke platformer waarin je met Donald Duck en Mickey Mouse van links naar rechts loopt en daarbij over obstakels springt, vijanden verslaat met je tovercape en de strijd aangaat met diverse eindbazen. De kracht van World of Illusion zit ‘m echter in zijn diversiteit in levels en de bijbehorende gameplay. Elk level heeft namelijk zijn eigen thema (soms gebaseerd op andere Disney-films zoals Aladdin en Alice in Wonderland) en is daarbij prachtig vormgegeven in die stijl. Zo zweef je op een bepaald moment door de lucht op een vliegend tapijt, waarbij je vogels en tornado’s dient te ontwijken. Even later bevind je je in een luchtbel op de bodem van de oceaan tussen vleesetende zeesterren en tijgerpiranha´s. En wat te denken van een enorme eettafel waar je overheen loopt terwijl het bestek en de borden je proberen aan te vallen. Elk level komt door middel van de omgevingen, de muziek, de aankleding van de vijanden en sfeer perfect samen en zo is er elke tien minuten wel weer iets nieuws te beleven.
Dat je het spel daarbij redelijk snel uit kunt spelen vanwege de lage moeilijkheidsgraad nemen we dan maar voor lief. Gelukkig loont het om World of Illusion minstens een paar keer extra uit te spelen omdat beide personages een aantal levels betreden die voor dat personage exclusief zijn. Datzelfde geldt voor de co-opmodus, en die modus is meteen de grootste troef van dit Disney-avontuur.
Samen met een vriend op pad gaan is namelijk een heerlijke ervaring. Ik zou nog niet eens op tien handen kunnen tellen hoe vaak ik World of Illusion met mijn neef uitspeelde. Het mooie is dat bijna elk level op een bepaald punt teamwork van beide spelers vereist. Bijvoorbeeld wanneer je elkaar met een touw naar hoger gelegen platformen moet tillen. Of wanneer Donald een te dikke reet heeft om door bepaalde doorgangen te kruipen en het aan Mickey is om hem er doorheen te trekken.
Tovertreiteren
Ondanks de nadruk op samenwerking kun je elkaar overigens ook flink dwarszitten. Niet omdat je daar punten voor krijgt of omdat er een competitief element in de game zit, maar gewoon omdat het zo leuk is. Raak je de andere speler namelijk met je cape, dan verandert hij voor twee seconden even in een soort wokkel. Dit wil nog wel eens per ongeluk gebeuren, wat in mijn geval altijd resulteerde in een nutteloos gevecht met flapperende tovercapes.
Nu er van games als Ducktales en Castle of Illusion een HD-remake is uitgekomen, hoop ik stiekem een klein beetje dat een ontwikkelaar zich opwerpt om World of Illusion eens van een high definition-jasje te voorzien. Tot die tijd zal ik toch echt mijn oude Sega Megadrive van onder het stof moeten halen om me onder te dompelen in de wondere wereld van Donald en Mickey.