ThijsBarnhard Mirror of Fate heeft nogal wat voorbeelden om zich aan te spiegelen. Natuurlijk is er Lords of Shadow, de meer dan degelijke reboot van de serie waar Mirror of Fate chronologisch gezien ook in thuishoort. Maar er is een nog grotere schaduw die zich over alles dat de naam Castlevania draagt werpt: het geliefde Symphony of the Night en zijn vele soortgelijke opvolgers waar we de term Metroidvania aan te danken hebben.
Tussen twee werelden
Het probleem van Mirror of Fate, of je hem nu op een 3DS of op een console speelt, is dat de game tussen twee interpretaties van Castlevania valt zonder zich aan één van de twee echt toe te wijden. Het gevolg is een game die veel probeert, maar nergens uitblinkt.
Het gevechtsysteem uit Lords of Shadow is bijvoorbeeld overgezet naar 2D, maar van de tactiek en diepgang komt vanuit dit perspectief een stuk minder terecht. Wie een beetje snel op de twee aanvalsknoppen drukt komt al een heel eind voordat de tegenstanders in Dracula’s vervloekte kasteel echt tegenstand weten te bieden. De complexere combo’s voelen overbodig aan omdat je met wat willekeurig gezwaai van de legendarische zweep van de Belmont-familie het al prima redt.
Dan is er ook nog het thuis van de oppervampier, dat in de beste 2D Castlevania’s een Metroid-achtig doolhof vormt waarin je bepaalde vaardigheden eerst moet vinden om langs obstakels te komen. In Mirror of Fate wordt dit idee maar half geïmplementeerd wat ervoor zorgt dat je nauwelijks aangespoord wordt om het kasteel echt te verkennen. Waarom zou je ook? De meest belangrijke vaardigheden worden je haast in de schoot geworpen.
Alucard is Dracula achterstevoren!
Tot overmaat van ramp is het verhaal, dat het gat tussen de eerste Lords of Shadow en het vervolg zou moet overbruggen, nauwelijks uitgewerkt en simpelweg teleurstellend. Bekende personages uit de serie draven op, maar krijgen niet de aandacht die ze verdienen en dat terwijl je met drie verschillende legendarische figuren aan de slag gaat. De game kent drie verschillende hoofdstukken waarin je steeds met een ander personage speelt. Soms kruisen de paden van personen zoals Simon Belmont en Alucard elkaar, maar over het algemeen is ieder personage op zijn eigen avontuur. Omgevingen worden in de verschillende hoofdstukken soms hergebruikt, maar met een ander personage een bekende ruimte doorkruisen levert zelden echt interessante situaties op.
Dat Mirror of Fate op de 3DS al een beetje teleurstellend was is iets waar in deze HD-heruitgave weinig aan wordt gedaan. De enige nieuwe toevoeging is de mogelijkheid om jouw scores te vergelijken met die van je vrienden. Zelfs de framerate, die op de 3DS verre van stabiel was, is op de consoles ook niet geweldig.
Miserable little pile of secrets?
De bijzonder houterige animaties zijn bovendien nog opvallender wanneer je ze frame voor frame ziet op een groot scherm zonder 3D-effecten. En er valt er nog veel meer op de game aan te merken. Het grote gebrek aan variatie aan vijanden bijvoorbeeld, die ook nog eens altijd in dezelfde groepjes opduiken
Het maakt van Mirror of Fate geen onspeelbaar slechte game, maar wel eentje die je met aangepaste verwachtingen dient te spelen. Veel van de tekortkomingen worden nog duidelijker wanneer Mirror of Fate op een console gespeeld wordt. Van de net iets te lange laadtijden wanneer je doodgaat tot de slechte geluidsmix in de tussenfilmpjes waardoor niet iedere (zeldzame) dialoog even goed verstaanbaar is. Het zijn stuk voor stuk rommelige foutjes die je liever niet ziet in een zo geliefde serie als Castlevania.
Deze game is gespeeld op de Xbox 360.