Jelle van Es Met Burial at Sea krijgen we de eerste verhalende DLC voor BioShock: Infinite. Het gaat hierbij om een zogenoemde Part 1, waarin de speler de wereld van Rapture kan verkennen, de wereld die we uit de eerste twee BioShocks kennen, maar dan met invloeden uit Infinite. Dat betekent dus dat je met de Vigors en wapens uit Infinte door de wereld van Rapture loopt.
Het verhaal
Tenminste, daar kom je na ongeveer een half uur achter. De tijd daarvoor wordt gebruikt om het verhaal uit de doeken te doen. Daarin maken we andermaal kennis met Booker en Elizabeth, waarbij Elizabeth Booker inhuurt om op zoek te gaan naar Sally. Sally is een meisje dat Booker op een gegeven moment als voogd onder zich had, maar tijdens een avondje gokken is hij haar kwijtgeraakt. Hij heeft te horen gekregen dat zij was verdronken, maar Elizabeth denkt daar anders over en neemt jou mee op avontuur.
De eerste kennismaking met Rapture is fantastisch. Niet alleen zie je hoe de wereld er uitziet voordat het verval is ingetreden, het leeft ook echt. Mensen op straat maken opmerkingen over onderwerpen als Little Sisters, Plasmids en over schepper Andrew Ryan. Het is als BioShock-liefhebber heerlijk om overal even te stoppen en te kijken wat er gebeurt, maar uiteindelijk moet je toch Elizabeth volgen.
In de preview heb ik beschreven hoe je uiteindelijk bij Cohen terecht komt, daar informatie krijgt over de situatie van Sally en hoe je vervolgens bewusteloos raakt. Wanneer je eenmaal bijkomt, blijkt dat je met Elizabeth in een batyspehere zit en afreist naar het gezonken Fontain’s Futurustics, dat als een soort van gevangenis dient. Hier krijg je beschikking over je eerste wapen (een pistool met slechts drie kogels) en de eerste twee Vigors (vuur en Possession), waarna het geknal kan beginnen. Dit gedeelte van het spel zit namelijk vol met doorgedraaide Splicers die niks van jouw aanwezigheid moeten hebben.
Je begint opnieuw
Het leuke aan de uitbreiding is dat je eigenlijk weer van punt nul begint. Je hebt weinig Vigors, geen grote magiebalk (die in de DLC wordt aangevuld door EVE in plaats van Salts) en kogels zijn aan het begin een schaarste goed. Er zit dan ook niks anders op dan de omgeving afspeuren, proviand en geld inslaan, en de eerste vijanden met je Skyhook een paar rake klappen te verkopen. Kogels heb je nooit in overvloed in tegenstelling tot het hoofdavontuur in BioShock Infinite en dat weet de spanning te verhogen. Wie niet scherp genoeg schiet, heeft echt een probleem, vooral als zijn EVE-voorraad ook nog eens op is en Elizabeth geen nieuwe flessen met EVE kan vinden.
En alsof dat nog niet pittig genoeg is, kom je ook een aantal sterke, nieuwe vijanden tegen. Zo heb je Splicers die gebruik maken van de vrieskou en waarop Vigors als Possession en Bucking Bronco geen invloed op hebben. Of neem de Splicers met een dikke helm op hun kop, waardoor headshots veel minder effectief zijn. Ik heb tijdens Burial at Sea veel meer op het puntje van mijn stoel gezeten dan in het hoofdavontuur.
Tegelijkertijd valt er ook een hoop te verkennen. Wie verder kijkt dan zijn neus lang is, vindt al snel verschillende lockpicks waarmee je vervolgens weer gesloten deuren en kluizen kunt openmaken, waar je dan weer Infusions vindt om Booker een grotere shield-, health- of Eve-balk te geven. Ook zijn er verschillende Gears te vinden, die je kleine voordeelboosts geven en zit de wereld van Burials at Sea weer vol met Audiologs. En als je heel goed kijkt, vind je zelfs een geniaal wapen, waarmee je een grote groep vijanden in één keer omlegt.
Eigenlijk is dit de perfecte DLC. Het biedt elementen die tof zijn aan BioShock in de vorm van een nieuw verhaal en een nieuwe locatie. Nergens heb je het gevoel dat je twee keer hetzelfde speelt, dat is dus heel goed gedaan. Maar dan gebeurt er op het einde iets. Of eigenlijk op het moment dat je denkt dat je er net lekker in zit: het einde. Een geniaal einde, maar al na anderhalf uur te hebben gespeeld. En in dat anderhalf uur heb ik voor mijn gevoel bijna alles gezien en heb ik echt momenten genomen om op plekken stil te staan. Voor mijn gevoel speelde ik echt heel langzaam en als je dan opeens bij het (geniale) einde komt, krab je je toch wel even achter de oren. Vooral als je bedenkt dat de game 15 euro kost en dit het zogenaamde Part 1 is. Part 2 kost je vervolgens nog een keer vijftien euro en laat je het verhaal door de ogen van Elizabeth bekijken, alhoewel het mij niet helemaal duidelijk is of dat hetzelfde stuk is of dat je het verhaal vervolgt als Elizabeth. Hoe dan ook, het voelt – qua prijs en de speeltijd die je er voor krijgt – een beetje uit balans en dat is dan toch hetgeen dat je uiteindelijk bijblijft. Het zorgt er voor dat ik van een hallelujastemming in een staat van teleurstelling beland en dat is doodzonde.
Deze game is gespeeld op de PC