Killzone Shadow Fall – Singleplayer review

In deze review behandelen we de singleplayer van Killzone: Shadow Fall. Rond de release van de PlayStation 4 in Nederland hebben we waarschijnlijk pas de mogelijkheid om de multiplayer te testen. Dat gezegd hebbende, denken we dat de singleplayer alleen al interessant genoeg is om over te gaan tot aankoop van de game.

Interessant verhaal

Killzone: Shadow Fall heeft bijvoorbeeld boven alles een interessant verhaal, veel interessanter dan alle voorgaande games in de reeks bij elkaar opgeteld. Het is geloofwaardiger en bevat elementen die we herkennen uit oorlogen uit heden en verleden. De game begint wanneer de Helghast en Vektan vrede hebben gesloten en de helft van de planeet Vekta wordt afgestaan voor de Helghasts, waarbij een grote muur beide facties van elkaar moet scheiden. Jij kruipt in de huid van de piepjonge Lucas Kellan. Hij wordt door de ingrijpende scheiding uit zijn huis gezet en moet een nieuw leven opbouwen. Door gebeurtenissen aan het begin van de game bouw je een natuurlijke haat op tegen de Helghast en sta je dan ook voor in de rij als dertig jaar later de Koude Oorlog omslaat in een echte oorlog.

Halverwege de game verandert er echter iets, wanneer je ziet in wat voor ellende de burgers van de Helghast leven en wordt de zwart-witte oorlog opeens grijs. Natuurlijk ben je er nog op uit om een aantal Helghast-boeven af te slachten, maar tegelijkertijd zijn de leiders van de ISA ook niet helemaal meer te vertrouwen. Het gevolg is een echt boeiend verhaal, dat in een uur of zeven naar een bevredigend einde toewerkt. Je voelt aan alles dat dit geen ‘moetje’ is, zoals de singleplayer bij games als Battlefield en Call of Duty. Het mag dan geen eeuwig avontuur zijn (iets langer dan de gemiddelde Call of Duty), het boeit wel van begin tot het einde.

Visueel plaatje

Nog een reden waarom je van begin tot eind aan het beeld gekluisterd zit zijn de graphics. Killzone: Shadow Fall is geen game die laat zien waartoe de PlayStation 4 uiteindelijk toe in staat is, maar laat als launchgame wel de potentiële mogelijkheden van de spelcomputer zien. Het doet dingen die niet op de PlayStation 3 mogelijk zijn en tovert plaatjes op je scherm die doen denken aan wat een krachtige hedendaagse pc kan. Meest opvallend zijn de prachtige lichteffecten, die de wereld van Shadow Fall tot leven laten komen, op de voet gevolgd door de grootsheid van de wereld: met je snipergeweer zie je op grote afstand alles nog tot in het kleinste detail. Als klap op de vuurpijl loopt de game als een trein. Ik ben geen tech-expert, maar de game lijkt stabiel op 60 FPS te draaien en kakt niet in tijdens een groots vuurgevecht.

En dat soort gevechten zijn er genoeg. Meer dan eens neem je het op tegen een troepenmacht van zo’n dertig of meer Helghast. Soms word je bijgestaan door andere ISA-soldaten, maar vaak moet je het hebben van je vliegende hulpje. Deze OWL, een drone, helpt jou op vier verschillende manieren. Hij kan vijanden onder vuur nemen, ze stunnen met een elektrische schok (erg handig tegen vijanden met energieschilden), een schild oproepen waar jij je achter verschuilt en tot slot jou met een ziplijn naar lager gelegen platformen vervoeren. De OWL zorgt ervoor dat je nooit het gevoel hebt er alleen voor te staan als een soort van supersoldaat die de wereld even moet redden. Jouw succes heb je voor een deel aan die OWL te danken. Niet alleen staat hij je bij in de strijd, hij kan je ook oplappen als je op de grond ligt dood te bloeden. Maar hij helpt je alleen als hij voldoende opgeladen is en je de beschikking hebt over een adrenaline pack. Zo doe je er soms verstandig aan om tijdens de hevige strijd de OWL juist niet volledig in te zetten, zodat hij je kan redden wanneer het mis dreigt te gaan.

Variatie

Naast pittige gevechten zijn er gelukkig ook genoeg momenten waarop je even wat rustiger van de game kunt genieten. Met variatie zit het in Killzone: Shadow Fall namelijk wel goed. Niet alleen beleef je veel verschillende avonturen, ook bezoek je een hoop verschillende omgevingen. Er zijn uiteraard de typische grauwe Killzone-levels die zich binnen afspelen, maar ook een paar prachtige buitenlevels. Hierin schijnt de zon fel en loop je door groene bossen, waar je weer de nodige vijanden af loopt te knallen.

Op het gebied van knallen is de game overigens heerlijk. Wapens in Killzone: Shadow Fall, en eigenlijk in elke Killzone-game, voelen uniek aan. Ze zijn een stuk zwaarder dan de wapens uit andere games en je moet echt een kogel of tien in de lichamen van de Helghast knallen voordat zij naar de grond gaan (dit overigens met prachtige animaties, die er voor zorgen dat je bijna de impact van de kogels voelt). Bovendien heb je een uitgebreid arsenaal tot je beschikking. Je hebt snipergeweren, machinegeweren en shotguns, en elk wapen heeft zijn eigen voor- en nadelen (verbeeld in een reeks statistieken wanneer je het wapen oppakt). Daarnaast hebben de verschillende wapens ook verschillende functies. Zo is je standaardgeweer een machinegeweer, maar is hij ook te gebruiken als snipergeweer op middellange afstand: even opladen en je knalt de vijand keihard van zijn voeten. Een heerlijk gevoel, maar wel één die ervoor zorgt dat je magazijn snel leeg raakt en je weer moet herladen. Time het verkeerd, bijvoorbeeld in een hectisch vuurgevecht, en je legt alsnog het loodje. Zo houdt Killzone: Shadow Fall je constant op het puntje van je stoel.