Jelle van Es Dat het enorm moeilijk is om een beste game van de generatie uit te kiezen, blijkt wel uit de uitslag van de Top 50. Jullie hebben massaal gestemd en vooral gevarieerd gestemd, waaruit blijkt dat iedereen eigenlijk wel een andere favoriet heeft. Toen ik mezelf de vraag stelde wat mijn favoriete game is van pak hem beet de afgelopen acht jaar, heb ik veel moeite gehad om die te beantwoorden. Games als Oblivion, Skyrim, Fallout 3, GTA 5, The Last of Us en BioShock zijn titels die door mijn gedachten spookten. Toch kies ik voor een andere titel: Call of Duty 4: Modern Warfare.
Het was de zomer van 2007 dat ik echt kennismaakte met de game. Tijdens de zwaar uitgeklede E3 in Santa Monica was ik bij de persconferentie van Microsoft aanwezig om daar te zien wat voor moois het najaar zou brengen. Van te voren hoopte ik weggeblazen te worden door games als Assassin’s Creed en Halo 3, maar uiteindelijk was het Call of Duty 4 die het meeste indruk maakte. Met Modern Warfare verliet de serie de setting van de Tweede Wereldoorlog en liet ons een modern oorlogsepos zien. In de demo zagen we de missie All Ghilied Up, waarbij we in Oekraïne moeten proberen om Imran Zakhaev om te leggen. De missie toonde de visuele kracht van de nieuwe engine en bracht een paar epische momenten met zich mee. Wat te denken van Captain MacMillan die opeens vanuit het gras in zijn ghillie suit omhoog komt, de stukken waarbij je sneaky langs de vijanden moet kruipen of het moment dat een hond je aanvalt. Het voelde gelijk goed en het was absoluut één van de toppers van die E3.
Maar het mooiste moest nog komen. In de maand september verscheen de beta van de game. Het is één van de eerste grote beta’s van een consolegame geweest en liet de enorme potentie zien. In een hoog tempo in een relatief klein level ging je op zoek naar vijanden om ze vervolgens te trakteren op een regen aan kogels. Het speeltempo was uitstekend, de spanning was hoog en de levels nagenoeg perfect. Wie heeft er niet in Overgrown met een sluipschuttersgeweer in het hoge gras gelegen in de hoop dat je een vijand kon verrassen. Deed je het goed, dan scoorde je een killstreak en kon je uiteindelijk een helikopter oproepen, die het vuur opende op de vijanden.
We konden toen eigenlijk niet meer wachten tot de game uitkwam, en op 9 november 2007 was het dan eindelijk zover. De game maakte zijn verwachtingen meer dan waar. De singleplayer was intens met een aantal memorabele momenten, maar uiteindelijk is het de multiplayer die de geschiedenisboeken in is gegaan. De maps waren stuk voor stuk fantastisch, de killstreaks een feest om mee te spelen en dankzij het levelsysteem wilde je telkens doorspelen. Elke gemaakte kill leverde namelijk een experience bonus op, waarmee je in level steeg en nieuwe wapens en perks vrijspeelde. Het was verslavend om op deze manier telkens dichterbij een nieuw wapen te komen en als je hem eenmaal had, moest je weer een groot aantal kills maken om de befaamde Red Dot Sight te bemachtigen.
Ik wil niet weten hoeveel uur ik uiteindelijk in de game heb gestoken, maar het hoort waarschijnlijk bij mijn meest gespeelde games in 2008, ondanks dat de game in 2007 is verschenen. De game heeft het FPS-genre op de kop gezet en sindsdien kun je in bijna elke game experience verdienen wanneer je online gaat om toegang te krijgen tot nieuwe content. Heerlijke herinneringen en wat mij betreft de beste game van deze generatie.