Jules Schlicher Het is inmiddels een week geleden dat Jelle van Es, onze voormalige hoofdredacteur en het gezicht van deze site, hier bekendmaakte dat hij niet langer verbonden zou zijn aan InsideGamer. Dit nieuws schokte jullie, de members. De redacteurs kregen echter een mokerslag te verduren. Vorige week dinsdag zat ik in college toen Jelle me belde. Mijn telefoon stond op stil, dus kreeg ik het telefoontje niet binnen. Toen ik in het volgende college zat, keek ik kort op mijn telefoon en zag een telefoontje en een mail van meneer Van Es. Zodra ik de eerste regel van die mail had gelezen, was ik uit mijn stoel gesprongen en begon ik Jelle te bellen. Toen ik hem te pakken kreeg, legde hij uit wat er gebeurd was.
Die avond kwam ik thuis en begon ik te schrijven. Vrijdag 6 december zou er een speciale vergadering op kantoor zijn om de beslissing van het management te bespreken en om afscheid van Jelle te nemen. Onder de redactie werd gemaild over afscheidscadeaus en eventuele toespraken. Ik wist al dat ik iets zou gaan zeggen. De toespraak die ik voor Jelle schreef en afgelopen vrijdag hield, post ik hier in exact dezelfde vorm zoals ik hem aan Jelle voordroeg.
“Dit is geen afscheidspraatje dat ik dacht te schrijven; nu of een paar jaar in de toekomst.
De reacties op Jelle’s artikel van woensdag schetsen een eenduidig en duidelijk beeld: Jelle en InsideGamer bestaan niet afzonderlijk.
Het is dan ook bizar om nu afscheid van jou te nemen.
In 2006 kwam ik via Gammo terecht bij InsideGamer. Ik zag de video’s opkomen, de artikelen groter worden en de site veranderen in mijn tijd als member. In ongeveer anderhalf jaar tijd werd ik redactielid van de site, onderdeel van het team.
Op 4 juni 2008 mocht ik kennis komen maken met de redactie, na een e-mail die zijn doel nagenoeg gemist had. Vanaf het adres disturbed_jules@hotmail.com met naam Pietje Puk, stuurde ik Jelle een bericht met daarin een stoer psychologisch profiel van mezelf en de waarschuwing dat ‘deze persoon niet van opgeven weet’. Het bericht was getiteld “An offer you can refuse, but are advised to accept”. Het had een haartje gescheeld of ik stond nu niet hier.
In 2008, op die dag in juni, maakte ik kennis met Youri, Siem, Arthur, Koen, Marvin, Gerard en natuurlijk Jelle. Aan de bar van het kantoor bij Amsterdam Sloterdijk werd ik door Jelle bijgepraat over wat ik als redacteur van InsideGamer allemaal zou gaan doen.
Ik denk niet dat Jelle het zich herinnert, maar we hadden elkaar al twee keer eerder ontmoet en gesproken op de Gameplay in Utrecht. In 2006 stond InsideGamer daar met een tweetal dames in bikini’s en Jelle was de fotograaf. Hier ben ik: vijftien jaar oud en ontzettend trots. Net Jelle van Es gesproken en nu op de foto met twee nagenoeg naakte dames.
De Gameplay van 2007 was belangrijk voor mij. Ik had mijn docent CKV zover gekregen dat ik een werkstuk over videogames mocht doen en daar die beurs voor mocht gebruiken. Ook wilde ik graag twee of drie mensen uit ‘de industrie’ interviewen, namelijk mensen van InsideGamer.
Dus toen ik Jelle ergens zag staan, stond ik een minuutje mijn moed te verzamelen en een openingszin te verzinnen, toen ik hem aanstalten zag maken om te vertrekken. Snel liep ik op hem af en vroeg hem stotterend of ik hem in een e-mailwisseling mocht interviewen over games en de Gameplay. Dat mocht.
Maar goed, terug naar Sloterdijk. Het was snikheet in dat hok, maar het had wat cools. Ik zat daar met de hoofdredacteur van InsideGamer. Dat kamertje waar ik toen zat, heb ik lange tijd in video’s en foto’s gezien. Met bewondering keek ik naar die lui die er zaten en met passie over games praatten. Toen werd ik onderdeel van de groep.
Deze club gamers bestaat uit veel verschillende mensen en binnen de groep heb je eigenlijk meerdere groepjes. Iedereen heeft drie dingen echt gemeen: een liefde voor games, in meerdere of mindere mate een taak bij InsideGamer, en een band met Jelle.
Je zegt vaak graag dat je de vader van de redactie bent. Dat is eigenlijk niet waar. InsideGamer is meer jouw kindje dan dat wij dat zijn. Je staat veel te veel in ons midden om een patriarch te zijn. Nee, je bent onze vriend.
In de jaren dat ik lid ben van dit team, ben jij steeds maar weer de constante factor gebleken die de bende bij elkaar hield. Je hebt laten zien dat je een onconventionele leider bent in botte en ondoordachte momenten, maar ook zachtaardige en meegaande momenten. Het laatste meer dan het eerste.
Ik heb je leren kennen als een eerlijk en gedreven persoon. Je bent niet stiekem, niet achterbaks en niet verbloemd. Jelle is honderd procent Jelle. In je passie en je gedrevenheid heb je ons geïnspireerd en vermaakt en met je expertise en persoonlijkheid heb je ons onderwezen en verrijkt.
Het is onwerkelijk dat jij nu niet meer onderdeel bent van dit team. Het is ook niet zo. InsideGamer is doordrenkt met het bloed, zweet en tranen van Jelle van Es. Wij kunnen niet anders dan doorzetten met wat jij voor ons achterlaat: een optimistische blik op de toekomst met compassie, ambitie en plezier.
Het InsideGamer dat je nu vaarwel zegt is anders dan het InsideGamer dat je in leven riep en waar je voor hebt gezorgd. We kunnen op onze eigen benen staan en de site maken tot hetgeen dat de beschrijving “grootste bron voor games” verdient, omdat jij zo lang aan het roer hebt gestaan en ons hier allemaal hebt toegelaten tot de groep.
Bijna niemand hier is hier niet omdat jij ze hebt geaccepteerd. Jij gaf ons de kans toe te treden tot een fenomeen en geweldige plek om te werken. De jeugd, energie en passie van InsideGamer is uniek en dient gekoesterd te worden. Zonder jou waren we hier niet geweest en konden we hier niet van genieten.
Jelle, jij zult dan ook niet anders dan gemist worden. We bedanken je allemaal voor wat je gedaan hebt, voor de persoon die je bent en voor de kansen die je gegeven hebt. InsideGamer zonder jou is armer en leger en kouder. Wij gaan ons best doen om de leegte die je achterlaat, op te vullen.
Het is geen kleine klus, maar we zijn allemaal trots dat we hem gekregen hebben.
Tot ziens, Jelle, wij hebben nog niet het laatste van jou gehoord.
Bedankt, Jelle, voor alles.”
Het was afgelopen vrijdag geen gemakkelijke opgave om dit voor te dragen, maar ik ben blij dat ik het gedaan heb. Jelle en InsideGamer ben ik namelijk ontzettend dankbaar voor veel redenen. Ik heb in mijn korte leven al genoeg rotzooi meegemaakt, wat me een zekere waardering voor het leven heeft gegeven. Dat ik vanuit de membercommunity, waar ik met veel plezier onderdeel was van een verschrikkelijk toffe groep concurrerende memberrecensieschrijvers, naar de redactie ben verhuisd, heeft veel voor me betekend.
Ik ben van een redelijk verlegen jongen die iets te veel in games en veel te harde muziek zat, gegroeid naar een zelfverzekerd persoon in een groep. Die zelfverzekerdheid komt voort uit wat ik bij InsideGamer heb gekregen: vertrouwen. Jelle zag potentie in mij, zoals hij dat bij iedere redacteur zag, en gaf mij de kans een betere schrijver en onderdeel van een team te worden. Ik zal de zekerheid die hij bood dan ook ontzettend missen. InsideGamer moet het nu doen zonder de Dikke van Es die het gras van onze benen maaide, succespaardjes had en dingen uit zijn duim verzon. We moeten het doen zonder Jelle van Es.
