LarsCornelis Je wilt een game afsluiten en er verschijnt een melding in beeld. Iets in de strekking van ‘weet je zeker dat je wilt afsluiten, alle niet opgeslagen gegevens gaan verloren’. Je kent het wel. En je denkt: is er net eigenlijk wel gesaved? Het moment dat die vraag door je hoofd schiet, zijn er twee opties: doorspelen tot je eindelijk dat ene icoontje in beeld ziet verschijnen of gewoon maar afsluiten en hopen op het beste. Natuurlijk, doorspelen is het veiligst. Gewoon nog even doorzetten, extra opletten op die save-melding en pas afbreken als je zeker weet dat je de volgende checkpoint hebt bereikt en je spel veilig is opgeslagen. Maar dat is niet altijd mogelijk.
In dat geval ben je overgeleverd aan de loterij die het checkpointsysteem van een gemiddelde game tegenwoordig is. Zeker bij filmische games als Beyond: Two Souls gaan grote delen van de game naadloos in elkaar over. Die vorige deur kon een checkpoint zijn, maar misschien was de laatste checkpoint wel toen ik dit gebouw binnenliep? Er is helaas altijd maar één manier om daar achter te komen.
Bij een game als Assassin’s Creed IV: Black Flag is het duidelijker wanneer een missie ten einde is en er dus automatisch gesaved wordt. Maar ook bij die game dreigt weer wat progressie verloren te gaan als je even onachtzaam bent na een periode van rondklooien. De game savet immers niet na ieder krat rum dat jij uit de oceaan vist. Voor je het weet ben je dus wat zuurverdiende Reals kwijt, toch weer zonde.
Ik wring me dus altijd weer in allerlei bochten om er zeker van te zijn dat ik geen enkele voortgang verlies. In Assassin’s Creed is fasttravelen naar een willekeurige locatie bijvoorbeeld een optie, omdat het spel dan automatisch opgeslagen wordt. Bij GTA V negeerde ik de autosavefunctie en besloot iedere speelsessie op de ouderwetse manier: door in mijn huis te gaan ‘slapen’, oftewel handmatig te saven. Zo wist ik zeker dat ook die net uit dat geldbusje gejatte dollars ook opgeslagen werden. Saven via de telefoon was natuurlijk ook een optie, maar je eigen crib bezoeken voelde nostalgischer.
Toch gaat het nog weleens fout. Onlangs nog bij Killzone: Shadow Fall. In die game is het tijdens een missie erg onduidelijk of en wanneer de game is opgeslagen, met als gevolg dat ik wel eens een flink stuk opnieuw heb moeten spelen. Nog schandaliger was Batman: Arkham Origins Blackgate voor de Vita. Ik had The Joker verslagen en liep zelfs nog even naar de volgende ruimte. Een deur is in zo’n Metroidvania-game vaak een checkpoint en och, na die bossfight zal sowieso gesaved zijn… toch? Niet dus, toen ik verder wilde mocht ik eerst opnieuw met onze geschminkte vriend stoeien. Why so serious? Wat dacht je van: why so fucking annoying!?
Helemaal erg is als autosaven gecombineerd wordt met de cloud. Echt, wat een belachelijk fragiele combinatie is dat. En dan zijn er nog uitgevers die verbaasd opkijken als het allemaal niet werkt. Alsof je een licht ontvlambaar middel in een rommelende vulkaan smijt en dan verbaasd opkijkt dat de hele pleurisbende in je gezicht ontploft. Ja, ik kijk naar jullie, EA en Rockstar.
Autosaves zijn een vloek. Nee wacht, laat me dat anders formuleren. Autosaves zijn een vloek als we er blind op moeten vertrouwen. Autosaves zijn in principe heel handig, maar kunnen en mogen ouderwetse handmatige saves niet vervangen. Want zoals de waarschuwing bij het afsluiten van menig game inderdaad luidt: niet opgeslagen gegevens raak je kwijt. En juist daarom wil ik me niet moeten afvragen of dat saveicoontje nou 5, 15 of 50 minuten geleden in beeld verscheen. Op zo’n moment wil ik gewoon, ouderwets en handmatig, op ‘save’ kunnen duwen zodat ik de volgende keer verder kan gaan waar ik was gebleven. Klaar.
Aan de andere kant was ik degene die onlangs de eerste Rome: Total War weer opstartte en na een middag oorlogje voeren alle progressie verloor omdat ik even vergat dat je bij die game, ook na het voltooien van een missie, handmatig moet saven. Oeps. Het is ook nooit goed.