LarsCornelis Lara Croft zoals we haar kenden is niet meer. Wanneer de credits van Tomb Raider voorbij rollen, is de heldin die haar oorsprong bla bla bla… wacht even, time-out. Schreven we dit een klein jaar geleden niet ook al? Inmiddels is hier de Definitive Edition voor PS4 (en Xbox One in de landen om ons heen), maar die editie weet die stoere subtitel helaas nooit echt waar te maken.
Van opgejaagd wild naar jager
Laten we beginnen met het goede nieuws: Tomb Raider is nog steeds een dijk van een game. Lara Croft is hier (nog) niet de stoere avonturier die met twee pistolen radslagen maakt in vergeten tombes, maar een onzeker grietje van achttien jaar. Ze is mee op een expeditie naar de Dragon’s Triangle, het Japanse equivalent van de Bermudadriehoek. Als haar schip strandt, belandt ze in een grotere shitstorm dan je je ooit had kunnen voorstellen.
Is het niet een krankzinnige sekte die haar opjaagt, dan is het wel Moeder Natuur die Lara het leven zuur maakt. Het gevolg is een waanzinnige achtbaanrit van zo’n tien tot vijftien uur die je bijna voortdurend op het puntje van je stoel laat zitten. Toegegeven, deze achtbaan komt wat traag op gang en het is wat vreemd dat Lara eerst bang en bibberig een hertje opensnijdt, maar niet veel later wel zonder blikken of blozen vijand naar vijand op koelbloedige wijze afslacht. Maar goed, door die ommezwaai komt de achtbaan wel lekker op gang en slik je dus je kritiek weer in nog voordat je deze goed en wel hebt uitgesproken.
Lara’s lippen
Tot zover niets nieuws onder de zon. Deze Definitive Edition is zoals de subtitel al doet vermoeden voorzien van enkele nieuwe toeters en bellen. Eerlijk gezegd is de enige vernieuwing jammer genoeg nog nuttelozer dan de ander. Neem nou de graphics. Oké, de game is prachtig op de PlayStation 4. De game loopt nu op 1080p en de framerate tikt tegen de 60 fps aan (de Xbox One-editie schijnt minder soepel te lopen, mocht je een keuze hebben). Ook leuk dat de bomen en takjes nu meedeinen met de wind, dat Lara’s haar nu uit individuele haartjes bestaat in plaats van uit één klomp plastic. En voor wie ervan houdt: Lara is ook net iets meer opgesekst, met vollere lippen en geëpileerde wenkbrauwen. Allemaal heel erg cool natuurlijk, maar ook een beetje overbodige luxe. Tomb Raider zag er vorig jaar immers al fenomenaal uit, dus waar hebben we het over?
Verder heb je nu de optie om een aantal dingen in de game met stemcommando’s te bedienen. Een functie die wij al binnen twintig minuten (!) gillend uit hebben gezet, omdat vooral het menu om de haverklap onbedoeld werd opgeroepen. Heel erg vervelend. Ook de meekleurende lichtbalk op de PlayStation 4-controller, die flitst tijdens het schieten of in rood, oranje en geel flikkert als je met een fakkel rondwandelt, deed ons niet erg veel.
Niet veel om het lijf
Dan bevat deze Definitive Edition nog alle verschenen DLC, maar ook dat heeft als voornaamste nut het vullen van de fact sheet op de officiële website. De extra tombe rekt de game met maar liefst een heel kwartier(tje) op, Lara heeft een handvol nieuwe outfits en er is extra content voor de multiplayermodus die zich nooit echt heeft kunnen bewijzen. Het tofste vonden we nog de digitale comic Tomb Raider: The Beginning, de artwork en de zesdelige making-of serie The Final Hours. Dus tja, definitief zal deze versie wel zijn, maar zoveel meer dan de originele uitgave biedt ‘ie ook weer niet.