Metal Gear Solid 5: Ground Zeroes review – Ringworm voor de prijs van een boa

Metal Gear Solid 5: Ground Zeroes is eigenlijk de intro van de ‘echte’ Metal Gear Solid 5, The Phantom Pain. Een intro moet lekker maken, een voorproefje bieden op wat komen gaat. Niet zozeer samenvatten, maar wel een idee schetsen van wat het publiek mag verwachten. Het moet introduceren, maar niet teveel prijsgeven. En als het even kan, eindigt een intro met een dikke cliffhanger.

Metal Gear Solid: Ground Zeroes trapt meteen af met die cliffhanger. We zien Snake/Big Boss een klif beklimmen in wat gerust één van de mooiste cinematische game-intro’s van de laatste jaren genoemd mag worden. De camera zweeft zo’n kwartier lang ononderbroken door een zwaarbewaakt kamp, waar, begeleid door de muziek van Ennio Morricone en de stem van Joan Baez, in vogelvlucht de situatie wordt uitgelegd. Zonder al teveel weg te geven en om een lang verhaal kort te maken: Snake moet twee oude bekenden redden en ongezien proberen te ontsnappen.

Rariteit vs realiteit

Tot zover niets nieuws onder de zon. Metal Gear stond altijd bekend om zijn intro’s, prachtige graphics, unieke sfeer en herhalende opzet: infiltreer, vervul de missie en stay stealthy to stay healthy. Toch is er wat veranderd. Na even rondklooien met de complexe controls, je eerste vijand uitschakelen, voor het eerst gesnapt worden en uiteindelijk serieus werk maken van de missie voorhanden, valt op dat iets van de Metal Gear-magie lijkt verloren te zijn gegaan.

Ground Zeroes is namelijk van begin tot einde bloedserieus. Weg zijn de kartonnen dozen, de ellenlange codec-gesprekken midden op het slagveld, de onnozele supersoldaat zoals we Snake kennen, de diarree, het oneindige en onrealistisch grote wapenarsenaal, en ook de Alert-timer wanneer je in een hoekje wacht tot de patrouille soldaten hun zoektocht eindelijk opgeeft. Ground Zeroes is gegrond in de realiteit, een trend die voorganger Peace Walker eerder al lichtjes inzette op de PlayStation Portable.

Dat loslaten van typische Metal Gear-elementen is niet per se een geste van geestelijk vader Hideo Kojima om nieuwe spelers aan te trekken voor wat toch bekend staat als een serie die voor leken amper te volgen is. Ground Zeroes speelt zich af tegen een achtergrondverhaal dat buiten de tussenfilmpjes om nog eens een klein digitaal boekwerk van elf pagina’s nodig heeft om de speler bij te praten over wat er allemaal precies gebeurt op het scherm. Duw een noob de controller in de hand en hij begrijpt er gegarandeerd geen reet van.

Open wereld

Diezelfde noob stort zich daarom maar op de gameplay en zal gauw onder de indruk zijn. In eerste instantie omdat de besturing traditiegetrouw een stuk complexer is dan de gemiddelde third-person shooter; in tweede instantie omdat Ground Zeroes gewoon ongelofelijk tof is. Met eenmaal de juiste knoppen onder de vingers beweeg je Snake vloeiend langs, over en onder obstakels, duik je achter wachters op om ze te verrassen en, mocht het zover komen, knal je je belagers met souplesse richting de eeuwige jachtvelden.

Voor het eerst in de serie sluip je door een open wereld. Dat werkt, omdat het je meer dan ooit bewust dwingt te zijn van je omgeving. In tegenstelling tot de nauwe gangetjes van weleer, moet je constant op je hoede zijn omdat het gevaar van alle kanten kan komen. Observeren, plannen en minutieus uitvoeren is het devies. Het maakt elke situatie die zich aandient een missie op zich, waarbij je zelf je route richting het einddoel bepaalt.

Die route ligt bezaaid met alerte soldaten. Ben je zichtbaar voor één van de patrouilles, dan verschijnt een indicatie in beeld die je attent maakt op het gevaar. Word je daadwerkelijk ontdekt dan vertraagt de actie, zodat jij in slow-motion tijd hebt om je pistool te trekken en het schot te lossen. De fase waarin je vervolgens wordt opgejaagd is spannender en hectischer dan ooit, dus is de neiging groter om vooral sneaky te werk te gaan. Kon je Metal Gear Solid 4 nog gung ho als verkapte shooter spelen, dezelfde aanpak werkt een stuk minder fijn in Ground Zeroes.

Minder bijzonder

Omdat je voorzichtiger te werk gaat en er meer planning bij komt kijken, speelt Ground Zeroes over het algemeen wat trager. Dat lage tempo komt goed van pas, want in totaal ben je niet veel langer dan twee uur bezig met dit proloog op The Phantom Pain. Dertig euro betalen voor twee uur is natuurlijk teveel. Dat heeft Konami gelukkig door, en dus speel je na het completeren van de korte campagne nog vijf side ops in hetzelfde open level. Deze extra missies verlengen de speelduur én fungeren als etalage voor de nieuwe Fox Engine waarop de game draait (zie kader). Waar de Ground Zeroes-missie zich afspeelt in de stromende regen onder een donkere hemel, ga je in de side ops missies bijvoorbeeld op klaarlichte dag of tijdens schemering op pad.

Ook met die zijmissies is dertig euro een wel erg heftige prijs voor een intro, die in zijn missie ook niet geheel slaagt. Maakt Ground Zeroes enthousiast voor The Phantom Pain? Mwa, enthousiast waren de fans toch al. Ground Zeroes voelt door zijn serieuze aanpak minder bijzonder dan we gewend zijn van Metal Gear, Kiefer Sutherland krijgt nog te weinig dialoog om te beoordelen of hij David Hayter kan doen vergeten als stemacteur en naar welke kant het verhaal opgaat is het nu nog gissen. De echte cliffhanger (Snake raakt in een coma van negen jaar) kwam al duizendmaal voorbij in verschillende trailers, dus ook de grote verrassing blijft uit.

Ground Zeroes is daarom niet monumentaal. Het filmpje aan het einde is gruwelijk (letterlijk en figuurlijk), maar niet genoeg om de game op hetzelfde niveau als de Tanker-missie van Metal Gear Solid 2 te plaatsen. En die kreeg je er gewoon gratis bij. Wat Ground Zeroes wél doet is overtuigen op gameplay-gebied. De open wereld geeft Metal Gear een nieuwe dimensie, die we heel graag verder uitgewerkt zien in The Phantom Pain. En als we die vliegende bultrug en brandende eenhoorn zien, geloven we ook dat het wel goedkomt met die Metal Gear-magie.