Arthur van Vliet ‘Fez mag je niet missen’, zo oordeelde Timo Pleus twee jaar geleden in zijn recensie van de game. Toen richtte hij zich tot de Xbox-bezitters; nu gelden dezelfde woorden voor het PlayStation-publiek. Fez maakt namelijk eindelijk de sprong naar de drie Sony-dimensies: de PlayStation 3, PlayStation Vita en PlayStation 4. Vooral voor die laatste twee platformen is dat een zegen.
Misschien was je Fez alweer een beetje vergeten. De game hield de gemoederen, mede dankzij Indie Game: The Movie en markante maker Phil Fish, flink bezig en na een lang slopend ontwikkeltraject kreeg de game in 2012 eindelijk zijn release op de Xbox 360 en later pc, Mac en Linux. Het was (en is) een puzzelplatformer met 8-bit graphics, waarin je een klein wit blokkerig poppetje met Marokkaans hoofddeksel door een letterlijk veelzijdige wereld loodst. De grote twist: met de schouderknoppen op je controller draai je de camera, waardoor er plots nieuwe paden zichtbaar worden.
Fijn verdwalen
Die opzet was (en is) bijzonder, maar niet de enige reden dat we Fez oorspronkelijk een dikke vette 9½ gaven. Fez presenteert zijn dimensiegimmick namelijk in zo’n prachtig en charmant omhulsel dat je vanaf de eerste stapjes in de spelwereld betoverd raakt. Die wereld is niet zomaar 8-bit om het 8-bit zijn, maar juist omdat het zo vervlochten is met het spelen met de dimensies. We associëren 8-bit met 2D, want zo zaten platformers zo’n vijfentwintig jaar geleden nu eenmaal in elkaar. Daarnaast ligt het hele kubus/blokkenidee aan de basis van het minimalistische verhaal dat Fez voortdrijft.
Elk level van Fez verschilt van de vorige qua thema en kleur. Zo dartel je eerst door een vrolijk landschap met Super Mario-esque tinten (felblauw en –groen); even later spring je door de regen in wat lijkt op een noir-geïnspireerde visuele stijl. Levels komen tot leven door rondkruipende diertjes, een dag- en nachtcyclus, en, om het verhaal kracht bij te zetten, zwarte gaten waarin je wordt opgezogen als je niet goed uitkijkt. Kers op de taart is de prachtsoundtrack, die ook net even wat doffer klinkt wanneer hoofdpersoontje Gomez achter een muurtje verstopt zit wanneer jij schakelt naar een andere dimensie.
De wereld roept mysterie op. In bijna elk level vind je inscripties in een fictieve taal, die je stukje bij beetje leert ontcijferen. Ook dat is de kracht van Fez: de game voedt de speler geen hapklare antwoorden, maar kleine stukjes informatie zonder context. De game wakkert zo je nieuwsgierigheid aan, waardoor je nog verder de pixelige wereld in wordt gelokt. Dankzij het wat manke navigeren tussen levels loop je het risico te verdwalen, maar het is fijn verdwalen in Fez.
Onveranderd oogverblindend
Als je Fez al hebt gespeeld weet je dit allemaal al; Fez voor de PlayStation-platformen verschilt namelijk nauwelijks van de eerdere uitgaves op Xbox en pc. Eerdere patches zijn uiteraard doorgevoerd en de bugs en glitches uit het origineel lijken op de PlayStation 4-versie die wij testten verleden tijd. De game draait zo vloeiend als maar kan en de grove pixelwereld wordt zonder ook maar een kartelrandje op je televisie getoverd. We hadden eerlijk gezegd ook niet anders verwacht.
Artwork gemaakt door Tony Elzinga
Het tofste van deze heruitgave is natuurlijk de cross-buy/cross-play-opzet. Koop je Fez op één platform, dan is ‘ie ook te spelen op je andere PlayStation-apparaten. Zit je zondagavond lekker te Fezzen op het grote scherm, dan speel je maandagochtend in de trein gewoon weer verder op de Vita.
PlayStation-bezitters krijgen met Fez daarom een gepolijste en geoptimaliseerde game; een verrijking voor ieder gameassortiment, maar helemaal voor het wat karige aanbod op de Vita en PlayStation 4. De game is nagenoeg onveranderd gebleven, wat betekent dat de kracht van het origineel intact blijft, evenals de kleine minpuntjes: in het begin is het overzicht even zoek en de game is niet bijster uitdagend in zijn puzzels en platformactie.
Fez is gespeeld op de PlayStation 4.