Timo Pleus Dat niet elke release van een leien dakje gaat toonde Diablo III wel aan. De verplichting om online te moeten spelen zorgde voor overbelaste servers, waardoor het in de begindagen vrijwel onmogelijk was om de game goed te kunnen spelen. Daarnaast uitten de fans veel kritiek op de balans tussen klassen, de verplichting om met de laagste moeilijkheidsgraad te moeten beginnen en het Auction House-systeem waarbij spelers met echt geld voorwerpen konden verhandelen. Aan Blizzard de taak om met de uitbreiding Reaper of Souls Diablo III uit het kwade daglicht te halen. Een hels karwei.
Laten we voorop stellen dat er, buiten titels in de MMO-sectie, geen games zijn die zo’n metamorfose hebben ondergaan als Diablo III. Het Real Money Auction House is inmiddels verwijderd en met de patch die een maand voor Reaper of Souls uitkwam, genaamd Loot 2.0, zijn er al een hoop cruciale aspecten flink op de schop gegaan. Aangezien deze patch een voorbereiding is op de uitbreiding, worden deze twee updates samen behandeld.
Niet zomaar een patch
Ondanks dat Loot 2.0 ‘slechts’ een patch is, zijn de vernieuwingen zeker niet mis. Zo pas je nu moeiteloos de moeilijkheidsgraad aan zonder dat je eerst Normal uitgespeeld hoeft te hebben. Op elke moeilijkheidsgraad worden monsters aangepast aan jouw level, maar op een hogere moeilijkheidsgraad leveren de demonen meer ervaringspunten én zelfs unieke en betere uitrusting op. Simpelweg omdat ze een stukje sterker zijn dan hun zwakkere broeders uit een lagere moeilijkheidsgraad.
Daarnaast introduceert Loot 2.0 niet geheel verrassend een vernieuwde manier hoe loot wordt verdeeld. Er wordt een stuk minder willekeurige buit vergeven en de items zijn dikwijls een stuk nuttiger dan voorheen. Dit komt voornamelijk doordat voorwerpen over het algemeen bonussen kennen die geschikter zijn voor jouw klasse. Zodoende kom je veel minder troep tegen, en is de kans veel groter dat er zo nu en dan een stuk equipment tussen zit die daadwerkelijk een verbetering voor je vormt. Een uiterst aangename aanpassing.
De Crusader
Naast een nieuwe modus en een nieuwe Act, brengt Reaper of Souls ook een nieuwe klasse: de Crusader. Deze logge krachtpatser doet wat denken aan de Barbarian, maar beschikt ook over magie, waarmee hij zichzelf en zijn teamgenoten beschermt. Met zijn enorme schild en zijn brute strijdvlegel is het een imposante verschijning, die echt uniek speelt. Een interessante uitbreiding op het assortiment.
Mocht er van de vele bonussen die jouw kekke nieuwe zwaard of stoere helm kent er dan toch eentje bij zijn die je een doorn in het oog is – puur omdat die niet aansluit bij de build van jouw personage – dan verschaft Reaper of Souls je met de Mystic een mogelijkheid om deze opnieuw, wederom willekeurig, te laten bepalen. Dit kost je een handjevol goud, en elke volgende poging is duurder, maar zodoende kan een net niet-, plots in een net wel-upgrade veranderen. Dit is extreem handig, want zodoende ben je toch niet helemaal afhankelijk van de totale willekeur die Diablo III rijk is.
Naarmate je verder vordert in Act V, de nieuwe verhalende content van Reaper of Souls, loop je vaak genoeg tegen dit probleem aan. Aanvankelijk zijn de meeste wapens en bepantsering echter enorme upgrades ten opzichte van je originele gear, waardoor je niet lang hoeft te twijfelen. Dit geeft direct een groot gevoel van beloning, al zullen zeurpieten klagen dat al die moeite die ze voorheen hebben gedaan om de zuurverdiende zeldzame voorwerpen te vergaren plots wel erg overbodig aanvoelt.
Lekkere bountybonussen
Dat gemekker zal echter snel verstommen door het plezier dat Reaper of Souls te bieden heeft. Het verhaal van Act V mag dan wel niet buitenproportioneel boeiend zijn, de variatie in omgevingen, overvloed aan kleine zijmissies en de toffe vijanden en eindbazen zijn veruit de sterkste die het Diablo III-universum rijk is. Afhankelijk van het tempo en het aantal zijmissies speel je het nieuwe hoofdstuk in twee tot vijf uur uit. Niet verkeerd, maar dat is slechts een klein deel van het vertier.
De interessantste modus is namelijk Adventure Mode. Deze speel je vrij nadat je het gehele verhaal met tenminste één personage hebt doorlopen. In deze modus wordt de volledige wereld van Sanctuary opengegooid voor de speler, waardoor hij vrij kan gaan en staan waar hij wilt. Er zijn vijf willekeurige bounties te vinden in elk van de vijf Acts, die variëren van “doorloop die kerker” tot “versla die baas”. Tijdens elke bounty word je overladen met loot en ervaringspunten, terwijl je na het voltooien van de set van vijf bounties nog eens een lekkere bonus krijgt. Het is voor elk level mogelijk om deze modus te doorlopen, waardoor het een ideale manier is om bijvoorbeeld de nieuwe Crusader-klasse te levelen. Verfrissend als je geen zin hebt om het verhaal voor een duizendste maal te doorlopen, al voelen de opdrachten op een gegeven moment wel erg generiek aan.
Toch is het de perfecte additie voor spelers die zichzelf willen uitdagen zonder in de verhalende sleur terecht te komen. De vrijheid om Adventure Mode te spelen op steeds hogere moeilijkheidsgraden, die oplopen tot een tiende moeilijkheidsgraad (Torment VI), geeft hardcore spelers een platform waarmee ze hun lol op kunnen.
Zeker in de Nephalem Rifts wordt de fun gemaximaliseerd. Met de Rift Keystones, die je verzamelt in Adventure Mode, kun je deze totaal willekeurige kerkers betreden. Deze bestaan uit aselect gekozen omgevingen en vijanden, waarbij een meter langzaam vult terwijl je de hordes een kopje kleiner maakt. Is het balkje eenmaal vol, dan verschijnt er een Rift Guardian, die garant staat voor een tof gevecht en hopelijk een nog veel toffere beloning in de vorm van loot. Want daar is het, eerlijk is eerlijk, uiteindelijk toch allemaal om te doen.