Bas Bastiaans Voordat Dark Souls het veld betrad was Final Fantasy het beste wat Japan te bieden had op RPG-gebied. Square Enix hunkert terug naar die status, toen het nog het goudhaantje was van de PlayStation. We kennen het verhaal van het verval: Final Fantasy 13 kwam, stelde teleur en deed dat daarna nog twee keer. Met Lightning Returns als dieptepunt. Om de vieze nasmaak van dat laatste deel weg te spoelen zijn daar nu de remakes van Final Fantasy X en X-2, twee delen die daar niet zo heel veel moeite voor hoeven te doen.
Blauwdruk en guilty pleasure
Van de twee is Final Fantasy X absoluut de beste. De game grijpt je op een natuurlijke wijze vast. Het vertelt een begrijpelijk doch episch verhaal, het presenteert een heerlijk kleurrijke wereld en het bevat een fantastisch vechtsysteem. En, oh ja, vergeet Blitzball niet, die verslavende minigame. Wat verlang je nog meer van een JRPG dan dat? Eigenlijk weinig. Ook al halen sommige minigames het tempo eruit, is de game de eerste uren wel erg lineair en zijn random encounters niet meer van deze tijd, je kunt met veel plezier makkelijk meer dan 100 uur in deze JRPG steken.
De grootste trekpleister van het tiende deel is ongetwijfeld het verhaal. Hoofdpersonage Tidus heeft weliswaar niet dezelfde heldenstatus als Cloud of Squall en Yuna is vaak wel erg deuzig, toch schotelt de game je genoeg memorabele momenten voor. Het liefdesverhaal tussen diezelfde Tidus en Yuna kun je zoetsappig noemen, maar het overtuigt wel. Net zoals de vele andere kleine emotionele zijverhaaltjes. Denk aan de relatie die Tidus heeft met zijn vader of de wisselwerking tussen de lieflijke Yuna en haar gruwelijke summons. De dialogen vliegen je om de oren, maar het is het waard om elk klein detail van Final Fantasy X te ontdekken.
Zo hoog als Final Fantasy X reikt X-2 helaas niet. Het is op elk gebied net wat minder dan zijn voorganger. Het verhaal is minder magisch en de bizarre taferelen hebben net iets te veel de overhand. Allerlei zoetsappige popliedjes en een grote nadruk op de pakjes van Yuna, Rikku en Payne laten dit deel te campy aanvoelen. Dat is Final Fantasy X met zijn piekharen-personages en navelshirtjes natuurlijk ook, maar daar wordt het nog netjes gecompenseerd met een vrij serieus en zwaarmoedig avontuur. X-2 tekent weliswaar niet binnen de lijntjes van de blauwdruk die X neerlegde, het is wel een uiterst vermakelijke JRPG met een eigen gezicht en een lekker hoog tempo.
De onvermijdelijke tand des tijds
Final Fantasy X en X-2 staan in de huidige tijd nog zeker hun mannetje. Zeker als je het vergelijkt met hun opvolgers op de PlayStation 3. Natuurlijk, tegen de schitterende HD omgevingen van die meest recente delen kan de HD remaster niet op, maar toch is de stap qua beleving niet zo gek groot. De houterige animaties, de statische gezichten van de NPC’s en het glijdende lopen doen je herinneren aan het PlayStation 2-tijdperk, maar vreemd genoeg hadden de PlayStation 3-delen daar ook last van. Al willen we het gebrekkige animatiewerk daarmee totaal niet goedpraten.
Desondanks is de HD remaster voldoende opgepoetst. Al merken we wel enige luiheid. De hoofdpersonages zijn voorzien van nieuwe karaktermodellen en de kleurrijke omgevingen spatten van het scherm af. Schitterend natuurlijk, maar schept wel een groot contrast met de NPC’s, de asynchrone lipbewegingen en een hoop blokkerige details. Mankementen die rechtstreeks overgenomen lijken te zijn van het origineel. Desondanks zijn beide games, vooral op het kleine Vita-scherm, zeker het aanschouwen waard door de mooie kleuren en magische sfeer. Ook leuk is de geremixte audio, die hier en daar zorgt voor een verrassende verfrissing.
Qua gameplay overleven beide games de tand des tijds overtuigend. Vooral als we ons puur focussen op de turn based gevechten. In deel X krijg je te maken met echt om de beurt aanvallen, terwijl je in X-2 te maken krijgt met een ATB meter. In het eerste geval kun je vooruit plannen en tactisch te werk gaan, terwijl de tweede manier een stuk dynamischer is. Beide systemen hebben zo hun charme en blijven urenlang boeiend. Tegen zwakke tegenstanders ram je nog wel eens lomp op de ‘attack’-knop, maar gevechten met de uitdagende eindbazen zijn weldegelijk spannend en intens.
Vol cadeautjes
Bovenop twee opgepoetste delen die qua ervaring prima meekunnen met moderne RPG’s gooit Square Enix ook nog een boel extra content. In tegenstelling tot de originele games zijn er trophies, extra filmpjes en een nieuwe missie. Het tilt de kwaliteit niet naar een hoger niveau, maar ze zijn het wel waard om uit te pluizen. Al was daar in de originele games natuurlijk al alle ruimte voor. Als je al honderden uren in het origineel hebt gestoken is de extra content op zichzelf natuurlijk niet een aanschaf waard. Maar samen met de opgepoetste graphics is het wel een prima smoesje om jezelf nogmaals in de wondere wereld van Spira te storten. De Final Fantasy X en X-2 HD remaster is een mooie herinnering aan de tijd toen Final Fantasy nog fantastisch was.
