MXGP review – Slaat een modderfiguur

De mierzoete energiedrank giert door je bloedbaan. Motorrijders vliegen door de lucht. Iemand valt. Modder spat op, het publiek juicht. In de laatste bocht is het alles of niets. Iedere beweging, elk spoor in de modder maakt nu het verschil. Dat is de sensatie van motocross die MXGP… nooit waar kan maken maken.

Ontwikkelaar Milestone is het met onder andere WRC en MotoGP gewend om geregeld best aardige gelicenceerde racegames af te leveren, maar met MXGP slaan ze de plank behoorlijk mis. Gezien het cv van de Italianen ligt het voor de hand dat ze met MXGP een simulatie willen neerzetten en geen arcaderacer. Maar om er dan zo’n klinische racegame zonder enig spektakel van te maken, staat natuurlijk haaks op alles dat motocross is.

Pruttelende zak aardappelen
Een knallende soundrack schittert bijvoorbeeld door afwezigheid. Minutenlang zit je dus een beetje naar het gepruttel van je crossbrommer te luisteren. En dan niet dat lekkere, snerpende geluid dat motoren in het echt maken, maar een nogal eentonig gebrom en gepruttel zonder enige ziel of zaligheid. Het lijkt de nieuwe stijl van Formule 1 wel.

Niet zo gek dus dat het publiek gevormd wordt door een stel emotieloze schapen dat werkelijk geen fuck geeft als iemand vlak voor hun neus met zijn snufferd in de modder dondert. Ach, we kunnen het ze ook nauwelijks kwalijk nemen. Zelfs de crashes zijn in MXGP in geen enkel opzicht spectaculair. Of je nu wat klungelig tot stilstand komt en je evenwicht verliest, of haaks landt en dus keihard van je motor afvliegt, je rijder gaat in beide gevallen als een zak aardappelen naar de grond. Je spawnt soms zelfs voordat je de modder raakt alweer op je motor. Niets aan de hand mensen, we gaan gewoon weer verder luisteren naar dat eentonige gevroem-vroem…

De lijst aan kleine minpunten is lang. Ze zouden op zichzelf geen dealbrekers zijn, maar ze dragen wel hun steentje bij aan de weinig enerverende ervaring van de game. Het is lastig in te schatten wanneer je op je plaat gaat en wanneer niet. Bij het ene tikje lig je direct onderuit, andere keren incasseer jij of een andere motorrijder een flinke klap en gebeurt er niets. Soms word je ook terug op de track geplaatst als je maar een centimeter van de baan af gaat, andere momenten mag je vrolijk naast het circuit scheuren en is er niets aan het handje. En dan nog het PlayStation 2-gezicht van je teamleider, het afschuwelijke Barbie: Jersey Shore Editie-voorkomen van de pitspoezen, de details die soms pas op het laatste moment in de moddersporen of borden langs de kant verschijnen, de hakkelende framerate tijdens openingsanimaties en de toch tegenvallende laadtijden… uit alles blijkt wel dat er weinig moeite is gedaan om nog echt iets van MXGP te maken.

Schaarse pluspunten
We zouden graag zeggen dat er veel tijd is gestoken in bijvoorbeeld de carrièremodus, maar eigenlijk biedt deze ook weinig nieuws onder de zon als je al eerdere games van deze ontwikkelaar hebt gespeeld. Oké, toegegeven, ook al is de carrièremodus in exact dezelfde vorm, met dezelfde menu’s, dezelfde opties en zelfs dezelfde voice-over terug te vinden in bijvoorbeeld MotoGP, de modus doet gewoon zijn werk. Je tekent bij een klein team, doet mee aan races van Valkenswaard tot het in Qatar gelegen Losail, grossiert modderige medailles om uiteindelijk wereldkampioen in MX1 te worden.

De carrièremodus is bovendien uiterst geschikt om die andere paar schaarse pluspunten van MXGP in de praktijk te zien. Hier laat de game namelijk zijn ware simulatie-aard zien. Door de vering, de versnellingen en de remmen van je motor anders af te stellen, gedraagt de stalen ros zich ineens heel anders. Pas als je daarmee gaat klooien, valt ook een andere vernieuwing echt op. Terwijl je met de linkerpook van je controller je motor bestuurt, kun je met de rechterpook de rijder bedienen. Zo kun je je gewicht verplaatsen in bochten of op cruciale momenten als je je evenwicht dreigt te verliezen en zo fatale valpartijen voorkomen. Handig als je net wat stabiliteit hebt ingeleverd ten faveure van snelheid of wendbaarheid.

Ook al zat deze ‘nieuwigheid’ in 2009 al in THQ’s MX vs. ATV Reflex, het is best wel cool als je dit onder de knie krijgt. Er ontvouwt zich dan een best aardige motocrosssimulatie, maar je moet wel opgewassen zijn tegen die slaapverwekkende ervaring die de rest van de game je voorschotelt. Misschien adverteren er daarom zoveel energiedrankjes in deze game.