LarsCornelis Geen langdradige intro met auto- of treinritjes, maar gewoon gelijk van links en rechts beschoten worden door nazi-bommenwerpers. Een paar explosies later word je bijna aan stukken gescheurd door Panzerhunden terwijl boven je een sfeervolle banier met een hakenkruis wappert. Wolfenstein: The New Order begint zoals ‘ie eindigt: met vrijwel non-stop schieten en beschoten worden. Een nostalgische – maar daardoor ook juist frisse – wind in het shootergenre.
Grote binnenzakken
Er is dan ook alles aan gedaan om dit schieten zo leuk en interessant mogelijk te maken. Om te beginnen beschikt held B.J. Blazkowicz over verdraaid grote binnenzakken, waardoor hij zonder enig probleem wat pistolen, twee machinegeweren, een sniper, een volautomatische shotgun en een hele lading vlijmscherpe messen meesjouwt. Wolfenstein kiest niet voor een realistische aanpak zoals de meeste shooters tegenwoordig, waarin je beschikt over slechts één wapen en een sidearm. Sterker nog, je kunt vrijwel ieder wapen – zelfs de sniper rifle en de automatische shotgun – dual wielden. Helemaal tof is om dan je ene wapen op de primaire vuurmodus en de ander op de secundaire te zetten. Dan heb je ineens in je rechterhand een machinegeweer en in je linker een automatische granaatwerper! En geloof ons, als je met die combinatie een bunker binnenstormt, spreekt al snel niemand meer Duits.
Ook als een vloedgolf aan lood lichamen uiteen rijt, is duidelijk dat voor Wolfenstein: The New Order meer naar zijn voorgangers, dan naar zijn tijdsgenoten is gekeken. Hoofden exploderen, ledematen vliegen in het rond en een welgemikte granaat verandert een Duitser in één klap in een hoopje bloed en organen – precies zoals we dat zagen in Return to Castle Wolfenstein. Fijne bijkomstigheid hiervan is dat het schieten ‘goed’ aanvoelt. Je haalt niet zomaar de trekker over en verderop vallen wat poppetjes om, je kogels hebben echt impact. Dat klinkt triviaal, maar het is extra belangrijk bij een shooter als deze dat de trekker overhalen een aangenaam gevoel geeft. De gore is overigens niet eens choquerend, daar is het niet realistisch genoeg voor. Het is een van de vele details waarmee ontwikkelaar Machinegames inspeelt op de nostalgische gevoelens, net als dat je health weer uit 100 punten bestaat en je dus weer ouderwets healthpakketjes moet zoeken. Het is weer even helemaal 2001.
Kogels zijn gek genoeg schaarser dan je misschien zou verwachten. Zeker wanneer je twee wapens hanteert gaan de kogels er harder doorheen dan bier tijdens het Oktoberfest. Het is daarom ook van tijd tot tijd nodig een tandje terug te schakelen en gelukkig biedt Wolfenstein: The New Order daar alle gelegenheid toe. Door sloten te forceren, elektronische panelen te hotwiren of in nauwe luchtschachten te kruipen (hoe doet Blazko dat toch, met die onmenselijk brede schouders van hem?) is er vaak een alternatieve, meer stealthy route voorhanden, zodat je altijd wel een mes net onder de rand van de volgende Stahlhelm kunt plaatsen. Of je nu in een nazikasteel, concentratiekamp, U-boot of Londens ruimtevaartmuseum zit.
Nazi’s op de maan
Wolfenstein: The New Order is weliswaar een shooter van de oude school, maar een standaard Tweede Wereldoorlog-shooter zoals we die vijftien jaar geleden veel zagen, is het niet. De occulte setting uit eerdere Wolfenstein-games is ingeruild voor een meer futuristisch verhaal met navenante locaties. Want als de nazi’s in deze alternatieve geschiedenis de Tweede Wereldoorlog hebben gewonnen en daarom in 1960 druk bezig zijn met de maan te bezetten, is er ook geen plaats voor alleen maar grauwe loopgraven en dito V2-raketbases die we al honderd keer Duitser-vrij hebben gemaakt. Het is voor de afwisseling wel eens interessant om nazi’s te doorzeven in een planetarium! De overdaad en rode banieren, nazigoud, Duitstalige propaganda en hakenkruizen die werkelijk overal zijn geplaatst, geeft echter zelfs dit soort onwaarschijnlijke locaties nog steeds een Tweede Wereldoorlog-vibe.
Heel sterk is het verhaal overigens niet. Het is grappig om te zien hoe geavanceerd het Derde Rijk in 1960 is en hoe de skyline van Londen louter door vlaggen met hakenkruizen wordt gekenmerkt, maar het blijft toch materiaal voor een B-film. Blazko hopt ook tussen Berlijn en Londen alsof het vijf minuten fietsen is en weet steeds verrassend eenvoudig aan het totalitaire naziregime te ontkomen. Storend is dit ook weer niet; het verhaal staat duidelijk in dienst van de levels, in plaats van dat er levels zijn bedacht om de continuïteit van het verhaal te waarborgen. Het is slechts een excuus om concentratiekampen en U-boten aan elkaar te knopen. De Inglourious Basterds-achtige personages wisten we dan weer wel te waarderen. De liefhebber kan als de game na zo’n vijftien uur is uitgespeeld, nog een keer opnieuw beginnen en zo een alternatieve verhaallijn ontgrendelen of speuren naar de talloze stukken nazigoud en enigmacodes die in ieder level verborgen zitten.
Geen Duitse degelijkheid
Naast het matige verhaal zijn wel wat meer minpunten op te sommen. De AI is bijvoorbeeld niet zo best. Nazi’s gooien zich gewillig voor jouw kogelspuwende machinegeweren en deinzen geen centimeter achteruit als je een soldeerbrander op hun gezicht zet. Ook zitten er genoeg glitches in, van kogelhulzen die blijven zweven en lichamen die door een muur vallen, tot B.J. die met zijn voeten muurvast komt te zitten tussen traptreden. Geen van deze minpunten zijn echter storend genoeg om het plezier, de ouderwetse lol van gewoon wat nazi’s doorzeven, in de weg te staan. Zie het alsof je eindelijk die gestolen fiets van je opa terugkrijgt, maar dat er wel wat krasjes opzitten.
Deze game is gespeeld op de PlayStation 4.