Eelco Hanou Wanneer je jouw hoofdpersonage al in de eerste minuten van het verhaal laat vermoorden, getuigt dat óf van creativiteit, óf stupiditeit. Met dat eerste zit het in Murdered: Soul Suspect wel goed, want je bent als spook getuige van je eigen moord en probeert vervolgens de moordenaar op te sporen. Maar net als elke geest grijpt de game faliekant mis wanneer het iets probeert te bereiken.
Waar is het spookhuis?
De ellende begint al bij het verkennen van de hub-wereld Salem. Dit Amerikaanse stadje kennen we dankzij de lugubere geschiedenis van heksenvervolgingen in de 17e eeuw, waarvan de getergde zielen nog altijd ronddwalen. Ondanks dat je als geest door de meeste muren kunt lopen, voelt Salem bijzonder lineair aan. Gebouwen die door de inwoners heilig zijn verklaard, zijn niet te betreden en de spookachtige overblijfselen van voorwerpen blokkeren veel steegjes en doorgangen. Naast een soort duistere charme zorgt dit ook voor een hoop frustratie, omdat het voelt alsof je je door een doolhof moet manoeuvreren. Bij het zoeken naar de volgende plaats delict drukten we telkens op het touchpad van de PlayStation 4 om de map te raadplegen, om eraan herinnerd te worden dat die er niet is.
Jammer, want het dreigt soms te verhullen dat Salem een interessant verhaal draagt. Detective Ronan O’Connor, een fedora dragende ex-crimineel die moet afrekenen met zijn getroebleerde verleden om zich bij zijn vrouw in de hemel te mogen voegen, balanceert op het randje van cliché. Zware stem, sigaret in de mondhoek, hier en daar een cynische opmerking, je kent het wel. Maar dankzij het koppige meisje Joy vervalt zijn personage nooit in stereotypes. Als medium is zij voor Ronan van belangrijke waarde bij het oplossen van zijn moord en het mysterie rond de Bell Killer. Maar het koppige meisje heeft ook haar eigen belangen om hem te helpen en dat zorgt voor vermakelijke scènes wanneer het duo bij elkaar komt. Een paar plot twists hier en daar houden bovendien lang genoeg een wortel voor je neus om het vele backtracken te trotseren en het verhaal interessant te houden.
Alles wat daarbuiten valt is echter een stuk minder aangrijpend. Sterker nog, met de hoofdmoot van het detectivewerk in Murdered is iets fundamenteel mis. Zodra we op een plek des onheils aankomen krijgen we de aanwijzingen al vakkundig door de strot geduwd. Zwevende letters vormen zinnen als ‘wat kwam de moordenaar hier doen?’ of ‘Zoek uit wat de connectie is tussen de moorden’ op het scherm. Als de game vindt dat je te ver afdwaalt of een object over het hoofd dreigt te zien, steekt het daar op extreem betuttelende wijze een stokje voor. Alles wat relevant is heeft men in een ruimte van een paar vierkante meter gepropt en is door de opspringende button prompts moeilijk te missen. De illusie dat je zelfstandig tot een oplossing kan komen ben je al heel snel kwijt.
Sesamstraat
Wanneer je expres buiten de lijntjes probeert te kleuren, zie je dat dat geen enkel verschil maakt. Het oplossen van een moord behelst niet veel meer dan het aanklikken van een paar relevante trefwoorden als ‘bang’ of ‘gewurgd’, of het verbinden van een paar plaatjes, pardon, ‘herinneringen’. Het is deductie van het niveau Sesamstraat. Bij het maken van een foute connectie gaat jouw rating omlaag en moet je het opnieuw proberen. Die lagere rating heeft echter geen enkele consequentie. Waar je in een game als L.A. Noire nog tot een totaal verkeerde conclusie kan komen, is daar hier geen sprake van. In plaats van een voldaan gevoel dat je na een briljant staaltje detectivewerk zou hebben, laat Murdered je gekleineerd achter, met de hoop dat het volgende onderzoek meer om het lijf heeft.
Maar die hoop wordt nooit beantwoord en de gameplay wordt zelfs nog verder afgebroken door vervelende fouten. Als Ronan kunnen we bezit nemen van personen, maar als we dat doen blijven we regelmatig vastzitten omdat de toebehorende knop niet meer reageert. Op een aantal scripted momenten na heeft die vaardigheid sowieso weinig nut, omdat elke inwoner doelloos rondloopt of in het oneindige staart. Gedachtenlezen is net zo onzinnig, want ze dreunen niet meer dan twee ongeïnspireerde zinnetjes op. Soms valt de voice-acting zelfs helemáál weg of blijft de game een moment hangen. Zo’n slordig product zijn we op de PlayStation 4 nog niet eerder tegengekomen.
Ons grootste vraagteken stellen we bij de zogenaamde stealth-segmenten. In de schemerwereld van Salem zwerven kwaadwillende demonen rond en de game stelt voor om ongezien met ze af te rekenen. Dat doe je door ze te benaderen via geestelijke overblijfselen, waar Ronan zich in kan verstoppen. In de praktijk kun je die totaal negeren, want als je wacht tot een demon je de rug toekeert om er vervolgens keihard op af te rennen bereik je hetzelfde. Waar men precies de toegevoegde waarde van dit onderdeel in dacht te zien, is ons een raadsel. Het is saai en frustrerend, maar zeker niet spannend.
Tastbaar
De stille kracht die de game ondanks zijn gebreken nog dragelijk maakt, is de geschiedenis van het dorp en haar inwoners. De ronddwalende, gekwelde geesten uit het verleden hebben soms moeite om hun dood te accepteren en daar helpt Ronan graag een handje bij. Zo moesten we een meisje helpen zoeken naar de plek waar de moordenaar haar lijk verstopt heeft, en konden we een andere vrouw naar het hiernamaals helpen door haar te overtuigen dat haar man niet vreemdging en ze dus geen zelfmoord had hoeven plegen. Ook krijg je een hoop informatie mee over de gruwelijke heksenvervolgingen en andere moorden in Salem, het verleden van Ronan en zijn vrouw, en nog veel meer. Het maakt de spookachtige wereld van Murdered toch nog een beetje tastbaar.
Deze game is gespeeld op de PlayStation 4.