ThijsBarnhard Het is misschien moeilijk voor te stellen, maar toen de film Alien in 1979 in première ging renden bioscoopbezoekers gillend en schreeuwend de zaal uit. Het verhaal gaat dat het publiek al de rillingen kreeg van een ruimteschip dat op een verlaten planeet neerdaalde. Het is daarom eigenlijk best gek dat er nooit eerder een game is geweest die ook maar een poging heeft gedaan om net zo intens en griezelig te zijn als die eerste Alien.
.
Alien: Isolation doet dit wel en dat is iets om enthousiast van te worden. In tegenstelling tot het rampzalige Aliens: Colonial Marines en de vele minder rampzalige, maar daardoor nog geen goede -andere delen is er eindelijk eentje die echt durft om op horror de nadruk te leggen. In Isolation speel je als Amanda Ripley (dochter van), die op wat deleted scenes uit Aliens na nooit eerder in beeld is gekomen. Deze Ripley komt net als haar moeder in aanraking met de Xenomorph, een even intelligente als angstaanjagende buitenaardse jager die het op alles dat leeft heeft gemunt
Random schrikmomenten
Dat je in Isolation zit opgesloten samen met dit wezen, is al geen pretje. Erger wordt het wanneer je merkt dat het ruimestation grotendeels bestaat uit donkere ruimtes. Isolation geeft je zo al snel het gevoel dat je ook krijgt wanneer je een game zoals Amnesia of Outlast speelt. Achter ieder hoekje zou in principe een schrikmoment kunnen schuilen. Het bijzondere van Alien: Isolation is dat het monster ook echt achter ieder deurtje of rooster zou kunnen zitten.
De kunstmatige intelligentie van het wezen past zich constant aan en zou geen twee keer hetzelfde moeten zijn. Omdat je jezelf niet of nauwelijks kunt verweren, is vluchten je enige optie. Want zodra je gepakt wordt, is het game over. Wie het daarna opnieuw probeert maakt zich natuurlijk op voor weer een confrontatie. Alleen de Xenomorph duikt dan misschien heel ergens anders op, of wellicht wel helemaal niet. Zo wordt Isolation, onlangs dat er maar één Xenomorph op het schip aanwezig is, nog verdomd spannend.
Toch is het niet alleen de Alien die Isolation eng moet maken. Het schip zelf is met zijn gekraak, gezoem van ouderwetse sciencefictionbeeldschermen en donkere hoekjes sowieso geen leuke plek om rond te neuzen. Uiteraard is dat precies wat je moet doen, want wil Amanda Ripley overleven, dan moet ze met losse onderdelen handigheidjes zoals bommen en andere technologische knutselwerkjes in elkaar flansen. Aan gewone wapens is namelijk een chronisch tekort en met je vuisten ga je het niet winnen van een Xenomorph.
Androids en CRT monitoren
Hoewel de Xenomorph duidelijk de hoofdattractie is van Isolation, is er nog meer ‘leven’ te vinden op het ruimtestation. De synthethics doen met hun witte ogen en melkachtig ook een aardige duit in het zakje wat betreft griezeligheid. Misschien nog wel belangrijker is dat ze bijdragen aan die authentieke Alien-sfeer. Het is zeker geen voortdurende knipoog naar iconische momenten, maar er zijn genoeg overeenkomten met de films. De stijl van het ruimtestation voelt met zijn dikke CRT-monitors en gedateerde besturingsprogramma echt aan als een futuristisch schip dat ergens in de jaren zeventig is bedacht. Ook de radar, waarmee je bewegingen om je heen kunt detecteren, jaagt je met hetzelfde iconische getik als in de film de stuipen op het lijf.
Geen Colonial Marines
Dat Alien: Isolation zich zo richt op horror baart ons aan de andere kant ook een beetje zorgen. Hoe lang wordt het spel en blijft het griezelen en gruwelen leuk, of blijkt de Xenomorph toch ontzettend makkelijk om de tuin de leiden. En als de game aan de korte kant blijkt, is er na het uitspelen dan nog wat te doen?
De speelbare E3-demo gaf gelukkig goede hoop. Het ging hier om een speciale challenge-modus waarin je binnen een korte tijd een opdracht in een afgesloten gedeelte van het ruimtestation moest volbrengen. Dat moet de herspeelbaarheid al een stukje verlengen. Sowieso was Isolation echt te spelen op de beurs. De gameplay bestaat dus echt en dat is nu al een verbetering ten opzichte van Aliens: Colonial Marines.