LarsCornelis De beste game van 2013 nog nét een klein beetje beter maken? Laat dat maar aan Naughty Dog over. Ze plakken ‘Remastered’ achter The Last of Us en maken die titel nog waar ook. De game loopt beduidend beter, komt compleet met alle dlc (dus ook het bijzondere Left Behind) en is aangevuld met de enorm verslavende Photo Mode.
De meest opvallende verbetering aan The Last of Us: Remastered, is dat de game een stuk beter draait dan op de PlayStation 3. Natuurlijk, niemand klaagde vorig jaar rond deze tijd dat The Last of Us lelijk, hakkelig of blurry was, want de game zag er al fenomenaal uit en liep als een trein. Op de PlayStation 4 komt het post-apocalyptische Amerika toch nog net iets beter uit de verf. De omgeving wordt bijvoorbeeld niet meer vaag wanneer je de camera zwenkt, zodat je altijd overal vlijmscherp ziet hoe door mensen gebouwde steden langzaam weer worden overgenomen door de natuur. Ook schaduwen zijn een stuk mooier, al is het jammer dat je de game moet locken op 30 frames om écht vlijmscherpe schaduwen te zien. Dan hebben wij toch liever die hoge framerate. Gelukkig geeft de game je de keuze.
Nadeel van die scherpere en vloeiendere beelden is dat kleine schoonheidsfoutjes nu meer opvallen dan een jaar geleden. Zo ziet een met klimop overwoekerde wolkenkrabber in het begin van de game er opeens wel erg ‘plat’ uit. Toen we ter vergelijking weer even de PS3 opstartten, bleken de planten daar ook al zo plat als een dubbeltje. Blijkbaar werd dat destijds door de iets lagere resolutie beter verdoezeld. Of we waren toen al weggeblazen door de game als geheel, terwijl we nu elk detail onder het vergrootglas leggen.
Lach eens naar het vogeltje
Het is dan ook wel erg aantrekkelijk om in The Last of Us: Remastered elk detail te bestuderen, dankzij de nieuwe Photo Mode. Met één druk op de L3 zet je de tijd even helemaal stil en kun je bijna helemaal vrij de camera bewegen, spelen met wat filters en frames om zo net die ene bloederige headshot, prachtige zonsondergang of zoveelste frons op Joel’s altijd narrige voorhoofd te vereeuwigen. Heb je eenmaal het perfecte plaatje samengesteld, dan rest je nog op de share button van de PS4-controller te duwen om het kiekje met de rest van de wereld te delen.
Een fotomodus klinkt niet revolutionair en zou in veel games niet eens opwindend zijn, maar het blijkt een feature die The Last of Us op het lijf geschreven is. Het spel is tenslotte ontzettend gedetailleerd en fascinerend. Elk reclamebord, elk gebouw, iedere gezichtsuitdrukking, draagt bij aan het prachtige verhaal van de game en is daadwerkelijk de moeite om vast te leggen. Alle screenshots in deze recensie hebben wij dan ook zelf vastgelegd tijdens het spelen.
Helemaal perfect is de Photo Mode trouwens niet. Jouw personage is namelijk altijd het ‘middelpunt’ van de foto; je kunt de camera niet helemaal vrij door de omgeving bewegen. Op zich begrijpelijk, omdat je de Photo Mode dan zou kunnen misbruiken om precies te zien waar de vijanden zich in de volgende ruimte bevinden. Nadeel hiervan is echter dat het soms lastig is bepaalde kodak-momentjes goed vast te leggen. Probeer Ellie maar eens close-up in beeld te krijgen als ze weer eens voorleest uit haar slechte woordgrappen-boekje, terwijl de camera aldoor om Joel draait. Onmogelijk is het niet, maar het vergt meer moeite dan noodzakelijk zou moeten zijn.
Opgepoetste parel verliest zijn glans niet
Bovenal is de toegevoegde waarde van deze vernieuwingen in de Remastered-editie illustrerend voor de algehele kwaliteit van The Last of Us. Alle lofzang die de game vorig jaar oogstte, blijkt nog altijd even gegrond. De technische verbeteringen en de Photo Mode maken het geloofwaardige post-apocalyptische Amerika nog tastbaarder. De emoties van Ellie en Joel nog geloofwaardiger. De ontroerende scènes waarin Ellie enthousiast wordt van alles dat doet denken aan de vroegere beschaving, nog memorabeler. Het eerlijke, onverbloemde en taboedoorbrekende verhaal dat de standaard singleplayer en het nu bijgesloten Left Behind samen vormen, staat nog steeds fier overeind en is zonder enige twijfel het grootse pluspunt aan The Last of Us: Remastered.
Maar ook de gameplay blijkt nog altijd sterk te zijn. Het constant op je hoede zijn voor de geïnfecteerden of al even gevaarlijke rovers brengt spanning en uitdaging met zich mee, net zoals dat het afstruinen van keukens voor scharen, verband en plakband om wapens of medische hulpmiddelen mee te knutselen, realistisch aanvoelt. Samen zorgt het ervoor dat overleven in The Last of Us echt een uitdaging is die meer behelst dan de kogels van je tegenstander ontwijken. Zeker op de enorm pittige Grounded-moeilijkheidsgraad, die voorheen onderdeel was van dlc, maar bij deze Remastered-editie gewoon al zit inbegrepen én direct beschikbaar is. Je hoeft de game dus niet eerst uit te spelen, voordat je hogere moeilijkheidsgraden vrijspeelt.
Ook alle multiplayer-dlc zit gelijk bij Remastered inbegrepen. Nu is de multiplayer wel het laatste waar je een game als The Last of Us voor aanschaft, maar met alle extra maps die het afgelopen jaar zijn toegevoegd is Factions toch behoorlijk uitgedijd. Wie dus wel houdt van een potje competitief survivallen, kan online genoeg ontdekken.
Vooral voor nieuwkomers
Wie de pluspunten van het originele spel en de verbeteringen van deze Remastered-editie bij elkaar optelt, komt ook tot de conclusie dat die paar schaarse minpunten onveranderd zijn gebleven. Nog steeds valt die haast perfecte post-apocalyptische ervaring keihard aan diggelen wanneer Ellie vlak voor een Clicker langs rent en geen van beiden een spier verrekt. Ook is het jammer dat de game je soms forceert om iedereen in een afgesloten omgeving te vermoorden, voordat je verder mag. Zo ontneemt de game je de vrijheid om écht te overleven op jouw manier en confrontaties met meerderheden wijselijk uit de weg te gaan.
Daar komt bij dat deze Remastered-editie beter hád gekund. Dat klinkt misschien als een flauw minpunt, want zoveel ruimte voor verbetering is er ook weer niet. Maar als we dan Ellie’s tamelijk onbeweeglijke paardenstaart zien, denken we voortdurend aan de lokken van Lara Croft die in Tomb Raider: Definitive Edition eerder dit jaar wél dansten alsof Lara in een Andrélon-reclame zat. Stuk voor stuk zijn het maar kleine minpunten die The Last of Us heus niet minder verschrikkelijk goed maken, maar wel minpunten die bezitters van het origineel misschien ervan weerhouden nogmaals deze game te kopen. Aan eenieder die The Last of Us nog nooit gespeeld heeft is de boodschap ondubbelzinnig: ga die game nou éindelijk eens spelen.