ThijsBarnhard Waarom maken al die Nintendo-personages elkaar eigenlijk het leven zuur? Geen andere Smash Bros weet daar zo goed antwoord op te geven als het eerste deel, dat in 1999 op de N64 verscheen. Een magische handschoen pakt een Mario- en Pikachu-pop op, legt ze neer op een doodgewoon bureau en knipt na tot drie afgeteld te hebben met zijn vingers.
De poppen springen tot leven en staan meteen klaar om elkaars hersens in te slaan. Is het een gekke fantasie van iemand die met zijn action figures aan het spelen is? Moet die magische hand de speler voorstellen? Het doet er eigenlijk niet eens toe. Het resultaat is namelijk Super Smash Bros, een fantastische partygame in de vermomming van een vechtgame.
Smash Kers
Geef vier spelers zo’n onhandige N64-controller in handen en er ontstaat magie. De Nintendo 64 was voor Smash Bros al de koning van de multiplayergames, maar deze game vormde de kers op de taart. Niet iedereen heeft iets met vechtgames, maar de cast van Smash Bros is zo divers en bestaat uit zoveel oude bekende dat iedereen zonder de game ooit gespeeld te hebben een favoriet kan hebben.
Ingewikkelde knoppencombinaties voor combo’s zijn voor het spelen niet nodig en dat zorgt ervoor dat iedereen die ook maar een beetje games kan spelen wel een paar moves tevoorschijn kan toveren. Toegankelijk en oppervlakkig liggen echter gevaarlijk dicht tegen elkaar aan.
Smash Bros valt gelukkig niet in die valkuil. Omdat je in zekere zin zelf je combo’s in elkaar sleutelt door bijvoorbeeld je tegenstander eerst te verlammen, hem de lucht in te schoppen en hem vervolgens naar de linkerkant van het scherm te lanceren, is er echt wel verschil te ontdekken tussen goede en slechte spelers.
Minder dan Melee
Smash Bros op de 64 weet aardig de basis te introduceren, maar er is een goede reden waarom het eigenlijk nooit over deze game gaat wanneer er fel gediscussieerd wordt over welke Smash de beste is. Melee heeft charged Smash-attacks, waarmee de game net even anders speelt, en het verschil in snelheid is ook niet zomaar te negeren. Brawl heeft ondertussen de meest uitgebreide selectie van vechters terwijl het tegelijkertijd ook een ware encyclopedie van Nintendo-feitjes is met alle te verzamelen trofeeën, stickers en CD’s.
Smash Bros 64 is vergeleken met zijn opvolgers een beetje kaal. Alleen van de speelbare personages zijn er trofeeën vrij te spelen en met een keuze uit twaalf Nintendo-bekenden zijn dat er niet bepaald veel. De zogenaamde singleplayer is daarnaast weinig meer dan een reeks van gevechten, met de almachtige handschoen, Master Hand, als eindstation. Voor wie geen heftige dosis nostalgie koestert voor deze eerste Smash Bros is de game dan ook een beetje moeilijk aan te raden.
Er valt echter ook genoeg aardigs te zeggen over Smash Bros 64. Arena’s zoals Hyrule Castle en Saffron City zijn nog steeds erg tof, terwijl ze jammer genoeg nooit een terugkeer hebben gemaakt in een latere game. Super Smash Bros introduceerde daarnaast, voor die tijd, redelijk onbekende figuren zoals Ness en Samus aan een groter publiek. Van Earthbound en Metroid hadden velen in 1999 nog nooit gehoord! Alleen daarvoor al mogen we Super Smash Bros 64 enorm dankbaar zijn.
Met Smash Bros 4 in het vooruitzicht is de kans nog groter dat de eerste Smash Bros verder in aanzien daalt. Voor een game die zoveel invloed heeft gehad op de latere delen is dat ergens wel jammer. Start je N64 of Virtual Console daarom nog eens op, speel een paar potjes Smash Bros en probeer niet te denken aan hoeveel sneller Melee of hoeveel uitgebreider Brawl wel niet is. Smash Bros is een mooi stukje geschiedenis, voorbijgestreefd door zijn opvolgers.