Driveclub review – PGR voor de nieuwe generatie

”Blijf van m’n kont af, Joe!”, roep ik in de headset terwijl collega De Schrik van Burik zijn neus in mijn achterste wringt. Een ferme tik op mijn billen en ik spin van de baan. Straf voor mij: ik snijd achterstevoren de bocht af en moet vijf seconden langzaam rijden. Straf voor Joe: helemaal niks. Als een recalcitrante leerling die achter de rug van de juffrouw een prullenbak door het lokaal smijt en zijn klasgenoot naast hem aanwijst wanneer mevrouw zich woest omdraait, zo voelt het. Race verneukt. ”Ah joh, rij gewoon voor de punten”, merkt één van de Power Unlimited-coureurs cynisch op. Hoongelach volgt.

Het concept van Driveclub is briljant: spreek zowel racefans als noobs aan door de races om punten scoren en samen racen te laten draaien. De Max Verstappens onder ons rijden voor het podium, de wegpiraten halen lol uit scoren voor hun club. Vreemd genoeg werkt het niet. Wanneer je plaatsneemt achter het stuur van één van de vijftig prachtbolides in Driveclub wil je maar één ding: als eerste over die finishlijn komen. Onderweg naar die finishlijn pak je af en toe een snelheidsrecord af van een ander, drift je voor punten en probeer je op een bochtenstuk als beste de ideale lijn te volgen. Prima, maar wat bijblijft zijn de tranen om die achtste plek.

Moeilijk
Ontwikkelaar Evolution Studios probeert dus het roer van het racegenre om te gooien. Het resultaat is een game die van top tot teen is gebouwd op sociale fundamenten. Samen racen, samen punten scoren, samen lachen, samen huilen. Stel je voor: jij neemt het met Team Rood op tegen Team Blauw, zes tegen zes. Omdat niet iedereen even snel is vormen zich meerdere gevechten over het hele circuit. Je wilt niet die gast zijn die het verkloot voor de rest van je clubje coureurs door machteloos twaalfde te worden. Dus zet je de achtervolging in op nummer elf, tik je ‘m van de baan en scoor je net twee punten extra om jouw team te laten juichen.

Op die momenten is Driveclub tof. De game rijdt lekker, ziet er prima uit, heeft een snelheidsgevoel waar Lewis Hamilton de bibbers van krijgt en wakkert de concurrentiestrijd tussen gamers en hun clubs flink aan. Op andere momenten zit je als doorgewinterde multiplayerspeler je achter de oren te krabben over de vreemde keuzes die ontwikkelaar Evolution Studios maakt. Dat, en het feit dat de Driveclub die je nu in de winkel koopt niet de Driveclub is van over pakweg een jaar, maakt deze game ongelofelijk moeilijk in te schatten en te beoordelen.

Met je heilige koe op de gulden middenweg
Wel gemakkelijk te beoordelen is de race-ervaring. Driveclub voelt als een nieuwe generatie Project Gotham Racing. Het tempo ligt hoog, de game is lekker uitdagend en er wordt voldoende aandacht besteed aan realisme om het racegevoel te kweken. Verwacht je een pure arcaderacer, dan kom je van een koude kermis thuis; verwacht je Gran Turismo dan ga je je ergeren aan de mindere controle die je over je bolides hebt. Driveclub bewandelt de gulden middenweg. Je zult circuits echt uit je hoofd moeten leren en je skills aan moeten scherpen om on- en offline mee te kunnen komen, maar de game is vanaf de eerste seconde op het circuit direct tof.

Grote factor in de totale ervaring is het uiterlijk. De graphics van Driveclub zijn bij vlagen magisch. Waar omgevingen er an sich gewoon goed uitzien, valt je bek open bij de dynamische lichteffecten. Nachtraces waar je dashboard wordt verlicht wanneer een achterligger in je nek zit te hijgen, verblind worden door de opkomende zon, het dashboard dat in je voorruit reflecteert op basis van hoe die zon staat, het vuurwerk bij de finish; Driveclub haalt een grammetje meer uit de PlayStation 4-motor. Vooral races waarin de tijd voorbijvliegt (kun je zelf instellen) worden daarmee de etalage voor wat de game wel niet in huis heeft. Het prima motorgeluid maakt het plaatje compleet.

Zit je eenmaal achter het stuur van je Scuderia, je Huayra of je BAC Mono, dan zit je goed. Stap je uit, dan verandert de situatie. De gemengde gevoelens zijn een optelsom van uiteenlopende redenen. Neem online. In de multiplayer heb je alleen de optie om mee te doen aan vooropgezette events; zelf een lobby met je eigen regels maken is onmogelijk. Neem de clubs: het idee dat je punten scoort voor je club en daar ook weer beloningen mee vrijspeelt is cool, maar beperkt tot maar één club. Wat als je meerdere vriendengroepen hebt en met ieder groepje een andere club wilt starten?

Of neem de wat zielloze singleplayer, de lange lobbywachttijd terwijl je maar tien seconden krijgt om een afgewogen autokeuze te maken, het inconsequente strafsysteem, de soms opvallend grote autoverschillen binnen de verschillende klassen (je mag kiezen uit twee auto’s bij een tijdrit: met de één moet je een perfect rondje rijden om de richttijd te halen, met een gelijkwaardige kar maak je gerust een paar flikflaks onderweg en zet je alsnog fluitend de snelste tijd neer), het maximum van zes man in één multiplayersessie met vrienden terwijl races met totaal twaalf spelers zijn, en je hebt een game waar vooral meer in had gezeten met wat logisch denkwerk.

Knalfuif
Over de breedte genomen is Driveclub een hele toffe game. In plaats van een strikte scheiding tussen offline en online weet de game de brug goed te slaan, bijvoorbeeld met de optie om jouw in de singleplayer neergezette tijd te delen als uitdaging met de community. Het geeft die drive-veer (dank je, Youri) om ook offline te presteren en je vrienden daarna te laten zien wat je kunt. De verschillende multiplayer-events waar je aan meedoet zijn ook cool. Vooral tijdens endurance-ritten van twaalf rondes vergeet je alle kleine frustraties en geniet je – als het even kan vanuit dashboard-view met de HUD uit – van de besturing en omgeving.

Maar voor een game die zo hevig leunt op gezelligheid, is het onmogelijk om ‘m niet af te rekenen op de elementen die het feestje verstoren. Driveclub is bij vlagen een prachtig aangeklede knalfuif waarvan je zo snel mogelijk de foto’s op Facebook wil knallen en op Twitter zet hoe sick het laatste rondje wel niet was; te vaak zit je in een kringetje naar elkaar te staren terwijl iedereen zich afvraagt waarom de gastheer in godsnaam wel aan muziek, chips en absinth heeft gedacht, maar het bier is vergeten.