Sander van Dalsum Vluchtend voor de bloeddorstige Xenomorph krijg je maar weinig tijd om te genieten van het schitterende uitzicht op het verlaten Sevastopol-ruimtestation. In Alien: Isolation ben jij niet de jager, maar het doelwit van het inktzwarte, ‘perfecte organisme’. Het wezen dat in 1979 de hoofdrol speelde in Ridley Scotts sciencefiction-horrorfilm is enkel te ontwijken door te sluipen en verstoppen.
Studio Creative Assembly heeft een game ontwikkeld die het hart sneller laat kloppen. Niet alleen door de intense spanning, maar ook door de fantastische visuele vertolking van het Alien-universum. Het wanproduct dat Colonial Marines heet is snel vergeten wanneer je de eerste, voorzichtige stappen zet in de retro-futuristische bemanningsbasis.
Het verleden vernieuwd
Vijftien jaar na de gebeurtenissen uit de eerste film, besluit Amanda Ripley op het Sevastopol-ruimtestation op zoek te gaan naar antwoorden voor de vermissing van haar moeder, Ellen Ripley. Aan boord van de reusachtige ruimteconstructie bevindt zich namelijk een geluidsopname die gemaakt is op de Nostromo, het voertuig waar moederlief destijds officier van was. Niet wetend dat dit schip een Xenomorph huisvest, betreedt Amanda vol goede hoop het ruimtestation, waar geen crew te bekennen is en een doodse stilte heerst. Al snel kom je erachter dat je toch niet zo alleen bent als dat het lijkt.
De meest indrukwekkende rol is weggelegd voor het ruimtestation zelf. De vergane glorie van een ooit succesvol bedrijf klinkt door in vervallen leefruimtes en gangen die verlicht worden met knipperend licht. De VHS-kwaliteit van de film is tot in perfectie nagebootst zonder daarbij gedateerd of als een goedkoop trucje over te komen. Bij de nostalgie hoort ook de visie die men decennia geleden had, zoals de bakbeesten van computers waarop je commando’s intikt en het meubilair dat je tegenwoordig enkel in kringloopwinkels aantreft. Elke machinekamer of passagierslounge is met buitengewoon veel oog voor detail ontworpen. Door dat charme voel je je als Alien-liefhebber meteen thuis. Het saaie, geïsoleerde leven van een ruimtereiziger werd zelden zo goed vertolkt.
Geen vrienden
Maar voordat je jezelf comfortabel gaat voelen op Sevastopol breekt de hel los. Door de komst van het Xenomorph-wezen heeft de bemanning de afgelopen weken het slechtste in elkaar naar boven gehaald en schiet daarom op alles dat beweegt. Daarnaast is de gerobotiseerde onderhouds-eenheid , de zogeheten Working Joes, op hol geslagen en maakt met diens rubberen huid en glimmende ogen jacht op alles met een kloppend hart. Maar de Xenomorph die op elk moment uit een schacht kan springen is de grootste dreiging.
De alien is in tegenstelling tot het andere gevaar op het station niet te doden. Met je Motion Tracker in je vaak zwetende handen, zie je op een display alle nabije beweging, steeds sneller piepend zodra het onheil dichterbij komt. De reactie van het wezen is niet te voorspellen en dat maakt een zeer waardige tegenstander. Wanneer je het monsterlijke, blazende geluid achter je hoort, is het vaak al te laat. Verstoppen in kluisjes of onder bureaus biedt zelden garantie voor overleving.
Sluip, stop, kruip en bouw
Om levend van de zwevende roesthoop af te komen verzamel je voorwerpen om tegen je vijanden te gebruiken. Het menu waarin je dat doet is simpel opgezet en zorgt ervoor dat je niet al te veel tijd spendeert buiten het verhaal. Zo bouw je door enkele componenten te combineren een rookbom of een Noise Maker. Het gebruiken van zo’n afleidingsmanoeuvre is intuïtief. Wanneer je een vuurpijl op een groepje overlevenden gooit, ben je niet alleen onzichtbaar, maar zorg je ook voor de nodige aandacht van de Xenomorph. Op die manier vind je een weg naar je bestemming terwijl het wezen met de arme zielen afrekent.
Opdrachten die je moet vervullen om je een weg door het station te banen, zijn erg gemakkelijk, maar veelvuldig aanwezig. De eenvoudige mini-games die je toegang geven tot computers, beperken zich tot het in de juiste volgorde zetten van bepaalde vormpjes of het op tijd indrukken van toetsen. Niet geheel vervelend, maar na een tijdje voelt het lichtelijk als huishoudelijk werk en haalt het de vaart uit de game. Daarnaast houdt de ontwikkelaar je te lang bezig in bepaalde delen van levels, waarin je verplicht wordt sommige stukken wel vier keer opnieuw te bezoeken om enkel een knop om te zetten. Met de Xenomorph hijgend in je nek zorgt dit niet alleen voor spanning, maar ook voor frustratie – zeker wanneer je op je derde retourtje wordt afgemaakt en opnieuw mag beginnen.
Hetzelfde geldt voor de ‘trial and error’-factor van de game. Vaak is het niet duidelijk wat je moet doen om verder te komen en word je tijdens het zoeken naar een oplossing tig keer gedood. Daardoor rekt de lengte van de game nét te ver en voelt het als een vriend die na een logeerpartijtje iets te lang blijft hangen de volgende dag. Maar Creative Assembly zorgt er na de helft van de game voor dat er nog genoeg verandert binnen de gameplay van Alien: Isolation. Het sluipen wordt abrupt gestaakt wanneer je verplicht wordt om de Working Joes te lijf te gaan. De stealth-gedeeltes worden zo tijdelijk ingewisseld voor pure actie, waarin mijnen plaatsen en shotgun-kogels afvuren je hoogste prioriteit is. Dat voelt nergens als een stijlbreuk, de originele film kent genoeg van zulke scènes.
