Eelco Hanou Afgelopen zomer vroegen we van welke game jullie een HD-remake wilden zien. Niemand noemde Sleeping Dogs. Krap een maand later volgde de aankondiging van de Definitive Edition. We konden een speld horen vallen. Moeten jullie nu ineens wel enthousiast worden? Nee. Tenzij je deze onderschatte openwereldgame nog nooit gespeeld hebt en niet wil wachten op de remake van GTA V.
Zoals bij elke HD-remake profiteert ook Sleeping Dogs: Definitive Edition van een hogere resolutie en een (grotendeels) stabiele framerate. Daarnaast komt Hong Kong dankzij dynamische belichting, rookeffecten en een verhoogd aantal voertuigen en voetgangers nóg beter uit zijn verf dan op de vorige generatie consoles. Vooral bij een regenachtige avond, wanneer de vele koplampen en neon reclameborden in het wegdek worden gereflecteerd, is het genieten geblazen.
Zoetzuur en pittig
Toch kunnen we niet zeggen dat de kracht van de PlayStation 4 en Xbox One echt wordt aangeboord, zoals bij de remakes van Tomb Raider en The Last of Us regelmatig het geval is. Op momenten dat je op hoge snelheid door de stad rijdt of close-ups ziet van personages zien we weer even die game van twee jaar geleden tevoorschijn komen. En een opgevoerde pc-versie van toen is eigenlijk niet veel minder mooi. Als je je dan beseft dat je voor deze remake de volle pond moet betalen, terwijl de pc-versie regelmatig in de aanbieding is, dan voelt het prijskaartje van zestig euro een beetje onrechtvaardig. Maar de marginale grafische vooruitgang is daarvoor niet de enige reden.
Sleeping Dogs kennen we natuurlijk als de-game-die-bijna-gecanceld-werd. Activision liep ermee het bos in, bond het om een boom en liet het voor dood achter. Square Enix ontfermde zich over het project, maar vergat het vervolgens netjes af te werken… en heeft dat ruim twee jaar na release nog steeds niet voor elkaar gekregen. Het is verbazingwekkend. Waar we de vele ‘schoonheidsfoutjes’ in het origineel nog konden vergeven omdat de vloeiende gameplay overeind bleef, zijn ze nu niet meer te excuseren wanneer je als ontwikkelaar meent een ‘definitieve’ versie uit te brengen.
Als we de kleine, maar zeer storende fouten op een rijtje zetten, is het voor ons namelijk niet te bevatten dat ze überhaupt nog aanwezig zijn. Zo doet de camera tijdens achtervolgingen erg raar en beklimmen we als gevolg het verkeerde muurtje of blijven we achter het goede muurtje vastzitten. Na cutscenes vallen we plots onze dood tegemoet omdat we middenin de lucht worden teruggezet. Vrienden kunnen ons niet volgen omdat ze hun weg niet vinden, vijanden blijven middenin een kogelregen stilstaan of rennen als een blind paard op je af. Dialogen worden niet goed ingezet en lopen onnavolgbaar door elkaar. Bij het overvallen van een vrachtwagen vliegen we door het voertuig heen en na een frontale botsing op hoge snelheid voelen we nog steeds niet de impact die we zouden verwachten.
Wei F*cking Shen
Toch blijft dat zure gevoel niet lang overheersen. De gouden driehoek (oké, soms slechts bladgoud) van vechten, schieten en stunten konden we in het origineel enorm waarderen en is er nog steeds een die verrassend goed werkt. Vooral het vechten als undercover detective Wei Shen werkt nog steeds heerlijk. Je countert, combineert en executeert erop los dankzij de simpele, vloeiende besturing. De finishing moves zijn hierbij wederom het hoogtepunt: als we een vijand met zijn kop door een ventilator rammen of aan een vleeshaak spietsen, gaan onze nekharen overeind staan.
Ook de plottwists tijdens Wei’s missie om de Sun On Yee-triade van binnenuit te ontmantelen blijven interessant. De Chinese gangsters lijken soms meer Engelse scheldwoorden in hun vocabulaire te hebben dan een Amerikaanse redneck, maar dat vormt juist die B-filmcharme. Een B-film met hier en daar knipogen naar Infernal Affairs en zo’n beetje elke notabele Chinese actieklassieker. Maar dat maakt niet uit, want het slaagt erin om niet te voorspelbaar te worden, het tempo hoog te houden en elke keer leuke, gevarieerde missies in te leiden.
De twee DLC-pakketten (plus een aantal zijmissies en een hoop outfits) profiteren daar totaal niet van. Ten eerste geldt ook hiervoor onze eerdere kritiek; de paar uur aan extra missies zijn vermakelijk, maar matig afgewerkt en voegen niets substantieels toe aan de game. Ten tweede is het kapottrappen van demonen en sluiten van portalen leuk voor even, net als het in toom houden van boze menigtes als ‘politieagent’ Wei, maar gaat het zeer snel vervelen. Veel andere dingen kunnen we in de DLC namelijk niet doen. Na krap een uurtje missen we alweer de stoere gangster die brute executies uitvoert en kleurrijke Triad-leden op zijn pad tegenkomt. Een gemiste kans dus.
Die term past uiteindelijk nog het beste bij Sleeping Dogs: Definitive Edition: een gemiste kans. Het is vooral sneu voor wie gehoopt had op een verbeterd product, want dat is het niet echt geworden. Het is dezelfde game, met dezelfde hoogte- en dieptepunten. Dat betekent ook dat we opnieuw ontzettend veel plezier hebben beleefd. De gevarieerde missies, de grappige en soms huiveringwekkende personages, de vele randactiviteiten als races, vechttoernooien, collectibles, karaoke, et cetera; het is een tot de nok toe gevulde game die nu nóg completer is.