LarsCornelis Vier tot aan de tanden toe bewapende psychopaten? Check. Een planeet die vol zit met minstens net zo prettig gestoorden om af te schieten? Present. Meer loot dan je broekzakken aankunnen? Yep. Een gaziljoen wapens? Euh, we hebben ze niet allemaal geteld, maar voor het gemak vinken we die ook gewoon even af. Borderlands: The Pre-Sequel! (dat is de eerste en laatste keer dat we die titel met uitroepteken schrijven) is wat dat betreft een echte Borderlands, maar kleurt misschien iets te braafjes binnen de lijntjes.
Ditmaal mogen we kleptomanisch te werk gaan op Elpis, Pandora’s maan. Huurmoordenaar Athena, revolverheld Nisha, enforcer Wilhelm en eindbaas Claptrap worden naar deze wetteloze zwevende rots gestuurd om in naam van Handsome Jack orde op zaken te stellen. Inderdaad, een hele bende oude bekenden. In het verleden hebben we zelfs lijnrecht tegenover enkele van deze personages gestaan, maar in The Pre-Sequel is iedereen, ook Handsome Jack, een ‘goeie’… voor zover een plunderende schietgrage gek gewapend met een bazooka met bonus explosive damage ‘goed’ kan zijn, natuurlijk.
Claptrap
Borderlands: The Pre-Sequel’s grootste wapenfeit zit ‘m misschien wel in het feit dat je nu als de bloedirritante/doldwaas hilarische (hate ‘m or love ‘m, er is geen middenweg) Claptrap kunt spelen. Terwijl Athena (Assassin), Nisha (Allrounder) en Wilhelm (Tank) nog enigszins doen denken aan eerdere personages (liefhebbers van Sirens hebben dit keer pech), is Claptrap op zijn zachts gezegd uniek te noemen. En niet alleen omdat hij ruwweg tot de navel van alle andere personages komt en een veel te grote bek heeft.
Zijn unieke ability is Vaulthunter.exe. Wat dat doet? Dat is nooit helemaal duidelijk. De ene keer stuitert CL4P-TP rond op een rubberen eendje en ketsen alle kogels af. Een andere keer trekt ‘ie naar voorbeeld van Salvador de Gunzerker uit de vorige game twee wapens uit zijn metalen broekzak en kan hij niet meer stoppen met vuren. Of verandert hij in een piratenschip, compleet met zeilen, kanonnen en slechte piratenwoordgrappen. Claptrap kan zelfs high fives uitdelen met andere personages voor extra awesomeheid voor jullie beiden. Claptrap speelbaar maken is fanservice ten top en het mag dan ook geen verrassing zijn dat de kleine etterbak onze favoriet is.
Lucht is voor mietjes
Claptrap heeft nog een groot voordeel ten opzichte van de andere personages: hij heeft geen lucht nodig. Op Elpis is adembare lucht niet zo vanzelfsprekend als op Pandora en dus is elke Vaulthunter uitgerust met een zuurstoftank. Bij Athena, Nisha en Wilhelm raakt die zuurstoftank steeds langzaam leeg en zul je dus al snel je toevlucht moeten zoeken bij zuurstofbronnen of in gebouwen, terwijl Claptrap ongestoord rond kan scheuren en zijn Oz kit – de zuurstoftank – uitsluitend gebruikt om mee te zweven tijdens het springen.
Naast het feit dat er geen zuurstof is, is er op Elpis ook minder zwaartekracht, met als voornaamste gevolg dat vijanden ongeleid het luchtruim kiezen na een ontmoeting met je bazooka en dat jij extra ver kunt springen. Leuk detail is dat je de Oz kit van vijanden kapot kunt schieten. Zij verliezen dan voortdurend health, vergelijkbaar met wanneer ze in de fik staan.
Een echte gamechanger willen we de maanatmosfeer echter niet noemen. De effecten van deze veranderingen zijn daarvoor te klein. Luchtreservoirs, luchtgeisers of luchtbellen zijn veelvuldig aanwezig en ook niet-Claptraps hoeven niet veel extra moeite te doen om ademnood te voorkomen. Het is ook niet alsof je ineens ondersteboven achterstevoren aan het knallen bent. Het lekschieten van iemands zuurstoftank is nog wel aardig gevonden, maar zoals gezegd niet heel anders dan iemand beschieten met vuur- of zuurwapens.
Pew pew!
Nog zo’n nieuwigheid die in de praktijk weinig invloed op het spel heeft, is de nieuwe wapenklasse. Naast de vertrouwde pistolen, snipers, shotguns etc. mogen we nu ook los met laserwapens. Ja, die maken fijne geluidjes (pew pew!) en zo’n straal ziet er best gaaf uit in Borderlands’ karakteristieke cel shaded-stijl, maar ze schieten niet anders dan het gemiddelde aanvalsgeweer. Vijanden vatten weliswaar vlam als je ze maar vaak genoeg raakt met een laser, maar dat doen ze ook als je ze onder vuur neemt met een schietijzer van fabrikant Maliwan. Hoe aantrekkelijk de geluidjes van laserguns ook zijn, we ruilden ze toch alweer snel in voor onze favoriete Torque-wapens. Want er gaat niets boven bonus explosive damage.
Dat is eigenlijk tekenend voor wat Borderlands: The Pre-Sequel is: meer van hetzelfde. We vervielen al snel in oude gewoontes: schieten met dezelfde soort wapens, op dezelfde soort vijanden, met dezelfde strategieën en als we niet met Clappie speelden, ook nog met min-of-meer dezelfde abilities. Zelfs de cast van The Pre-Sequel is grotendeels vertrouwd. De speelbare personages hebben we immers allemaal al eens voorbij zien komen, evenals Handsome Jack. En ook voor de Vaulthunters uit de eerdere delen is een rol weggelegd. Daarbij vergeet The Pre-Sequel wat ons betreft om nieuwe, kleurrijke personages van het kaliber Tiny Tina of Sir Hammerlock te introduceren. Op een Halo-verwijzing na zijn de meeste nieuwe vrienden en vijanden nogal flets of gaan zelfs schuil achter een karakterloos vizier.
Borderlands: The Pre-Sequel zou je daarom met de beste bedoelingen nog kunnen zien als fanservice: een parade van alles dat Borderlands succesvol maakte, zonder aan die succesformule te tornen. Dat betekent echter ook dat irritaties uit het verleden niet zijn aangepakt. Denk aan verschrikkelijk veel pop-in op de consoles, een dramatische framerate bij splitscreen en nauwelijks kunnen samenspelen als iemand niet ruwweg hetzelfde level heeft. Dat had Borderlands: The Pre-Sequel nog echt bestaansrecht kunnen geven, maar met deze ‘nieuwigheden’ weet The Pre-Sequel zich helaas nauwelijks te onderscheiden van de gigantische sloot aan DLC die voor Borderlands 2 is verschenen.