Sander van Dalsum De aankondiging van een vervolg op je favoriete game, een spin-off die de geschiedenis van je lievelingspersonage vertelt, of een zogenaamde reboot, waarin een klassieker voorzien wordt van een hedendaags jasje: een geschenk uit de hemel of een hels product. Er zijn genoeg titels die met loze beloftes hun franchise bijna ruïneerden. Hier bespreek ik (Sander van Dalsum) een aantal games die mijn favoriete series geen eer aan deden.
Grand Theft Auto IV
Pak de diversiteit van het landschap van San Andreas, met alle iconische steden, markante figuren, voertuigen en woestijnen, en gooi dat vervolgens allemaal weg. Dan kom je uit bij Grand Theft Auto IV. Het was een stap terug van Rockstar, met een eentonige New York, vol activiteiten waar niemand aan wil deelnemen. Alle charme en persoonlijkheid van de voorgaande twee titels, Vice City en het voornoemde San Andreas, zijn nergens te bekennen. Hoewel dit vierde officiële deel in de openwereldreeks positief werd ontvangen, werd de game al snel vergeten toen Grand Theft Auto V verscheen. Het schijnt dat de neef van hoofdpersonage Nico nog altijd aan de telefoon hangt om een potje te gaan bowlen.
Deus Ex: Invisible War
Wanneer één van de beste games allertijden een vervolg krijgt, levert dat een even euforisch als beangstigend gevoel op. Die angst bleek gerechtvaardigd, toen Deus Ex: Invisible War verscheen voor de pc en Xbox. Alles wat de originele Deus Ex zo’n geweldige game maakt – impactvolle keuzes, een spannend plot vol diepe samenzweringen en goed uitgewerkte stealthgameplay – zit niet in het vervolg. In plaats daarvan speel je met een doorsnee protagonist die anno 2004 in elke game leek te zitten, met meer schiet- dan sluipwerk. Gelukkig waste Deus Ex: Human Revolution de smerige smaak van Invisible War weg. Nu nog een compensatie voor het wanproduct dat Deus Ex: The Fall heet.
Perfect Dark Zero
Naast sequels brengen prequels ook de nodige risico’s met zich mee. Hoewel de nieuwsgierigheid naar de geschiedenis van een tof personage dikwijls groot is, is het vaak maar beter dat sommige aspecten een mysterie blijven. Perfect Dark Zero is een bedroevend voorbeeld hiervan. De oorspronkelijke titel, Perfect Dark, is Goldeneye 007 in een originele sciencefictionsetting. Het deel voor de Xbox 360 probeerde te lijken op de concurrentie uit die tijd en bleek een smeulende hoop van clichés, slecht acteerwerk en matige graphics. Perfect Dark Zero betekende de teloorgang van ontwikkelaar Rare zoals we die kenden.
Halo 3: ODST
Het weglaten van Master Chief uit een Halo-game is niet per definitie een slecht plan. Sterker nog: Halo Reach schittert ondanks de afwezigheid van de groen-gepantserde soldaat met een ijzersterke campagne en multiplayermodus. Halo 3: ODST is echter een ander verhaal. De titel hint er al naar: deze game voelt als een goedkope uitbreiding van het derde deel in de serie. Het idee van de mensheid verdedigen door de ogen van de ‘normale soldaat’ is aardig, maar de uitwerking laat te wensen over. De gameplay bereikt namelijk nergens het hoge niveau dat enkel met een Spartan te bereiken is.
Thief
De meest teleurstellende reboot van dit jaar is ongetwijfeld Thief, de stealthgame van Eidos Montreal, waarin je het al stelend opneemt tegen de gevestigde orde en waarin de complotten je om de oren vliegen. Deze jongste telg uit de sluipserie zit vol schoonheidsfoutjes, tergend lange laadtijden die op sluwe wijze verstopt zitten in gameplaymechanics, en een draak van een verhaal. Toegegeven: hoofdpersoon Garrett heeft nooit eerder zo soepel geslopen, maar dat is slechts een schrale troost als je ronddwaalt door The City, waar je de beperkte teksten van de burgers soms wel vijf keer in een minuut langs hoort komen en waar je zelfs met een kaart bij de hand makkelijk verdwaalt raakt.
Alles na Tony Hawk Underground
De Tony Hawk-serie heeft de carrière van een rockster die te lang doorgaat. Met rimpels op het gezicht, een schorre stem en een kunstheup om diens gewicht te ondersteunen, probeerde de reeks skateboardgames zich nog jaren na z’n hoogtepunt staande te houden. Tony Hawk Pro Skater 1 tot en met 4 waren dé producten waar menig tiener huiswerk mee uitstelde en tijd mee verdeed. Het eerste Underground-deel is nog te pruimen, maar alles wat daarna kwam werd een parodie op zichzelf. De Tony Hawk-games waren nooit echt realistisch, maar de zwaartekracht-tartende stunts en bizarre verhaallijnen van latere delen brachten de ooit zo triomfantelijke serie langzaam om zeep. Het ultieme dieptepunt: Tony Hawk: Ride.
Metal Gear Solid 4: Guns of the Patriots
Het is moeilijk om als liefhebber te genieten van Metal Gear Solid 4: Guns of the Patriots. Hoewel de titel een prima actiegame is, is de plot zelfs voor Kojima-standaarden té bizar. Ook wordt het gebruiken van stealth te vaak ontmoedigd, door de ladingen aan wapens en ammunitie die op je pad terechtkomen. Begrijp me niet verkeerd, ik heb op veel momenten veel plezier gehad aan de game, maar de legende van Solid Snake hoort een beter einde te hebben. Gelukkig is er nog het verhaal van Big Boss, dat in Metal Gear Solid V: The Phantom Pain een stuk serieuzer belooft te worden.
Dit is natuurlijk maar een greep uit de vele vervolgen, prequels en reboots die tegenvielen. Games als Duke Nukem Forever heb ik bijvoorbeeld niet eens genoemd. Ik vraag me dan ook af welke vervolgen, prequels en reboots jullie enorm hebben teleurgesteld. Laat dus gerust een reactie achter onder dit artikel.