SimonZijlemans Er zijn verschillende redenen om Dreamfall Chapters: The Longest Journey niet aan te schaffen. Ten eerste is de game, zelfs na een eerste patch, matig geoptimaliseerd. Ten tweede is het verhaal vier maanden terug pas in vijf episodische hoofdstukken gehakt omdat onafhankelijke ontwikkelaar Red Thread Games de druk niet aankon. Als kers op de taart gebeurt er amper iets interessants in het korte aantal speeluurtjes. En misschien nog wel erger: nieuwkomers én trouwe fans worden in het diepe gegooid met een verhaallijn die vragen oproept en deze niet beantwoordt. Maar er is één reden om deze download wel binnen te trekken…
Eerdere delen, The Longest Journey en Dreamfall – The Longest Journey, zijn bij lange na niet de meest bekende (point ’n click) adventures, maar het is zeldzaam om een speler te vinden die de games speelde en niet direct verliefd werd op de twee parallelwerelden Stark en Arcadia. Er zit iets verborgen in de manier van verhaalvertelling, iets in het karakter van de twee ijzersterke (vrouwelijke) hoofdrolspeelsters, Zoë en April, en in het schrijfwerk van Tornquist dat zo bijzonder en uniek is, dat spelers onherroepelijk transformeert in bewonderaars en fans. Acht jaar na het open einde van het voorgaande deel mogen die fans eindelijk verder, met wat lijkt af te stevenen op een afsluiting van het overkoepelende verhaal.
Hobbelige weg
Vanaf de eerste seconde is het eerste hoofdstuk van die afsluiting – of zoals Zoë Castillo het stelt: het begin van het einde – een beetje een hobbelige weg. Nieuwkomers zullen geen idee hebben wat er in godsnaam aan de hand is, spelers van het vorige deel zullen denken dat ze allerlei details vergeten zijn. De waarheid is dat ze beiden in het diepe gegooid worden. Ja, dit verhaal gaat verder waar het vorige deel ophield. Maar ook spelers van die game tasten hier (zelfs even letterlijk) in het donker, met nieuwe thema’s, verse verhaallijnen en een groot gat in het geheugen van hoofdpersoon Zoë dat opgevuld wordt met… nog meer vragen.
Wat bijna nog erger is: wie op zoek gaat naar antwoorden zal ze in dit eerste hoofdstuk niet vinden. Red Thread Games heeft er duidelijk voor gekozen om langzaam een wereld neer te zetten, terwijl er inhoudelijk amper in wordt gegaan op het avontuur dat Zoë te wachten staat. Heel even wordt er geschakeld vanuit haar cyberpunkachtige wereld Stark, naar ‘die andere wereld’ uit dit verhaal: het magische Arcadia. Daar spelen we met een andere bekende uit de serie, de in gewetensnood verkerende soldaat Kian. Maar het duurt niet lang voordat het verhaal weer terugkeert naar Stark, waar Zoë’s dagelijkse leven een filter vorm voor het kennismaken met de huidige politieke stand van zaken in het Europa van de toekomst.
Kleine ramp
Nog meer gehobbel: de eerste week na release was Dreamfall Chapters: The Longest Journey een halve diavoorstelling. Voor een game waarvan het design overduidelijk belangrijker is dan technische kwaliteiten is dat onvergeeflijk. Dat alles werd vervolgens gerepareerd met een patch, maar tijdens het moment van schrijven is die eerste patch nog niet voldoende om echt van een soepele ervaring te spreken. Het aantal puzzels wordt volledig overschaduwd door de dialogen en we zien nog geen enkele consequentie terug van de keuzes die we maken, ondanks de regelmatig terugkerende bevestiging dat ‘een personage gaat onthouden wat voor keuze je gemaakt hebt’. Zo ben je het gros van de tijd bezig met rondlopen in een wereld die je vervreemdt, ga je lange dialogen aan en krijg je achtergrondinformatie over lopende zaken, terwijl je tussendoor een handjevol typische point ’n click-achtige adventure-puzzels oplost.
Een kleine ramp voor Red Thread Games en de fans die vooraf hun zuurverdiende centen neergelegd hebben, kun je denken. Eerlijkheid gebiedt te zeggen dat ook wij met fronsende wenkbrauwen en angstig voorgevoel de eerste 90% van de game hebben gespeeld. En dan komt het laatste half uur, waarbij de eerste puzzelstukjes voorzichtig worden neergelegd en het laatste stuk gameplay van drie minuten nog meer vraagtekens oproept dan de drie uurtjes die we daarvoor al als een slachtoffer van The Riddler rondliepen. De credits volgen en het gevoel wat overheerst is eenduidig: we moeten dat tweede deel spelen. Nu meteen. Alle andere games op mogen een jaar uitgesteld worden als het vervolg maar een dag eerder uitkomt.
Stapje voor stapje
Precies dat gevoel is die ene reden waarom je Dreamfall Chapters: The Longest Journey zou moeten aanschaffen. Ongenuanceerd, waan van het moment, getriggerd door iets banaals als een cliffhanger? Deels wel, maar er zit meer achter. Dat dit hoofdstuk je, ondanks alle malaise, achterlaat als liefhebber is geen toeval. Het is de kracht van Tornquist zijn schrijfwerk en thematiek. Die zijn bijzonder, maar niet zo toegankelijk dat ze direct opvallen. De ontwikkelaar neemt daarmee een risico, want talloze spelers zullen zich lange tijd verloren voelen. Maar wie door die paar uurtjes heen komt, beseft dat er zojuist een hele bijzondere wereld, met sterke personages en een verregaand unieke opzet, geschetst is. Dat gaat misschien onbewust, stapje voor stapje, maar het is met zoveel toewijding en aandacht gedaan dat dat besef onherroepelijk ontstaat.
Daarmee zet Dreamfall Chapters: The Longest Journey de eerste voorzichtige stappen richting zijn twee voorgangers. Ook daar bleek tussen de regels door een soort ongrijpbare kwaliteit aanwezig te zijn die moeilijk te benoemen was, maar die bijna elke speler voelde. Dat we dit derde avontuur nu opgeknipt en met een ontzettend slordig begin moeten ervaren is een absolute zonde. Dat we dat dit hoofdstuk moeten aanrekenen, ondanks dat we vol bewondering en onder de indruk achtergelaten worden, is misschien nog wel vele malen erger. Laten we hopen dat het Book 2 beter vergaat, zodat een van de meest krachtig en imposant geschreven spellen de technische ondersteuning krijgt die dit bijzondere verhaal verdient.