ThijsBarnhard Terwijl Assassin’s Creed Unity alle aandacht opeist dit najaar is er nog een andere Assassin’s Creed-game die vanaf deze week verkrijgbaar is. In tegenstelling tot Unity is Assassin’s Creed: Rogue (nog) alleen verkrijgbaar op de Xbox 360 en PlayStation 3.
Rogue is gewoon Black Flag II, zij het met een iets andere setting en uitgangspunt dan zijn directe voorganger. Het verhaal in het verleden speelt zich af in Amerika en vindt plaats tussen de gebeurtenissen van het vierde en derde deel. Je speelt dit keer als de Ierse Assassin Shay Cormac, die zich in de loop van het verhaal aansluit bij de Templars.
Shay’s way
Het merendeel van de game speel je dan ook als een Templar, iemand die in Assassin’s Creed aan ‘de verkeerde kant’ staat van de geschiedenis. Echt veel effect op de gameplay heeft het alleen niet. Shay is net zo behendig, beschikt over dezelfde vechtstijl en hij springt net zo gemakkelijk van torens en rotsen in een berg hooi als de gemiddelde Altaïr.
Ook in het verhaal maakt het niet enorm veel verschil. Shay is uit op wraak en moet beetje bij beetje de macht van de Assassins in het jonge Amerika laten afbrokkelen. Dat doet hij samen met zijn nieuwe Templar-vrienden en met behulp van zijn schip, de Morrigan. In tegenstelling tot de Jackdaw uit Black Flag is deze sloep kleiner en daarmee ook stukken wendbaarder. Het maakt Shays schip onder controle houden tijdens een willekeurige zeeslag of stukjes varen over de woelige baren een stuk beter te doen.
Niets nieuws aan de horizon
Een paar uitstapjes naar andere plaatsen daargelaten, speelt Rogue zich voornamelijk af in en rondom Amerika. De frontier uit het derde deel maakt een terugkeer evenals New York. Nieuw zijn de locaties in het hoge noorden van Canada, waar tussen de ijsschotsen en sneeuwvlaktes weinig nederzettingen zijn te vinden. Wie goed oplet kan er echter wel een pinguïn of ijsbeer tegenkomen.
Los van de nieuwe locaties, die stuk voor stuk behoorlijk groot zijn en volgepropt zitten met optionele missies, schatkisten, verborgen geheimen en andere extra’s, is er weinig echt nieuws te ontdekken in Assassin’s Creed: Rogue. Dat de hoofdpersoon deze keer bij de bad guys hoort zorgt er niet voor dat je ineens hele andere mogelijkheden tot je beschikking hebt of dat je je met hele andere dingen bezighoudt. In plaats van forten van Templars neem je nu forten van Asassins over en je verdient nog steeds extra geld door je vloot op missies over de rest van Amerika sturen. Een paar nieuwe wapens en de stalkers – verborgen vijanden die je plotseling kunnen aanvallen zodra je gefluister hoort – weten er niet voor te zorgen dat Rogue nou echt als een verbetering op het vorige deel voelt.
Alles dat al een paar jaar mis is met Assassin’s Creed, is in deze game ook gewoon weer in volle glorie aanwezig. De missies van de verhaallijn zijn bijvoorbeeld net zo inspiratieloos en slapjes ontworpen als voorheen; denk aan de welbekende opdrachten waarin je ongezien een bijzonder traag wandelend figuur moet achtervolgen zonder ‘m uit het oog te verliezen. En hoewel de game een behoorlijke grote open wereld heeft is het opvallend dat je tijdens deze missies nauwelijks vrijheid krijgt. Zelf je eigen route bepalen tijdens een achtervolging door de wildernis is eigenlijk niet te doen. Je kunt alleen maar je doel bereiken door over de perfect geplaatste omgevallen bomen en rotsblokken te rennen in plaats van zelf een weg te kiezen.
Voor een game die zo draait om ongezien moorden, is het bovendien opvallend dat je nog steeds geen fatsoenlijke opties hebt om te sluipen. Van struik naar struik glippen kun je bijvoorbeeld niet bukkend doen waardoor je uit je gebukte positie in de bosjes opstaat, twee meter rechtop loopt om je vervolgens weer te verschuilen in een ander bosje. Het ziet er niet alleen idioot uit, maar het zorgt er ook voor dat je vrijwel altijd gespot wordt. Zo zijn er nog wel meer problemen te noemen die eigenlijk allang opgelost hadden kunnen/moeten worden. Shay wil in het heetst van de strijd tegen de verkeerde dingen opklimmen en de zwaardgevechten draaien nog steeds zo erg om counteren dat ze wel heel erg makkelijk zijn. Andere problemen zijn vooral de schuld van de verouderde hardware. De game kent absoluut zijn mooie momenten, met name wanneer je met uitzicht op het Noorderlicht het ruime sop kiest, maar de framerate is eigenlijk alleen stabiel wanneer je stilstaat en naar een muur tuurt.
Ondanks de problemen die de serie al veel te lang plagen is ook Rogue ook gewoon weer vermakelijk. Vooral zelf eropuit trekken, de wildernis van Amerika ontdekken en toevallig op een veldslag tussen de Britten en Fransen stuiten of ergens een Native American ruïne ontdekken is tof. Ook de zeeslagen blijven bijzonder gaaf en gaan eigenlijk nooit vervelen. Er is sowieso zo verschrikkelijk veel te doen in Rogue dat je na het uitspelen van de ongeveer acht uur lange verhaallijn nog uren door kan. Met het bij elkaar sprokkelen van alle schatkaarten, het veroveren van forten en het halen van alle Abstergo Challenges ben je wel even zoet. Je hebt het allemaal al eens eerder gedaan, maar mocht je Black Flag hebben overgeslagen dan is Rogue een prima tijdsbesteding.