Glenn Courtens Splash! Vers bloed druipt van je scherm en een stel ledematen vliegen je om de oren bij het afslachten van zombie numero honderd. Ietsje verderop propt een andere zombie zich vol met de overblijfselen van een roerloze soortgenoot. Sluipen lijkt de beste optie. Chock thack thack! Met een schroevendraaier steek je de ondode tot drie keer toe in zijn nek. Vervolgens komt de laatste zombie in de kamer als een gek op jou afgestormd. Boom! Je shotgunreflex komt geen seconde te laat. Je steelt zijn keycard en loopt naar de gesloten deur. Klick. Acces granted.
Dead Island goes Marvel
In Escape Dead Island vliegt je net zoveel “Splash” en “Chock thack thack” om de oren als zombieledematen. Ontwikkelaar Fatshark laat zelfs gegalm in woorden verschijnen. Zo lijkt de volledige game op een interactieve comic, en dat wordt alleen maar aangesterkt door de verschillende cutscenes die we af en toe voor onze kiezen krijgen. Elk tussenfilmpje bestaat namelijk uit enkele stilstaande plaatjes met tekstballonnen in de gepaste cartoonstijl.
Visueel gaat Escape Dead Island verder op hetzelfde elan, in een jasje van cel shaded graphics. In het begin is het even wennen, maar naar gelang je verder in het spel komt, besef je hoe vet het is alles te ontdekken in deze aparte doch unieke stijl. Toch is er een kleine kanttekening wat betreft het grafische departement: vreemde gezichtsanimaties plagen de dialogen tussen de verschillende personages. Monden bewegen niet echt zoals het zou moeten en emoties lijken de personages niet te hebben. Zo is het lastig een band met de protagonist en zijpersonages op te bouwen.
It’s raining containers, hallelujah
Hoofpersonage van dienst is Cliff Calo, volgens metgezel Linda een douche die volledig in de schaduw van zijn succesvolle vader leeft. Volgens vader Calo is Cliff te druk bezig het fuifbeest uit te hangen en zich ladderzat te zuipen met maten, maar daar wil onze jonge knaap verandering in brengen. Daarom reist hij samen met zijn vriend Devon en hard-to-get chick Linda naar het eiland Bonai om er een mysterieuze zombie-uitbraak op te lossen. Met een fototoestel (waarmee je overigens overal en altijd kiekjes kunt nemen, die later in een galerij te bekijken zijn) zorgt hij voor bewijsmateriaal om zijn vader koste wat kost trots te maken en de wereld te verbazen met zijn ontdekkingsreis. Maar het lot beslist daar anders over: zijn prioriteit wordt al snel het ontvluchten van verschrikkelijke, angstaanjagende zombies.
Het verhaal op zich klinkt vrij cliché: een groepje twintigers dat met een boot naar een verlaten eiland vaart om de held uit te hangen en een mysterie te ontrafelen. Toch zijn de gebeurtenissen in het verhaal niet altijd te vatten. Zo regent het wel eens containers, schiet er vanuit het niets een bliksemstraal naar beneden die van alle zombies aangebrande kip maakt, en word je soms geconfronteerd met hallucinante dromen. Het zijn taferelen die vaak onverwacht op je afkomen en als een echte mindfuck op je brein werken.
Third-person spin-off
Het moge duidelijk zijn dat de plot in tegenstelling tot de originele Dead Island goed uit de verf komt. Hoewel Escape Dead Island zich afspeelt tussen deel één en twee, moet je deze titel meer als een spin-off op de serie beschouwen. Want niet alleen op grafisch gebied verschilt deze game, ook de gameplay is volledig op de schop gegaan. Ontwikkelaar Fatshark verruilt namelijk het eerstepersoonperspectief voor een derdepersoonperspectief, en de game voelt meer aan als een survivalhorrorgame.
Met een geïmproviseerde bijl die je in het begint vindt, kun je één zombie tot moes slaan. Een groepje van twee of drie lukt net nog, maar zodra je de aandacht hebt van een hele grote groep vijanden ben je de klos. Het combat-systeem is namelijk recht voor zijn raap slecht te noemen. Het enige wat je kunt doen is lichte, snelle slagen afwisselen met zware, langzame slagen en daar houdt het ook op. Het voelt lomp en beperkt en het belemmert de speler.
Het feit dat je bij een groep van meerdere zombies snel de pijp uitgaat is te wijten aan dat oppervlakkige en trage vechtsysteem. Combinaties waren bijvoorbeeld erg welkom geweest, vooral op de momenten dat er veel zombies tegelijk afgemaakt moeten worden. Daarbij is Cliff een belabberde vechtersbaas. Na drie slagen neemt hij al een pauze van een paar tellen, waardoor zijn belagers sneller de kans krijgen hem schade toe te brengen. Aanvallen zijn te ontwijken, maar ook hier wringt het schoentje. Een balkje onderaan het scherm toont aan hoeveel energie je over hebt. Eens die leeg is, moet je even uitrusten voor je klappen kunt uitdelen en/of vijanden kunt ontwijken.
Gelukkig is er nog een stealthsysteem dat beter werkt. Door middel van een druk op de linkerpook, trippel-trappelt Cliff geluidloos voorbij al het kwade. Een schroevendraaier die je bij aanvang van Escape Dead Island vindt, gebruik je om zombies ongemerkt, maar nog steeds bloederig, neer te steken. Zo blijf je verder onopgemerkt en voorkom je een massa kwaadwillige zombies. Het bloed dat langs alle kanten vliegt in combinatie met de spetterende geluidjes ‘chock thack thack’, voelt steeds weer heerlijk aan.
Too little bang, too much crash
De schroevendraaier en de voornoemde geïmproviseerde bijl zijn helaas twee van de weinige wapens in de game. Waar je bij de originele Dead Island een uitgebreid arsenaal aan wapens kon verkrijgen en creëren, zul je het nu moeten doen met een mager wapenarsenaal. Naargelang je in het verhaal vordert, krijg je automatisch meer wapens. Als eerste krijg je bijvoorbeeld een simpele pistool en iets later word je opgezadeld met een shotgun. Origineler wordt het er alleen niet op en dat is toch wel een gemis.
Een andere negatief puntje is dat de game wat last heeft van enkele crashes. Uiteindelijk is Escape Dead Island geen enorm slecht spel, maar als een game zo vaak en op zo’n manier vastloopt dat je je console uit moet zetten, dan stapelen er zich wel enkele frustraties op. Ook kennen de cutscenes enkele kleine haperingen, maar die zijn door de bijzondere visuele stijl nog door de vingers te zien. Imperfecties worden zo opgelost door perfecties.