Eelco Hanou In navolging van een hoop bèta’s en de toezegging van de lead designer dat zijn game ‘geen valse start’ zou maken, hoopten we dat The Crew op het gebied van lanceringen weer het goede voorbeeld zou geven. De man had er verstandig aan gedaan een slag om de arm te houden. De game bulkt van de potentie, maar is technisch niet goed afgewerkt en heeft te kampen met fundamentele problemen.
Niet te stoppen
In The Crew race je door de gi-gan-tisch nagebootste Verenigde Staten, in je eentje of samen met vrienden in een ‘crew’. Om de grootte in perspectief te plaatsen: met een rit van Los Angeles naar New York via de Rocky Mountains kun je gerust een paar uur zoet zijn. Ondertussen kom je bezienswaardigheden tegen en kun je korte uitdagingen aangaan om upgrades voor je auto te verdienen. De wereld is werkelijk volgepropt met content, waardoor elke rit een potentieel avontuur is. En dat alles bijna zonder laadtijden. Een knappe prestatie van ontwikkelaar Ivory Tower.
Wanneer je niet onbekommerd rondtoert, werk je als FBI-infiltrant missies af voor de 510’s, een bende racers die zich in het hele land heeft gevestigd. Voor de één moet je een race winnen, de ander wil misschien dat je zijn nieuwe auto uittest of een tijdrit maakt. Het gedrocht van een plot dat hiermee gepaard gaat zorgt vooral voor opdringerige figuren die je aansporen je tegenstanders ‘uit te wissen’ en meer van dat soort stoere taal uitslaan. Helaas kun je dit flinterdunne verhaal niet helemaal negeren, want het is de snelste manier om in level te stijgen en zo verschillende specs vrij te spelen.
Deze specs veranderen niet alleen de hele carrosserie van je auto, maar ook de wegligging op verschillende ondergronden. Een Dodge met Circuit spec rijdt logischerwijs het beste op asfalt, maar wil je de woestijn of het moeras in, schakel je beter over op de Dirt spec. Wil je voorbereid zijn op elk terrein dan kies je voor de Raid spec. Het wordt des te leuker door het feit dat je direct kunt wisselen tussen de specs. Geen berg of modderpoel houdt jou of je crew nog tegen!
Niet te crewen
Daar zorgen helaas de technische problemen wel voor. De belangrijkste functie van de game, de mogelijkheid in een crew samen missies te doen, te verkennen en andere spelers uit te dagen, werkt niet voor iedereen optimaal. Het ene moment nodig je zonder problemen vrienden uit en kun je van de immense wereld genieten. Het andere moment verschijnt de melding dat je niet met elkaar kunt verbinden en daar moet je het dan maar mee doen. Ubisoft geeft het advies om poorten in de router open te zetten, maar verder dan een tijdelijke oplossing komt het nog niet. Gezien het feit dat de matchmaking bij multiplayerraces ook weinig succes oplevert, hopen we dat hier snel wat aan gedaan wordt.
Wat ons ook zorgen baart is dat de game uitsluitend online speelbaar is. Ligt het netwerk eruit of wil je gewoon even offline gamen? Dan kun je The Crew wel vergeten. We zijn meerdere malen na een race naar het hoofdmenu gegooid, omdat de servers niet beschikbaar waren. Dit ging gelukkig niet gepaard met het verlies van progressie, maar wanneer we een factierace starten, die een half uur of langer kan duren, huiveren we onbewust toch een beetje.
The Crew is ook allesbehalve bugvrij. Zo komt het meermaals voor dat we na een race tegen een oneindig laadscherm kijken en noodgedwongen de game opnieuw op moeten starten. Bij botsingen wordt ons voertuig soms de lucht in gekatapulteerd en verdwijnt ons waypoint. Een andere keer staat al het verkeer op de weg stil, waardoor het lijkt alsof we door een episode van The Walking Dead rijden.
Verlengstuk
Kijken we verder dan de technische problemen, dan zien we dat het concept van The Crew, hoewel het theoretisch heel interessant klinkt, niet optimaal uit de verf komt. De auto zou net als in een MMO jouw ‘avatar’ zijn. Dat gevoel krijgen we alleen nooit, zodat we die peperdure auto al spoedig willen inruilen. Enerzijds omdat de motorgeluiden dof klinken, en overstemd worden door muziek, gesprekken of andere audio. Anderzijds omdat de auto’s er een beetje verouderd uitzien. Ze missen het detail waarmee we in andere racegames zo verwend zijn. Het aanpassen van bumpers, spoilers of bestickering verandert daar weinig aan. Auto’s blijven een middel om van A naar B te komen, maar voelen nooit aan als een verlengstuk van jezelf.
De wegligging speelt hierin ook een cruciale rol. Er is gekozen voor een passende arcade-achtige besturing, die een beetje te vergelijken is met de oude Need For Speed-games. In voorgaande bèta’s gedroegen de auto’s zich als gladde zeepkisten die we over een ijsschots moesten manoeuvreren. Sindsdien is de wegligging verbeterd, maar moeten we toch behoorlijk knoeien met de instellingen om het acceptabel te kunnen noemen. Snellere auto’s hebben nog steeds de nijging om continu uit te breken en alle kanten op te slingeren. Met het springen van hobbels en schansen weet je al helemaal niet waar je aan toe bent. Ze worden meer berekenbaar na het urenlang grinden voor upgrades, maar dat kan natuurlijk nooit de bedoeling zijn in een racegame.
Niet alleen de auto’s, maar ook de omgevingen weten zich geen raad met hoge snelheden. Zodra je de 300 kilometer per uur aantikt, verschijnen auto’s, gebouwen en zelfs hele wegtexturen uit het niets. Een immense wereld zonder laadtijden verdient natuurlijk wat gratie, maar de extreme mate aan pop-up, aliasing en andere storende factoren hoeven we daarom niet voor lief te nemen.
Tranen
Het is jammer dat de game dergelijke struikelblokken bevat. Wanneer alles namelijk op zijn plek valt, beleven we dingen in The Crew waar we een traantje bij wegpinken. Van blijdschap, dit keer. Het gevoel wanneer je tussen de alligators in de Everglades racet en een watervliegtuig voorbij ziet komen bijvoorbeeld; je de machtige presidenten op Mount Rushmore ziet opdoemen terwijl je wilde beren ontwijkt; of even asociaal toetert naar soldaten bij het Pentagon; of binnen luttele seconden van Venice Beach in L.A. naar de zoutvlakte in Utah teleporteert, en dan met vier vrienden besluit om toch maar even een paar rondjes te rijden op Laguna Seca. De mogelijkheden zijn eindeloos.
Maar aan het eind van de rit zijn het de minpunten die de mooie momenten ondersneeuwen. Waarom lijkt het alsof de agressieve politiewagens met elastiek aan ons vastzitten? Waarom wiebelt die routeplanner zo en waarom stuurt hij ons de weg af? We rijden toch echt in een circuit- en niet een rallywagen? En waarom zo’n klein en ongeïnspireerd wagenpark? Een veertigtal auto’s dat zich vooral richt op Amerikaanse bakken is gewoon onvoldoende. Hoe meer we spelen, hoe meer de minpunten zich opstapelen.