SimonZijlemans Met 2015 voor de deur is het de ideale tijd om uit te kijken naar de games waar wij het meeste van verwachten. We zijn onbedorven, mogen nog dromen van hoe fantastisch games gaan worden die we nog nooit gespeeld hebben, ondanks dat ze straks monsterlijk hard kunnen gaan tegenvallen. Maar dat maakt niet uit, nu mogen we nog hopen, wensen en likkebaardend vooruit kijken. Vandaag aan de beurt: Everybody’s Gone to the Rapture.
Ontwikkelaars hebben het er maar zwaar mee, om interesse te wekken voor hun games. De ene studio fopt ons met veel te hard opgepoetste trailers, de andere ramt elke dag een historisch oninteressant persbericht eruit en weer een ander bedenkt een of andere virale actie die zelden het gewenste resultaat heeft. Bèta’s, interviews, demo’s, perstrips; je kunt het zo gek niet bedenken of de game moet vanaf zijn aankondiging zoveel mogelijk headlines pakken om indruk te maken. Everybody’s Gone to the Rapture had er welgeteld 14 seconden voor nodig in zijn aankondigingstrailer. Zes woordjes waren genoeg om deze titel direct een toppositie op de most wanted-lijst te bezorgen. “From the Makers of Dear Esther”.
Dear Esther
We horen jullie tegensputteren. “Ja, maar, behaalde resultaten in het verleden bieden geen garantie voor de toekomst!”. Of: “Ja, maar, we weten eigenlijk nog helemaal niets van deze game en bovendien heeft ontwikkelaar The Chinese Room pas 2 games uitgebracht”. En één iemand in het publiek gooit er nog even een drogreden tegenaan als: “Oh, even interessant doen met zo’n zweverige titel, leuk hoor!” Jullie bezwaren zijn genoteerd, gehoord en weggegooid en vergeten. Was getekend: iedereen die ooit Dear Esther gespeeld heeft.
Juist die groep mensen weet wat The Chinese Room in huis heeft. In 2012 bracht deze kleine studio het interactieve verhaal Dear Esther op de markt, waarin we niets meer deden dan rondlopen op een eiland en luisteren naar de hersenspinsels van het hoofdpersonage. Er was geen traditionele gameplay, geen interactie. Er was niets meer dan een eiland, de speler en flarden onsamenhangend verhaal die zwaar leunden (of beter gezegd: vertrouwden) op het interpretatie- en inlevingsvermogen van zijn spelers. Zelden schatte een game onze intelligentie hoger in, zelden hebben we iets gespeeld dat tragischer, beklemmender en meer deprimerend was dan Dear Esther. Dit is ‘onze’ variant van de film Requiem for a Dream; een catharsis zo beklemmend dat we minuten na de ervaring nog naar het zwarte scherm staren om mentaal terug te kunnen keren naar de realiteit. Dat doen en dan nog een game aankondigen, is genoeg om ons direct in opperste staat van opwinding te brengen.
A Machine for Pigs
En nee, dan hoeven we inderdaad nog niet eens precies te weten waar we eigenlijk mee te maken hebben. Het handjevol feiten is simpel. Sony betaalt, The Chinese Room werkt samen met Sony’s Santa Monica Studios en het resultaat is derhalve enkel op de PlayStation 4 te spelen. We weten dat dit verhaal draait om het einde van de wereld, waarin we zes mensen (verhaallijnen) volgen, en we weten dat het gebouwd wordt op de CryEngine 3. We weten dat het er verbluffend mooi uitziet, dat de eerste soundtrack-signalen onder de trailers wijzen op oor-porno en dat The Chinese Room meer interactie gaat bieden dan Dear Esther. Dat zijn de dingen die we weten.
Wat we niet weten is, nou ja, zo’n beetje al het andere. De enige slag om de arm die we houden is The Chinese Rooms tweede game: Amnesia: A Machine For Pigs, het vervolg op horror-culthit Amnesia: Dark Decent. In het vervolg bleek The Chinese Room (nog) niet capabel om interessante interactie te bewerkstelligen. Iets dat gelukkig ruimschoots goed werd gemaakt door een uiterst intelligente vertelling waar H.P. Lovecraft bewonderend zijn pet voor afgenomen zou hebben. Als The Chinese Room die lijn van uitzonderlijke verhaalvertelling door weet te zetten en Sony het voor elkaar krijgt om zich niet te bemoeien met welk aspect van deze game dan ook, dan zitten we gebakken. En met ‘we’ bedoelen we iedereen die fortuinlijk genoeg is geweest om Dear Esther te ervaren – en elke andere gamer die wel eens wat anders wil van zijn games dan rennen en schieten.