ThijsBarnhard Lara Croft heeft in haar carrière aardig wat transformaties ondergaan. De ene keer was ze een doorgewinterde killer en onlangs nog een onervaren archeoloog. Haar beste rol is echter nog altijd die van zelfverzekerde, Indiana Jones-achtige avonturier. Een no-nonsense houding die haar verhaal ondergeschikt maakt aan de spannende tempels en ruïnes die ze verkent. In geen game van haar was dat leuker dan in Guardians of Light, een coöp actiespel waarin je met een prettig tempo samen met een eeuwenoude indiaan schatten verzamelde, aan valstrikken moest ontsnappen en gewoon ouderwetse pulpavonturen beleefde.
Temple of Osiris is een zeer direct vervolg op alle toffe ideeën die Guardians of Light introduceerde. Het cameraperspectief waarmee je schuin van boven op de actie kijkt en de bekende manier van samenwerken en schieten is ook terug te vinden in deze game. In plaats van één partner-in-crime heeft Lara deze keer alleen drie lotgenoten met wie ze het opneemt tegen de Egyptische god Seth.
Met zijn vieren
Eeuwenoude goden zijn namelijk uit een even zo lange slaap ontwaakt en dat heeft natuurlijk zijn gevolgen. Naast Carter, die net als Lara een archeoloog/avonturier is, zijn er twee goden in hun menselijke vorm speelbaar. Isis en Horus beschikken over een magische staf en kunnen een energieschild om zichzelf heen oproepen. Lara en Carter hebben ondertussen een grijphaak waarmee ze zichzelf en andere spelers omhoog kunnen tillen en trekken. En dat allemaal in een prettig moordend tempo. Alle personages rennen constant, maken gigantische sprongen en beschikken over een bizar groot arsenaal wapens.
De samenwerking tussen dit viertal is wat Lara Crof and the Temple of Osiris zo leuk maakt. Je kunt er natuurlijk gewoon voor kiezen om het hele verhaal in je eentje te doorlopen, maar dan mis je ook aardig wat lol. De game past zich namelijk aan aan de hoeveelheid spelers die er meedoen. Een puzzel in je eentje oplossen gaat vaak gepaard met het plaatsen van grote rotsblokken op schakelaars en het draaien van spiegels waarmee lichtstralen afgeketst moeten worden. Speel je met meerderen, dan veranderen deze situaties. In plaats van rollende stenen moeten spelers nu zelf op de juiste drukplaten gaan staan en lichtstralen in samenwerking gespiegeld worden.
Het feit dat je het nu niet met zijn tweeën, maar ook met zijn vieren kan spelen, is niet zo’n heel schokkend nieuw idee. In je eentje de game doorlopen is echter nog steeds de slechtste optie. De gevechten met de verschillende mythologische monsters voelen er saai door en zelfs de puzzels komen een beetje zwakjes over. Speel het samen en wat eens zo middelmatig was, is ineens ouderwets leuk.
Schatten en bugs
Er zijn nog wel meer dingen te ontdekken in The Temple of Osiris die tijdens een eenzame speelsessie wat saai zijn, maar met vrienden ietsje interessanter worden. Zo is er een soort loot-systeem in de game te ontdekken. Kisten die alleen opengemaakt kunnen worden met de juwelen die je door de levels heen verzamelt, bevatten ringen die vlammen toevoegen aan je kogels of je bommen sterker maken. Het is een aardig idee, maar omdat de game nou niet bepaald uitdagend is voelt het overbodig. Iedere speler kan zijn of haar personage aan de hand van deze uitbreidingen aanpassen wat weer zorgt voor de nodige variatie. Noodzakelijk is het alleen niet: The Temple of Osiris is eigenlijk best wel makkelijk. Zeker wanneer je met meerdere spelers speelt.
Dat het nieuwe avontuur van Lara Croft gemakkelijk is wil overigens nog niet zeggen dat je niet vaak doodgaat; er zijn in de game genoeg glitches en bugs te ontdekken die daar wel voor zorgen. Vast komen te zitten in de omgeving, onzichtbare muren op onverwachte plekken en meer van dat soort dingen bederven de lol net iets te vaak. Dan zijn er ook nog de verdacht lange laadtijden die soms als resultaat hebben dat je gewoon weer in hetzelfde gebied terechtkomt na dertig seconden gewacht te hebben. De verder behoorlijk saaie en eentonige omgevingen – stuk voor stuk stoffig, flets en vaag Egyptisch – bevestigen het vermoeden dat het dit vervolg ontbreekt aan de goede uitwerking en visie die wel was terug te vinden in het vorige deel.
Voor de recensie is deze game gespeeld op de PlayStation 4