Zer0 Boy Je bevindt je in je ruimteschip, ergens in de Melkweg. Je brandstoftank is leeg, in de wijde omtrek is geen tankstation of ander ruimteschip te bekennen. Geen brandstof betekent geen stroom; je verwarming en zuurstofgeneratoren vallen uit. De noodtoevoer voor zuurstof activeert en voorziet je nog vijf minuten lang van levenslucht. Terwijl de klok langzaam aftelt, vormen zich ijskristallen op de ruiten van je schip. Je staart naar de eindeloze leegte van de kille ruimte. Je legt je neer bij je onvermijdelijke lot terwijl je piloot langzaam stikt en het heelal zijn genadeloze kant laat zien.
Dit soort unieke ervaringen beleef je alleen in Elite: Dangerous, een ruimtesimulator die sinds december de bètastatus achter zich heeft gelaten en officieel uit is. Op andere momenten klopt je hart in je keel terwijl je een bloedstollend gevecht probeert te ontvluchten terwijl je schild het af laat weten en je onbetaalbare schilderijen in het ruim hebt zitten. Of wanneer je deze schilderijen, die overigens gestolen zijn, voorbij de strenge controle van een ruimtestation probeert te smokkelen zonder gepakt te worden.
Klusjesman
De game biedt je zeker de ruimte om dit soort avonturen mee te maken, maar deze momenten hadden vaker mogen voorkomen. Het aantal interessante situaties waar je in terecht komt, staat nu nog niet helemaal in verhouding tot de vele uren waarin je vooral saaie klusjes moet doen. Een deel van de tijd ben je bezig met generieke fetch quests (breng drie zwarte dozen van een ontploft ruimteschip mee) of kill quests (versla zes ruimteschepen). Het komt grotendeels op hetzelfde neer: vlieg naar een sterrenstelsel een paar lichtseconden verderop, knap daar een arbitrair klusje op en vlieg terug om je beloning te innen. In die zin lijkt Elite: Dangerous net een traditionele mmo, maar dan in de vorm van een ruimtesimulator.
Mmo zonder multiplayer
Gek genoeg heeft de multiplayer van de ruimtesimulator weinig om het lijf: er is geen eenvoudige manier om met vrienden samen te reizen of als groep quests uit te voeren en beloningen te delen. Elkaar helpen is al evenmin mogelijk. Wat dat betreft moedigt het spel de multiplayer niet bepaald aan. Van een echte mmo kunnen we dus niet spreken, je zult vooral alleen op pad gaan.
Op zich is dat prima, het spel is namelijk ook goed alleen te spelen. Dat is alleen een erg eenzame ervaring. Dat past in zekere zin wel weer bij de setting en hier is deels ook de kracht van de game gelegen. Het geeft een gevoel van isolatie en schaal dat je in weinig games tegenkomt. Toch blijft het jammer dat er weinig interactie met npc’s is. Sommigen vallen je aan en zullen je in de chat volschelden, maar veel verder dan dat gaat het niet. De npc’s zijn niet meer dan jager, prooi of het zoveelste ruimteschip dat je tegenkomt en negeert.
Ook grotere organisaties zoals overheden of bedrijven zijn niet echt prominent aanwezig. Als je een quest voor een factie doet, stijgt je invloed met een minimaal percentage. In theorie zou je op deze manier leuke bonussen krijgen door veel klussen voor een bepaalde groep te klaren, maar daarvoor is urenlang grinden nodig. Je invloed op de economie en politiek voelt dus miniem. Dat is erg jammer, gezien deze (machts)systemen het spel een stuk dynamischer zouden moeten maken.
Fladderen en knallen
Het rondvliegen is daarentegen goed uitgewerkt. Het klinkt, voelt en oogt magnifiek. We kijken nog altijd met ontzag toe als ons schip in een soort tunnel van licht terecht komt als het met lichtsnelheid naar een ander zonnestelsel springt. Het vliegen heeft wel een steile leercurve, en het zal even duren voor je een beetje soepel kunt manoeuvreren. Je voelt je echter wel ontzettend goed als je door strak te sturen een andere piloot te slim af bent.
Ook de ruimtegevechten maken indruk. Het is lang niet altijd nodig om een gevecht aan te gaan, maar het kan geen kwaad om jezelf te bekwamen in tegelijk vliegen en schieten. Je kunt immers zomaar uit je rustige ruimteritje getrokken worden door een kwaadaardige piloot die het gemunt heeft op je lading. Op andere momenten vuur jij het eerste schot omdat een andere piloot gezocht wordt en een fikse prijs op zijn hoofd heeft. Dit soort voorvallen vormen een goede afwisseling met de vaak lange reizen die je aflegt.
Soms is zo’n gevecht binnen een minuut of twee voorbij als je tegenstander geen schild heeft en na een paar knallen uit elkaar ploft. Het gebeurt echter ook vaak genoeg dat vijandelijke schepen ontzettend veel laserstralen incasseren voor ze kapot zijn. Daar komt nog eens bij dat het merendeel van de schepen een schild heeft dat schade absorbeert en om de zoveel tijd weer activeert. Op deze momenten is Elite: Dangerous op z’n best – en ervaar je wat het nu betekent om in de immense ruimte een gevecht op grote schaal aan te gaan. De enige kanttekening is dat de gevechten soms zo lang duren dat de spanning van een onverwachtse confrontatie al snel wegzakt. En als je dan eindelijk een schip verslagen denkt te hebben, springt ‘ie vlak voordat hij kapot is met lichtsnelheid weg terwijl je verbouwereerd achterblijft met een paar flinke kogelgaten in je schip.
Op naar de sterren… en daar voorbij!
Frontier Developments heeft een hoop nieuwe features beloofd: landen op planeten, rondlopen in ruimteschepen en –stations, en andere ruimteschepen binnenvallen. Dit verschijnt in de uitbreidingspakketten die in de loop van de tijd volgen. De vraag is vooral of deze voor de afwisseling kunnen zorgen die Elite: Dangerous nu nog enigszins mist.